Morgunblaðið - 08.05.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 2015
✝ Einar Þor-steinn Ásgeirs-
son, arkitekt, lista-
maður og heim-
spekingur, fæddist
í Ási í Reykjavík
17. júní 1942. Hann
yfirgaf þessa jarð-
artilvist í Reykja-
vík 28. apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Ásgeir Ólafs-
son Einarsson, f.
21.11. 1906, d. 4.4. 1998, hér-
aðsdýralæknir í Gullbringu- og
Kjósarsýslu, og Kirstín Lára
Sigurbjörnsdóttir, f. 28.3. 1913,
d. 29.5. 2005, handavinnukenn-
ari í Reykjavík. Systur Einars
eru Guðrún Lára, f. 14.11.
1940, fv. skólasafnskennari,
Sigrún Valgerður, f. 19.10.
1944, fv. deildarstjóri, Þórdís, f.
16.11. 1948, kennari og djákni,
og Áslaug Kirstín f. 13.2. 1952,
kennari og Davis-leiðbeinandi.
Einar kvæntist árið 1965
Auði Sigurðardóttur, f. 8.8.
1945, bókasafnsfræðingi (þau
skildu). Börn þeirra eru: Sif, f.
21.11. 1970, löggiltur endur-
skoðandi, og Ríkharður, f. 4.7.
1976, verkfræðingur. Tengda-
sonurinn er Ragnar Sverrisson,
f. 8.11. 1970, verkfræðingur, og
barnabörnin eru: Auður, f.
tjaldbyggingum. Einar var
frumkvöðull í vistvænni húsa-
gerð frá 1986 og hannaði m.a.
hús í Torup-vistþorpinu á Sjá-
landi í Danmörku. Hann var
einnig deildarstjóri hjá RÚV
1978-79, og stofnaði og rak
Handmenntaskóla Íslands á
8.-9. áratugnum, fyrsta íslenska
bréfaskólann í myndlist, ásamt
frændum sínum. Einar skrifaði
fjölda greina um arkitektúr,
skipulag, vistvæna byggingu,
húsasótt, rafsegulmengun,
læknisfræði og eðlisfræði í
bækur, dagblöð og fagrit heima
og erlendis. Eftir hann liggja
nokkrar bækur, Innsýn í mann-
lega tilveru (1996), Lífsspurs-
mál, líf eftir fæðingu (1997)
o.fl. Hann starfaði með fjölda
listamanna erlendis, m.a. Ólafi
Elíassyni í Berlín um margra
ára skeið, en Ólafur notaði
form Einars Þorsteins, sem
hann nefndi Gullinfang, við
hönnun á glerhjúp Hörpu tón-
listarhúss í Reykjavík. Árið
2006 setti Einar Þorsteinn á fót
stofnunina „I am: Stofnun til
eflingar hugans“ en hann hafði
mikinn áhuga á heimspeki og
andans málum. Einnig hafði
hann áhuga á geimferðaáætl-
unum og var í samvinnu við
geimferðahönnuði í Boston um
hönnun á „Scorpion Rover“,
færanlegri rannsóknarmiðstöð í
geimnum.
Útför Einars Þorsteins fer
fram frá Hallgrímskirkju í dag,
8. maí 2015, kl. 15.
15.7. 1998, Geir, f.
12.10. 2001, og
Lára Kristín, f.
26.9. 2007, Ragn-
arsbörn. Einar
kvæntist árið 1985
Fjólu Bender, f.
29.10. 1950, d.
13.10. 2000, (þau
skildu). Hann
kvæntist árið 2000
Manuelu Gudrunu
Loeschmann, f. 7.2.
1960, skartgripahönnuði og
listakonu (þau slitu samvistum).
Einar lauk stúdentsprófi frá
MR árið 1962, lauk Dipl.-Ing.-
prófi í arkitektúr frá Tækni-
skóla Hannover í V-Þýskalandi
1969 og stundaði framhalds-
nám og störf á teiknistofunni
Warmbronn hjá Frei Otto á ár-
unum 1969 og 1970. Hann
kynntist hugmyndum Richards
Buckminster Fuller árið 1964
og var hann mikill áhrifavaldur
í störfum Einars. Einar stofn-
aði og rak Tilraunastofu Burð-
arforma frá 1973 einkum við
hönnun á hvolf- og tjaldbygg-
ingum hér á landi og erlendis.
Hann var lengi í samstarfi við
Seglagerðina Ægi, m.a. við
hönnun á þjóðhátíðartjaldi 50
ára lýðveldis Íslendinga á Þing-
völlum 1994 og fleiri stórum
Ég var aðdáandi pabba númer
eitt.
Hann var hár og spengilegur,
með stutt skegg, millisítt hár og
barðastóran hatt og rigsaði um
göturnar í miðbæ Reykjavíkur,
klæddur í síðfrakka eða loðfeld
og stundum í hvítum strigaskóm.
Ég labbaði stundum með honum.
Það var enginn svona klæddur á
þessum árum hér í Reykjavík
nema hann.
Ég var alltaf svo stolt af hon-
um og fannst hann svo flottur,
leit upp til hans með aðdáun í
augunum. Þetta breyttist ekki
neitt þegar hann var orðinn gam-
all og veikur, mér leið nákvæm-
lega eins.
Á fyrstu árum ævi minnar var
lagður traustur grunnur að djúp-
stæðri dótturást minni á honum,
með endalausri athygli, uppörv-
un og skemmtilegheitum. Við
vorum svo mikið saman. Þó að ég
væri oft svekkt út í hann þegar ég
varð aðeins eldri þá breyttist
þetta ekki neitt. Pabbi var alls
ekki fullkominn, hann gat til
dæmis verið svolítið skeytingar-
laus um aðra. En hann var algjör-
lega heill og góður, klár, stærð-
fræðingur, skemmtilegur,
ótrúlega hugmyndaríkur, ópóli-
tískur, gagnrýninn, afslappaður
og léttur í skapi, alltaf að gera
grín.
Hann var gjörólíkur öllum sem
ég hef kynnst eða lesið um, al-
gjörlega öðruvísi. Hann gat alltaf
komið með skynsamleg svör þeg-
ar ég leitaði til hans, um hvað
sem var.
Ég þakka honum samfylgdina
og vona að ég sé skemmtilegri og
betri manneskja en ef ég hefði átt
einhvern annan pabba, og von-
andi líka hugmyndaríkari. Bless-
uð sé minning Einars Þorsteins
Ásgeirssonar.
Sif Einarsdóttir.
Einar Þorsteinn bróðir okkar
hefur hafið nýtt líf, fjarri verald-
argöngu sinni, og samfögnum við
honum af öllu hjarta. Fyrir
margt löngu hafði hann verið
undirbúinn fyrir ferðalagið heim,
kannað óravíddir hinnar tíma-
lausu andans breiddar, út fyrir
hinn venjubundna skilning okkar
hinna. Hann var fullur eldmóðs í
ólíkum hugðarefnum sínum alla
ævi. Þau spönnuðu magnaða vídd
allt frá æsku: Ljósmyndun og
framköllun uppi á háalofti í Ási,
Elvis Presley, Kim Novak, brú-
arsmíði, flokkun og nýting heim-
ilisúrgangs áratugum áður en við
vissum hvað flokkun var, um-
hverfisspjöll/-slys, Frei Otto,
hönnun á hvolfþaki yfir Lauga-
veginn, bakstur úr súrdeigi,
blómarækt, veldi og áhrif lyfja-
framleiðenda á heilsu og líf al-
mennings, Vesturbæjarlaug,
Heilsuhringurinn, hönnun sjálf-
bærs neðanjarðarþorps uppi á
hálendi Íslands, Bucky Fuller,
hönnun hreyfanlegs rannsóknar-
húss sem koma megi fyrir á
tunglinu, tækifæri almennings til
símenntunar á einfaldan hátt,
léttbyggingar og sjálfbær íbúðar-
hús, bókaskrif og þýðingar,
kennsla, listir, hemi-sync og
fimmföld symmetría. Hann sat
sjaldan auðum höndum og hug-
urinn var óþreytandi, minnisbók-
in skammt undan til að hripa nið-
ur hugdetturnar á ólíklegustu
stundum og við öll tækifæri.
Ég gleymi örugglega mörgu
og mikilvægu. Það er vandlifað að
vera svo miklum hæfileikum bú-
inn að margt annað er sett til
hliðar.
Það fer ekki á milli mála að
samferðamenn hans smitist af
hugmyndaauðginni og þurfi að
hugsa upp á nýtt. Einar er/var
mörgum öðrum kostum prýddur
en óþreytandi vinnusemi; hann
var heiðarlegur og hrokalaus,
hlýr og glettinn, tryggur og átti
magnaða samsetningu vina og
kunningja, auk ævilangra tengsla
við nána frændur og félaga. Svo
heppin var undirrituð að nema af
honum og hlusta, allt frá því að
hann setti smekklás á herbergið
sitt til að fá frið frá mannmörgu
og fjörugu heimilislífi í Ási þar
sem fjórar systur nutu sín vel.
Við þökkum samfylgdina á þess-
um vettvangi og lexíuna og vott-
um bróðurbörnum okkar innileg-
ustu samúð.
Fyrir hönd Guðrúnar Láru,
Sigrúnar Valgerðar og Þórdísar.
Þín systir,
Áslaug Kirstín.
Enn er höggvið skarð í hóp
okkar bekkjarbræðranna úr
Melaskólanum sem héldum náið
saman á uppvaxtarárunum. Ein-
ar, litríkur persónuleiki og hæfi-
leikaríkur vinur, er fallinn frá.
Á skólaárunum kom snemma í
ljós að Einar var einstökum eig-
inleikum búinn. Allt sem hann
gerði bar vott um óvenjulega
hæfni og frumleika. Eilíflega var
hann að finna eitthvað upp, út-
færa hugmyndir og skapa. Hann
var ákaflega listrænn og, eins og
kom æ meira í ljós eftir því sem
árin liðu, mikill hugsuður. Ef við
vorum nokkrir saman eitthvað að
bardúsa var aldrei spurning um
frumkvæði eða forustu, Einar var
leiðtoginn.
Einar ólst upp í Ási við Sól-
vallagötu en þar vorum við fé-
lagarnir ávallt aufúsugestir. Það
var ævintýri líkast fyrir okkur að
koma inn í þetta gamla, fallega
hús með sínum margvíslegu vist-
arverum og kimum sem gaman
var að kanna.
Eitt sinn þegar afi Einars,
séra Sigurbjörn, brá sér niður í
bæ, stálumst við í könnunarleið-
angur inn í herbergið hans. Und-
ir rúminu fundum við papparúll-
ur fyrir plaköt sem voru upplögð
barefli. Við stóðumst ekki freist-
inguna og skelltum okkur í kylfu-
og koddaslag. Ekki nóg með það,
heldur slökktum við ljósið og
börðumst í myrkrinu. En eitt-
hvað misreiknuðum við tímann,
því þegar leikur stóð sem hæst
var ljósið kveikt og séra Sigur-
björn stóð í dyrunum þungbúinn
á svip. Engin eftirmál urðu þó af
þessu uppátæki okkar.
Eitt árið smíðaði Einar forláta
burðarstól sem tveir okkar báru,
en Einar sat að sjálfsögðu í stóln-
um sem höfðingi væri, með veld-
issprota í hendi, mikilúðlegur á
svip eins og hæfði augnablikinu.
Við bárum stólinn frá Ási, út að
Húsmæðraskóla og upp Blóm-
vallagötuna, þar sem við rákumst
á konunglega sænska hirðljós-
myndarann Pétur Thomsen, sem
fannst uppákoman svo flott mótíf
að hann ljósmyndaði hana.
Margs annars er að minnast
frá æskuárum okkar, til dæmis
fórum við saman í Viðeyjarferð,
sem ekki var algengt á þeim tíma,
og ógleymanlegar eru samveru-
stundirnar í Ási þegar Einar
reyndi ítrekað en árangurslaust
að kenna okkur félögunum að
teikna. Svona mætti lengi telja.
Að leiðarlokum kveðjum við
góðan æskuvin og bekkjarbróð-
ur. Einar hafði ákveðnar hug-
myndir um annað tilverustig og
er nú kominn í Lystigarðinn. Þar
hefur Örn vinur okkar, sem fyrst-
ur kvaddi úr okkar hópi, án efa
tekið vel á móti honum.
Við sendum fjölskyldu hans og
öðrum ástvinum innilegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Einars Þorsteins Ásgeirssonar.
Birgir, Börkur, Guðjón,
Herbert og Jón Þór.
Einar Þorsteinn Ásgeirsson
kom í fyrsta sinn á heimili mitt í
fylgd með góðri vinkonu, –
óvenjulega hár maður, klæddur
svörtum kjólfötum, hvítri skyrtu
með grænt stórt epli í lófanum.
Ein af þessum myndum sem fest-
ast í minninu. Samverustundirn-
ar áttu eftir að verða margar og
gjöfular næstu tvo áratugina.
Reyndar hafði ég þegar á ung-
lingsárum haft af þessum sér-
stæða manni nokkrar spurnir,
hann var þeirrar gerðar að af
honum spunnust sögur.
Einar Þorsteinn var langt á
undan sinni samtíð, einstaklega
frumlegur. Hönnuðurinn Einar
Þorsteinn var fyrstur manna hér
á landi til að gera mönnum ljósa
umhverfisvá sem stafaði af líferni
manna strax á sjöunda áratugn-
um, en kúlulaga húsin og út-
færsla formsins byggð á ströng-
um stærðfræðireglum urðu
einkennandi á hönnun hans á
húsum og mannvirkjum. Hann
var ekki einhamur raunvísinda-
maður. Ýmis önnur svið fönguðu
huga hans eins og líf á öðrum
hnöttum og óhefðbundnar lækn-
ingar og um slík efni var hann í
sambandi við leik- og fræðimenn
um allan heim. Einar Þorsteinn
hafði gott skopskyn.
Ég minnist þess er við vorum
bæði með innlegg á ráðstefnu
Samtaka iðnaðarins um mann-
virkjagerð framtíðar. Sú mynd er
greypt í huga mér er hann stóð
þarna í púlti, glæsilegur, hár og
myndarlegur flytjandi erindi sitt
blaðalaust. Hann lagði áherslu á
mál sitt með stórum handahreyf-
ingum og vitnaði fimlega í hvern
fræðimanninn á fætur öðrum.
Enginn tók eftir því að nöfnin
vantaði því hann bætti við með
sínu sérstæða látbragði „… sem
ég man ekki hvað heitir en það
kemur seinna“ og hélt svo áfram
eins og ekkert hefði ískorist. Við
áttum oft eftir að skemmta okkur
yfir þessu.
Ríkulegar samverustundir um
15 ára skeið; partí, heitar umræð-
ur um lífið og listina og óvæntir
skandalar lífguðu upp á hvunn-
daginn. Allt var þetta ein sam-
felld veisla. Þegar Einar Þor-
steinn kynntist Manuelu
eiginkonu sinni og stofnaði með
henni heimili í Berlín fækkaði
samverustundum með vinum á
Íslandi.
Eins og margir aðrir frum-
kvöðlar naut Einar ekki sjálfur
þeirra elda sem hann kveikti.
Þessara orða minntist ég við
heimsókn á áhugaverða sýningu
Ólafs Elíassonar á Lousiana-
safninu í Danmörku í fyrra. Í ein-
um sýningarhluta var að finna
hugverk sem veita áttu innsýn í
uppsprettulind sköpunar lista-
mannsins og tilraunastarfsemi.
Áhrif vinar míns Einars Þor-
steins voru greinileg. Þarna voru
geómetrísku formin hans, kúlu-
laga líkönin, ferningar, kristallar
og aðrar formúlur og mót sem
fylltu vinnustofuna í Álafosskvos-
inni strax í upphafi níunda ára-
tugarins. Brýnt er að tekið verði
saman ævistarf þessa merka
manns og það gert aðgengilegt
almenningi og fræðimönnum t.d.
með vefsíðu. Mér hefur jafnan
fundist óþægilegt að heyra menn
segja að sköpunarverk Einars
Þorsteins séu undir áhrifum
manna sem voru ekki fæddir þeg-
ar þau voru gerð.
En fyrst og síðast þakka ég
Einari Þorsteini fyrir innihalds-
ríka og gefandi vináttu um langa
tíð. Einar var heilsteyptur per-
sónuleiki, sjálfum sér samkvæm-
ur þótt á móti blési, heiðarlegur
og gegnheill vinur sem verður
sárt saknað.
Meira: mbl.is/minningar
Katrín Theódórsdóttir.
Einn liður í starfi Einars Þor-
steins var að vera tengiliður og
hvati í umræðu. Þessu kynntist
ég fyrst þegar hann og Ingimar
Haukur stofnuðu félag arkitekta-
nema, Ísark, og gáfu út frétta-
bréf. Með þessu komust á tengsl
milli okkar sem urðu mér mjög til
góðs. Að loknu námi í Hannover
fékk Einar starf á vinnustofu
Frei Otto. Þar sá maður það sem
merkast var að gerast í tjald-
byggingum og uppblásnum hús-
um í heiminum.
Sjöundi áratugurinn var um-
brotatími og við stúdentar sett-
um spurningarmerki við allt.
Uppbrot á hugmyndum komu úr
ýmsum áttum, oft frá stærðfræð-
inni og var Einar þar á heima-
velli. Nýja stærðfræðin nýttist til
að búa til lífrænt módel fyrir
borgir, en fyrra módelið var vél-
rænt, híerarkískt „tré“. Um þetta
skrifaði stærðfræðingurinn og
arkitektinn C. Alexander 1965
fræga grein: „Borg er ekki tré“.
Aðeins tveimur árum seinna var
Einar búinn að birta þýðingu sína
í Birtingi.
Annar fræðimaður sem hóf að
endurhugsa umhverfishönnun
með stærðfræði að vopni var B.
Fuller. Fuller teiknaði kúluskála
BNA á heimssýningunni í Mont-
real 1967 og hann og Einar áttu
eftir að ná vel saman um rým-
isfræði. Árið 1975 stóð Einar að
því að bjóða Fuller til landsins.
Einar vildi minna á heimsóknina
með því að byggja fyrsta kúlu-
húsið á Íslandi, 49 fm byggingu.
Smíðuðum við einingarnar og
reistum húsið á iðnsýningu í
Laugardalnum og svo aftur við
Háskólann.
Af ofansögðu sést að á þessum
tíma var farið djúpt ofan í rætur
hönnunar og skipulags en frá
þessu segi ég nánar í ævisögu
minni sem kemur út í haust.
Annað svið sem við Einar náð-
um mjög vel saman um var skip-
an byggðar á Íslandi, sem við átt-
um endalausar samræður um.
Árið 1975 setti ég fram hugmynd
um hálendisvegi og að ný höfuð-
borg mundi e.t.v. rísa á krossgöt-
um á Sprengisandi, en höfuð-
borgir eiga að vera í miðju landa.
Þetta greip Einar mjög, en hann
kom með sína útfærslu: Gefa ætti
Sameinuðu þjóðunum svæði
þarna til að reisa alþjóðlega mið-
stöð!
Hvor kosturinn sem valinn
yrði, töldum við nauðsyn á að
festa þetta í sessi. Lét ég grafa á
plötu: „Hornsteinn lagður að H-
borg 30. júlí 1979“ og festa á
stein. Með hornsteininn í skott-
inu ókum við upp á Sprengisand,
reistum vörðu og lögðum horn-
steininn við hátíðlega athöfn. Er
þetta merkilegasti gjörningur
sem ég hef tekið þátt í á ævinni,
og allt var myndað og filmað.
Annað sem gott er að minnast
núna er þegar Einar og Manúela
buðu mér að vera hjá sér í Berlín
um páskana 2004. Fórum við víða
um þessa fyrrum námsborg mína
– ég stöðugt að taka vídeómynd-
ir. Ein af þeim er klukkutíma
spóla þar sem Einar skýrir fræði
sín og byggingar. Seinni hluti
spólunnar er tekinn í stúdíói
Ólafs Elíassonar þar sem Einar
vann. Þarna útskýrir Einar sam-
vinnu þeirra Ólafs um ýmis verk-
efni. Er þetta teip merkileg
heimild.
Eftir okkar löngu kynni og
samstarf er mér þakklæti efst í
huga, þakklæti fyrir þá heppni að
hafa kynnst Einari þegar á náms-
árunum og hafa síðan átt samleið
með honum í gegnum lífið þar
sem alltaf voru að opnast sýnir
fyrir manni í allar mögulegar átt-
ir. – Hvíl í friði, vinur.
Trausti Valsson.
Þá er Einar Þorsteinn frændi
minn og góðvinur farinn yfir
móðuna miklu. Í hans huga var
það ætíð augljóst að handan móð-
unnar væri fjörugt og gjöfult líf
og vil ég sjá hann þar núna sí-
vinnandi, skapandi, glaðan og
kátan að venju við að útskýra
sköpunarverk sín fyrir fólki, sem
reyndist oftar en ekki frekar erf-
itt. Sköpunin fólst í því að hold-
gera stærðfræði og tilraun til að
gera fleiri víddir sýnilegar og
áþreifanlegar.
Aðrir munu væntanlega gera
skil vistvæna arkitektinum, kúlu-
húsum í anda Buckminsters Full-
ers, hátíðartjöldum, leikmynda-
deild sjónvarpsins,
myndverkasýningum, kennslu í
myndlist, geimveruáhuga, óhefð-
bundnum lækningum (kjörlækn-
ingar), samstarfinu við NASA
með geimferðaarkitektúr, Hand-
menntaskóla Íslands, bókaútgáfu
o.m.fl.
Einar Þorsteinn var mikill ein-
fari þrátt fyrir sýnilegar vinsæld-
ir meðal ótalmargra kunningja
og vina. Hjálpsemi og lítillæti
voru hans aðalsmerki, traustur
og heiðarlegur. Iðjusamari
manni hef ég ekki kynnst á lífs-
leiðinni. Hann lét aldrei bugast
þó á móti blési, hann hélt sínu
striki og sinni sannfæringu,
ákveðin þrjóska sem einkennir
margan snillinginn. Þetta var
stundum erfitt fyrir hans nán-
ustu. Það var ekki fyrr en hinn
heimsfrægi listamaður Ólafur
Elíasson kom auga á og skildi
snilli Einars og fékk hann til þess
að vinna með sér í Berlín að Ein-
ar Þorsteinn fór að njóta ávaxta
þrautseigrar vinnu sinnar. Nú
loks fékk heimspekingurinn og
listamaðurinn að njóta sín. Ólafur
notaði hugmyndir og verk Einars
Þorsteins í fjölmörg listaverk,
m.a. glerhjúp Hörpu.
Núna síðustu mánuðina í veik-
indum Einars hafa hans nánustu
staðið sig vel við að gera Einari
lífið eins létt og kostur var á. Sér-
lega stóðu þau sig vel elsta systir
hans Guðrún Lára og börnin Sif
og Ríkarður. Ég votta eftirlifend-
um samúð mína og megi minning
Einars lifa til eilífðar.
Friðrik G. Friðriksson.
Einn áhugaverðasti arkitekt
okkar Íslendinga, Einar Þor-
steinn Ásgeirsson, er fallinn frá.
Um áratuga skeið var hann
óþreytandi við að feta nýjar slóð-
ir sem flestir aðrir kollegar hans
hér á landi höfðu ekki áhuga á
eða gáfu sér ekki tíma til að
sinna. Einar var lítið gefinn fyrir
að elta síðustu tískustrauma í
byggingarlist og fyrir um 40 ár-
um fannst honum mikið skorta á
að við Íslendingar sinntum bygg-
ingarrannsóknum sem skyldi og
stofnaði upp á eigið eindæmi
einkastofnunina Tilraunastofu
burðarforma sem um áratuga
skeið annaðist margskonar bygg-
ingarrannsóknir. Tilraunastofan
var stofnuð „til að gera nýjar til-
lögur að byggingum, gera til-
raunir með þær og þróa þær
áfram“ þannig að þær henti sér-
stökum aðstæðum hér á landi.
Sérstök áhersla var lögð á bygg-
ingar sem ná nægilegum styrk-
leika vegna burðarforms ásamt
aðlögun að veðurfari og ytri að-
stæðum, bæði í anda sjálfbærni
og náttúrulegrar aðlögunar. Ekki
var þessu frækorni sáð í frjósam-
an jarðveg hér á landi þar sem
forráðamenn þjóðarinnar fundu
það helst til bjargar íslenskum
byggingariðnaði að leggja niður
Einar Þorsteinn
Ásgeirsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einn-
ig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Minningargreinar