Morgunblaðið - 08.05.2015, Blaðsíða 31

hans til margra ára, Cynthiu Lee,
samúð vegna fráfall Jóns
Gísli Már Gíslason.
Skólabróðir og vinur, dr. Jón
Baldur Sigurðsson, er látinn. Við
kynntumst í Menntaskóla fyrir
réttum 60 árum. Jón Baldur hafði
þá fengið áhuga á náttúrufræði og
fórum við flesta daga ársins í
skoðunarferðir um Reykjavík og
nágrenni. Að sumrinu var farið í
stærri leiðangra. Að loknu stúd-
entsprófi héldum til útlanda til
náms. Við Baldur fórum til Eng-
lands og innrituðumst í dýrafræði-
deild Háskólans í Bristol. Þótt
áhuginn væri mikill reyndist að-
lögun að framandi umhverfi og
margvíslegum áhugamálum erfið.
Í Bristol kynntist Jón Baldur
ágætri stúlku, sem þar var við
leiklistarnám, Teng Gee Lee. Hún
var bankastjóradóttir frá Singa-
púr. Er ekki að orðlengja það að
þau felldu hugi saman og gengu í
hjónaband. Jón Baldur hætti
námi, fluttist ásamt konu sinni til
Íslands og sneri sér að brauðstrit-
inu. Kenndi í gagnfræðaskóla og
stundaði fleiri tilfallandi störf, svo
sem leiðsögn náttúruskoðenda. Þá
kom sér vel yfirgripsmikil þekk-
ing hans á náttúru Íslands og ein-
stakir hæfileikar til að miðla þekk-
ingunni.
Áhugamál Jóns Baldurs voru
fjölbreytileg. Hann sökkti sér
djúpt ofan í viðfangsefnin og varð
gjarnan brautryðjandi á sérhæfð-
um sviðum. Athygli hans og nost-
ursemi við rannsóknir var einstök
og kom að góðum notum þegar
greina átti milli lífverutegunda
eða útskýra ferla í náttúrunni.
Áhuginn beindist snemma að nátt-
úruvernd, sem hann beitti sér fyr-
ir innan Hins íslenska náttúru-
fræðifélags, og varð vísir að
landsamtökum um náttúruvernd,
Landvernd.
Um þetta leyti tók til starfa
náttúrufræðiskor við Háskóla Ís-
lands og innritaðist Jón Baldur
þar. Hann lauk BS-prófi í líffræði
1973 og framhaldsnámi í sjávarlíf-
fræði árið 1974. Næst lá leiðin aft-
ur til Englands og lauk hann dokt-
orsprófi frá háskólanum í
Newcastle upon Tyne árið 1979.
Rannsóknir Jóns Baldurs og sam-
verkamanna hans þar leiddu af
sér merka uppgötvun um þroska-
feril skeldýra sem reyndust nota
sérstaka heftiþræði sem rekak-
keri og gátu þannig valið sér að-
setur til langs tíma (tímaritið Nat-
ure 262, bls. 386-7, 1976). Þetta
var eftirtektarverð niðurstaða, og
er enn mjög vitnað til hennar nær
40 árum síðar.
Árið 1978 var stofnuð kennara-
staða í sjávarlíffræði við Háskóla
Íslands og var Jón Baldur Sig-
urðsson þegar ráðinn. Hann
gegndi starfinu til 1983 en fékk þá
stöðu við Háskólann í Singapúr
sem hann gegndi til 1997. Þar við
miðbaug naut Jón Baldur sín vel
við rannsóknir og kennslu en hélt
líka tengslum við Ísland, stofnaði
til vettvangsnámskeiðs í vistfræði
hitabeltisins fyrir Háskóla Íslands
og varð ræðismaður Íslands í
Singapúr. Þau Teng Gee og Jón
Baldur skildu í lok þessa tímabils.
Hann fluttist heim og var um tíma
forstöðumaður Náttúrustofu
Vesturlands í Stykkishólmi og síð-
ar Náttúrustofu Suðvesturlands í
Sandgerði. Hann hætti störfum
árið 2002 en síðustu árin átti hann
við langvarandi vanheilsu að
stríða.
Fjölskyldu Jóns Baldurs og
Cynthiu Lee, sem var honum mik-
il stoð og stytta við ævikvöld, færi
ég samúðarkveðjur okkar Guð-
rúnar Sveinbjarnardóttur.
Arnþór Garðarsson.
Það var okkur hjónum mikið
sorg að frétta af andláti kærs vin-
ar okkar, Jóns Baldurs Sigurðs-
sonar. Fyrir tveim vikum fór Frið-
rik í ánægjulega heimsókn til Jóns
Baldurs og áttum þeir langt og
ánægjulegt samtal. Jón hafði síð-
ustu ár glímt við veikindi en það
skyggði aldrei á vinskap okkar.
Jón Baldur var sannur höfðingi
heim að sækja, jákvæður og bjart-
sýnn
Við höfum þekkt Jón síðan 1978
þegar ég kom til Íslands í fyrsta
sinn í frí frá meistaranámi. Jón
Baldur bjó í Garðabæ ekki langt
frá Friðriki. Sameiginlegur vinur
kynnti okkur og þessi vinskapur
hefur haldist æ síðan. Jón Baldur
var svo vingjarnlegur að kynna
mig fyrir Líffræðiskor við Grens-
ásveg sem leiddi til þess að mér
var boðið að halda fyrirlestur um
rannsóknir mínar á erfðabreyti-
leika sítrónutegunda í Taílandi,
verkefni sem var styrkt af FAO á
sínum tíma.
Jón Baldur bjó yfir afbragðs
þekkingu á lífheimi hitabeltisins
og æ síðan höfum við skipst á
skoðunum um þetta efni. Seinna
þegar ég flutti til Íslands, árið
1981, var Jón Baldur alltaf tengi-
liður minn við Líffræðiskor HÍ. Til
þessa dags er ég eilíflega þakklát
Jóni og nánum vinum hans fyrir
allan þennan stuðning við starf
mitt við Háskóla Íslands.
Árið 1997 fór ég ásamt kolleg-
um með hóp líffræðinema til Mal-
asíu og Singapúr. Þarna kom sér
afar vel að njóta þekkingar Jóns
sem þá var orðinn prófessor við
Háskólann í Singapúr. Fyrir utan
líffræðina var hápunktur dvalar-
innar ferðalag með Jóni um mark-
aði borgarinnar í leit að bestu kín-
versku og indversku
matsölustöðunum. Einnig bauð
Jón mér á fínasta klúbb borgar-
innar, hinn stórbrotna og fágaða
Tanglin-klúbb hvar Jón var með-
limur. Ógleymanleg stund.
Matargerð er það sem helst
hefur svo styrkt okkar vinabönd
síðustu áratugina. Óteljandi
kvöldverðir, annaðhvort kínversk-
ir eða franskir. Jón var svo vel að
sér í öllum tegundaheitum og skil-
greiningum sem tilheyra matar-
menningu. Ógleymanlegt var að
njóta kvöldverðar með Jóni og
hinum þekkta rithöfundi og mat-
kera, David Rosengarten. Báðir
eru þeir að ég tel meðal fróðustu
matkera í heiminum. Ég tel að Jón
hafi með þekkingu sinni og ástríðu
komið mörgum óþekktum fiskteg-
undum inn á borð okkar Íslend-
inga.
Minningar um Jón Baldur
munu lifa með okkur hjónum um
alla framtíð.
Kesara Anamthawat-
Jónsson.
Dr. Jón Baldur Sigurðsson var
kennari við líffræðiskor Háskóla
Íslands 1979-1983. Hann byggði
upp kennslu í sjávarlíffræði og
stundaði rannsóknir á skeldýrum í
sjó. Hann var afburða kennari og
dáður af nemendum sínum. Eftir
að Jón gerðist háskólakennari við
Þjóðháskólann í Singapúr (NUS)
héldu samskiptin við hann áfram.
Vegna tengsla hans við Háskóla
Íslands gerðist hann kennari og
leiðbeinandi nemenda í hitabeltis-
vistfræði, og voru námsferðir
farnar héðan til Singapúr í mörg
ár.
Hann opnaði rannsóknarstofur
dýrafræðideildarinnar við Singa-
púrháskóla fyrir nemendum okk-
ar og jafnramt tók hann ásamt að-
stoðarmanni sínum þátt í útivinnu
og leiðöngrum um frumskóga,
leiruviðarskóga og kóralrif í
Singapúr og Malasíu. Jón var ein-
staklega fróður um lífríki hitabelt-
isins, jafnt um plöntur sem dýr og
samspil þeirra á milli.
Þessar ferðir hefðu ekki komist
á nema af því að Jóns naut við.
Námsferðir í hitabeltið eru enn
farnar, en núna á aðrar slóðir en
fyrstu 13 árin.
Líf- og umhverfisvísindadeild
Háskóla Íslands þakkar Jóni fyrir
samfylgdina í gegnum árin og
vottar aðstandendum samúð
vegna fráfalls hans.
F.h. kennara í líffræði við HÍ,
Eva Benediktsdóttir, forseti
Líf- og umhverfisvís-
indadeildar HÍ.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 2015
✝ Kristinn Ingv-ar Edvinsson
fæddist í Reykjavík
17. nóvember 1947.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 24. apríl
2015. Foreldrar
hans voru Vilhelm-
ína Sigríður Tóm-
asdóttir, f. 27. mars
1922 á Hnjúkum í
A-Húnavatnssýslu,
d. 12. ágúst 1985, og Edvin Jó-
elsson, f. 2. júní 1922, frá
Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, d.
25. mars 1971. Systkini hans
eru: Óskar Tómas Ágústsson, f.
22. september 1942, kvæntur
Sigríði Guðrúnu
Jónsdóttur, f. 24.
júlí 1949, og eiga
þau þrjú börn.
Gunnlaugur Haf-
steinn Ingimund-
arson, f. 3. sept-
ember 1944 og á
hann tvö börn. Ok-
tóvía Hrönn Ed-
vinsdóttir, gift Jóni
Gunnari Torfasyni
og eiga þau fimm
börn.
Kristinn eignaðist einn son,
Edvin, f. 4. september 1971.
Útför Kristins fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni í Reykja-
nesbæ í dag, 8. maí 2015, kl. 14.
Elsku Kristinn, ég minnist þín
með miklum söknuði. Okkar
æskuslóðir í Vestmannaeyjum,
Kirkjubæirnir og þar um kring,
eru nú horfnar en þar voru hin
ýmsu grallara- og prakkarastrik
framin. Móðir okkar sagði mér að
þegar hún hefði sagt þér að þú
værir að fara að eignast systur
hefðir þú verið svo spenntur. Dag-
inn sem ég fæddist hjólaðir þú
fram og til baka á þríhjólinu þínu
fyrir utan gluggann og komst svo
hlaupandi inn þegar kallað var í
þig, kíktir á stelpuna og brostir út
að eyrum. Þegar ég var svo sex
ára og þú 12 þá fórum við með for-
eldrum okkar í tveggja mánaða
ferð með mb. Helga Helgasyni
hringinn í kringum landið, en
pabbi var þá skipstjóri á Helga.
Við skemmtum okkur konunglega
í traktorum sem voru um borð en
það var verið að flytja þá austur
og norður á land. Við brölluðum
mikið um borð og m.a. setti pabbi
upp spröngu fyrir okkur um borð
svo að við gætum nú líka sprang-
að. Þú eignaðist svo dreng í sept-
ember 1971 sem þú varst mjög
hreykinn og stoltur af. Eftir gosið
í Eyjum 1973 fórst þú til sjós og þá
sáumst við ekki eins mikið, en eft-
ir að þú fluttir svo hingað suður og
ég gift og komin með börn þá fóru
samskipti okkar aftur að endur-
nýjast, síðan enn meir eftir andlát
móður okkar. Þú varst alltaf með
annan fótinn hjá okkur og öll
börnin mín elskuðu þig og kölluðu
þig alltaf frænda, seinna meir
einnig barnabörnin mín. Þú varst
þeim alltaf svo góður, alltaf að
færa þeim eitthvað. Eitt sinn er þú
komst úr siglingu færðir þú eldri
drengjunum sitthvort hjólið og
þeir voru svo montnir og glaðir að
enginn krakki mátti koma nálægt
hjólunum þeirra. Eftir hjartaað-
gerð sem þú gekkst undir í kring
um 2005 varð heilsa þín frekar lé-
leg og versnaði eftir því sem árin
liðu.
Seinna greindist þú svo með
lungnaþembu og svo núna í apríl
þegar þú fékkst lungnabólgu gat
líkaminn ekki tekist á við hana og
þú kvaddir okkur eftir aðeins viku
dvöl á sjúkrahúsi. Elsku Kristinn,
hafðu þökk fyrir allar okkar
stundir saman og ég veit að nú ert
þú sáttur því þú hefur fundið þinn
Guð og ert með foreldrum okkar.
Far þú í friði, friður sé með þér.
Þín systir,
Hrönn.
Elsku frændi, eins og þú varst
nú alltaf kallaður af þeim sem þér
voru kærkomnir. Alltaf fannst
mér skrítið að heyra mömmu
segja Kristinn við þig því frá því
ég var lítil varst þú alltaf frændi í
mínum augum. Og ennþá eru litlu
frænkur þínar og frændur að kalla
þig frændi, þessi með gleraugun
og lítið hár – því ekki varst þú nú
alla tíð hárprúður, elsku frændi
minn. Best man ég eftir því þegar
þú fluttir hingað suður frá Akur-
eyri, það streyma upp allskonar
minningar frá bústaðaferðunum,
jólum og afmælum. Þú varst alltaf
hluti af okkar fjölskyldu og er ég
mjög þakklát fyrir það. Þú varst
rosalega gjafmildur maður og
vildir öllum vel, gafst okkur systk-
inunum alltaf pening eða nammi
þegar þú komst í heimsókn eða við
komum til þín, og mikil var til-
hlökkunin. Áfram hélstu að gera
það sama þegar barnabörn
mömmu og pabba fóru að koma.
Mikið sakna ég þín, elsku
frændi, þinnar góðmennsku og
hlýhugar verður saknað sárt. Ég
kveð þig með ljóði sem ég samdi
þegar mér varð hugsað til þín
Nú hefur þú risið hátt til himins
að fylgja vegi þínum,
aftur mun ég falla í þinn faðm
þegar verkefnum mínum lýkur.
Þín frænka,
Jóna Margrét.
Elsku frændi. Ég næ því ekki
að þú sért farinn, að allir rúntarnir
og spjallið okkar sé liðin tíð. Að ég
sé að skrifa um þig í þátíð. Ég gæti
skrifað svo endalaust um það
hversu góður maður þú varst. Allt
frá því að ég var lítil stelpa að
koma í fóstur til systur þinnar
(mömmu) hefur þú tekið mér opn-
um örmum eins og aðrir í fjöl-
skyldunni. Ég gat alltaf leitað til
þín með allar mínar hugsanir,
hversu fáránlegar sem þær hljóm-
uðu og þú dæmdir mig aldrei. Ég
verð ævinlega þakklát fyrir allt.
Alla ísrúntana, samkomurnar,
spjallið, ferðalögin og alla tímana
sem við áttum saman.
Þú komst alltaf færandi hendi,
maður vissi alltaf á hverju var von
þegar frændi birtist. Svo var það
eins eftir að við systkinin eignuð-
umst börn. Þú komst færandi
hendi með gotterí, þó að þau væru
ekki einu sinni komin með tenn-
ur. Haha! En þannig varst þú, allt-
af svo góður og umhyggjusamur.
Elsku frændi, ég veit að við
hittumst aftur þegar minn tími
kemur og þá mæti ég glöð með
skærin, rakvélina og húðkremið
og við puntum þig upp, bara svona
til að minnast gömlu góðu dag-
anna. Svo kíkjum við á ísrúnt og
keyrum allar bryggjur í himnaríki
og skoðum báta og skip. Þú varst
alltaf svoddan rúntkall.
Það eru ekki allir jafn heppnir
og ég, systkini mín, börnin okkar
og öll fjölskyldan eins og hún legg-
ur sig, að hafa átt svona frænda,
sem var ekki bara frændi, heldur
bróðir, pabbi, afi og vinur allt í
senn. Allir ættu að fá að kynnast
einum þér. Minning þín mun lifa
með okkur til eilífðar.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Drottinn við innganginn sjálfur stendur,
ég geng hægum skrefum fullur af kæti.
Sporin ég greikk’ en mér fallast fljótt
hendur,
því heim er ég kominn, við fagnaðarlæti.
(GÓK)
Elsku frændi, ég kveð þig í bili.
Þar til næst. Þín,
Guðrún Ósk Kummer.
Kristinn Ingvar
Edvinsson
hverja gamla smelli sem höfðu
verið í útvarpinu á leið hans til
vinnu. Það fór ekki fram hjá
neinum þegar hann var mættur
til vinnu, með honum fylgdi gleði,
góðir straumar og mikil orka.
Hallgrímur hafði einstaka hæfi-
leika til að líta á björtu hliðarnar
og tala um jákvæða og uppbyggj-
andi hluti. Hann ræktaði með sér
það góða og náði með því að
draga fram það besta í fólkinu í
kringum sig. Hann var sterkur
persónuleiki, hlýr og umhyggju-
samur.
Hallgrímur var mikill fjöl-
skyldumaður og það leyndi sér
ekki hvað fjölskyldan var honum
mikils virði. Missir þeirra er mik-
ill. Hallgrímur hafði góða nær-
veru, hafði yndi af því að gleðja
aðra og gefa af sér, hann hafði
alltaf tíma fyrir alla. Hann var
alltaf að lesa sér til og hafði
sterka löngun til að bæta við
fróðleik sinn og fræða fólkið í
kringum sig. Hallgrímur var
góður fyrirlesari og náði vel til
allra. Hann hafði mikla ástríðu
fyrir starfi sínu og fór ótroðnar
slóðir í lækningum sem sam-
ræmdust ekki alltaf hefðbundn-
um lækningum. Við vorum ekki
alltaf sammála honum en hann
sýndi því umburðarlyndi eins og
öllu öðru. Það var oft gaman og
líflegt að rökræða við hann og
skiptast á skoðunum.
Hallgrímur var skemmtilegur
maður og við áttum margar góð-
ar stundir með honum utan
vinnu og sérstaklega eru minn-
isstæðar samverustundirnar, er
við ásamt mökum okkar fögnuð-
um sumri nokkrum sinnum með
því að heimsækja hann og Sig-
urlaugu konu hans á heimili
þeirra uppi í Reykholti. Þá gist-
um við ýmist inni hjá þeim eða í
húsbíl í garðinum þeirra. Það var
gott að koma til Hallgríms og
Sigurlaugar og þau tóku vel á
móti gestum. Við skemmtum
okkur og borðuðum góðan mat
en Hallgrímur var mikill mat-
maður og kunni vel að meta góð-
an mat, svona þess á milli sem
hann var ekki á einhverri föstu
eða hreinsun en það var oft gam-
an að fylgjast með honum og
hans sérfæði.
Hallgrímur var stórbrotinn
maður og stórt skarð hefur verið
höggvið í samfélag okkar með
fráfalli hans. Með söknuði og
sorg í hjarta kveðjum við nú góð-
an vin og sendum Sigurlaugu og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja þau í sorginni.
Blessuð sé minning Hallgríms
Þ. Magnússonar.
Fyrir hönd starfsfólks heilsu-
gæslunnar í Hveragerði,
Ómar Ragnarsson yfirlæknir.
Vorið fer á vængjum yfir fló-
ann, við fæðumst öll með feigð-
aról um hálsinn, enginn ræður
sínum næturstað. Hallgrímur
Þorsteinn, eða Steini eins og
nánasta fjölskylda kallaði hann,
hefur lokið sinni lífsgöngu. Ég sá
Steina fyrst hjá Sirrý, er ég fal-
aðist eftir au pair starfi eftir að
tvíburarnir hennar fæddust.
Polla móðir þeirra tók á móti
mér, en hún væri önnum kafin
við pönnukökubakstur. Mér
fannst dularfullt að maður sæti í
stól í stofuhorninu og hlustaði á
samtal okkar, þar sem ég vissi
ekki hver kappinn var. Þetta var
Steini sem litið hafði inn til að
huga að Villa litla. Það er ekki
ætlun mín að rekja lífshlaup
Hallgríms.
Ég átti góð samskipti við for-
eldra hans og Sirrýjar. Polla
sagði mér sögu frá frumbernsku
Steina sem mig langar á kveðju-
stund að skrifa á blað. Hún var
eitt sinn að ganga frá barnavagni
þar sem Steini var að taka blund
og vagninum komið fyrir utan við
eldhúsglugga þar sem þau
bjuggu í Laugateig. Þegar hún
gekk niður tröppurnar, en íbúðin
var í kjallara, heyrir hún hátt og
skýrt: „Hann verður læknir.“
Móðirin lítur í kringum sig en
þar er enginn. Hún snýr sér við
og engra mannaferða verður
vart. Með það fer hún inn og
heldur verkum sínum áfram.
Ég verð að bæta við því sem
Magnús pabbi hans sagði eitt
sinn við mig er hann var að tala
um Steina. Hann sagði á sinn
blíða og allt umvefjandi hátt:
„Hann Grímur minn.“ Aðdáun og
væntumþykja leyndi sér ekki í
málrómnum og fasinu: „Það hafa
margir komið til mín og þakkað
mér fyrir það sem sonur minn
gerði fyrir hinn og þennan. Öllu
ber þessu fólki saman um að
hann sé farsæll læknir.“ Polla og
Maggi unnu börnum sínum
skilyrðislaust og töldu ekki eftir
sér að styðja og hjálpa ef þannig
stóð á. Eiginleikar foreldranna
komu glöggt í ljós hjá Steina, því
dætur hans hafa ekki farið var-
hluta af að eiga kærleiksríkan og
umvefjandi föður.
Leópoldína hafði þann sið
meðan Steini var að nema lækn-
isfræði við H.Í. að skella í pönnu-
kökur á föstudögum og lesfélag-
ar Hallgríms komu í
morgunkaffi, þeir sem vildu
mjólk með góðgerðunum mættu
með mjólkurpottinn því ungir
menn geta hesthúsað lifandis
býsn af pönnsum. Mjólkin rann
ljúflega niður, þó svo að Grímur
gæti ekki með góðri samvisku
hin síðari ár mælt með mjólkur-
neyslu, nema þá helst fyrir kálfa.
Gaman var að hitta Hallgrím,
hann hafði alltaf eitthvert snið-
ugt innlegg um lífið og tilveruna
enda frumkvöðull á sínu sviði.
Þessi fyrstu kynni mín af mann-
innum í stólnum urðu síðar þann-
ig að ég þurfti oft að leita ráða
hjá honum fyrir mig og mína
nánustu, viska hans og ráðlegg-
ingar stóðu undantekningarlaust
eins og stafur á bók. Hann vissi
sínu viti og notaði það sem við
köllum innsæi. Ég fór reglulega
til Hveragerðis þar sem ég fékk
magnezium-meðferð sem reynd-
ist eins og vítamínsprauta og
ekki í fyrsta sinn sem Hallgrím-
ur lagði gott til málanna.
Að leiðarlokum þakka ég Hall-
grími fyrir allt það góða sem
hann hefur lagt í mitt líf. Það hef-
ur klárlega verið vel tekið á móti
Hallgrími lækni í handanheimi
almættisins af þeim sem á undan
eru gengnir en við drúpum höfði
í virðingarskyni og færum þakkir
fyrir að hafa átt þennan öðling að
í lífsins straumi.
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Blessuð sé minning Hallgríms
Þorsteins Magnússonar,
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Þinn tími var kominn, Hall-
grímur, og þá meina ég ekki til
að fara heldur til að vera og
njóta. Þess vegna er það ennþá
óskiljanlegra að þú sért kallaður
í burtu frá okkur núna. Ég var á
frábærum fyrirlestri hjá þér á
Lifandi markaði um daginn og
það var fullt hús. Allir vildu
heyra hvað þú hefðir til málanna
að leggja varðandi heilsu og
meltinguna. Þú varst með stórar
og miklar hugmyndir, allar
tengdar bættri heilsu lands-
manna sem áttu skilið að verða
að veruleika.
Nú er það okkar hinna að
halda minningu þinni og
áherslum þínum á heildræna
nálgun á lofti. Þú þorðir að segja
það sem þér bjó í brjósti, í því
felst mikill lærdómur fyrir okkur
öll. Þú varst mikilvæg fyrirmynd,
Hallgrímur, og þitt skarð verður
ekki fyllt þótt ég voni svo sann-
arlega að það verði gerðar til-
raunir til þess.
Ég sendi fjölskyldu þinni mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Margrét Leifsdóttir.