Húnavaka - 01.05.1981, Blaðsíða 57

HÚNAVAKA
55
Gísli með Kerru-Grána, mikinn þarfahest.
Þú hefur alltafverið vel ríðandi?
Ég átti nokk góða hesta. Ég átti rauðan hest, fjörhest sérstaklega
mikinn sem var kallaður Blossi, ákaflega ferðmikill og skemmtilegur
hestur. Hann entist ekki lengi, það komst fúi i hófana á honum og þá
fór hann að ganga úti og ég átti hann ekki nema tvö ár eftir að ég
fluttist hingað vestur, varð að fella hann. Næsti reiðhesturinn, sem
mikið kvað að, var grár hestur sem Ingibjörg kona mín átti og var
hálftaminn þegar við giftum okkur. Það var feikna duglegur hestur,
hafði allan gang og hæfilegan vilja. Ég fór á honum afar margar ferðir
í göngur og hann reyndist alltaf vel. Eftir hann kom upp frændi hans
rauðblesóttur, sem Ingibjörg átti lika, það er með skemmtilegustu
hestum sem ég hafði í göngum og var lengi á honum. Það var stundum
sagt við mig í gríni að við værum orðnir svo samvanir að Blesi gæti
ratað fyrir mig ef á þyrfti að halda. Hann var felldur árið 1968. Þá var
kominn upp ungur hestur, grái klárinn, sem er enn lifandi, og ég hafði
lengi sem aðalhest. Það er mesti dugnaðargripur. Svo hafði ég alltaf
aðra hesta með. Með Blesa hafði ég sótrauðan hest, feiknastóran og
mikinn og alveg þrælduglegan en hann var grófgerður, sæmilega
viljugur en grófur í gangi og heldur hastur.
Eg tek suma hestana inn fyrir jól en aðra eftir nýár en ég er orðinn
latur við að ríða út núna.
Nú er langt liðið á kvöld og tími til kominn að ljúki þessu rabbi um
göngur og fjallaferðir að sinni.