Bókasafnið - 01.05.2012, Síða 6

6
bókasafnið 36. árg. 2012
ég fæ því aldrei að sjá hana nema sem lítið brot í senn af þeirri
dýrð sem henni er ætlað að færa mér. Að halda á ólesinni bók
er svolítið eins og að standa á fj allsbrún og skynja allt útsýnið,
og þótt augun festi ekki sjónir á nema einum hluta þess í senn,
þá ertu umvafi n landslaginu. Að halda á rafbók sem alltaf er
eins er líkt og að allt þetta undurfagra útsýni sé klippt burtu
nema það eina sem birtist í glugganum hverju sinni.
Þess vegna hef ég gert nýja uppgötvun varðandi sjálfa
mig: ég er bókamanneskja. Sá friður sem fylgir því að halda
á bók, horfa á bækur í bókahillum og láta þær umvefj a sig er
einhver sú mesta sálarró sem hægt er að öðlast – og ég sem
var næstum búin að gleyma af hverju ég kaus mér þetta starf
mitt sem ævistarf.
Ég vil einfaldlega geta opnað bókina mína nákvæmlega á
þeim stað þar sem ég hætti síðast og setti fallega bókamerkið
mitt, (það tekur u.þ.b. 2 sekúndur), en ekki þurfa að opna
kyndilinn, bíða eftir að hann opnist, slá inn lykilorðið og síðan
velja bókina (styst tekur þetta hálfa mínútu hafi maður ekki
„lokað“ bókinni og enn lengur hafi ég gert það). Ég vil fá að
fl etta bókinni minni en ekki þurfa að klikka á takka til að gera
það. Það er svolítið eins og að koma sífellt við aðra manneskju
með sótthreinsuðum hönskum. Ég vil líka alltaf geta séð
vini mína, bækurnar, í stað þess að hafa þá alltaf læsta inni í
tölvu sem þar að auki þarf að hlaða rafmagni með reglulegu
millibili. Ég er mjög stolt af þessum vinum mínum og vil geta
sýnt þá gestum og gangandi og vakið umræður um þá í stað
þess að láta þá dúsa í myrkrinu. Og síðast en ekki síst eru
bækurnar ekki bara andleg verðmæti hvers og eins, heldur
einnig veraldleg auðæfi sem oft á tíðum eru mikilfenglegir
prentgripir. Sá listiðnaður sem felst í fallegu bókbandi og
prentverki og kallast á við efnivið bókarinnar verður seint
ofmetinn né afl agður.
En samt verð ég að endurtaka og komast í mótsögn við
sjálfa mig um leið: mér fi nnast rafbækur stórkostlegar! Það er
auðvelt að taka heilt bókasafn með sér á heimsenda, falið inni
í örþunnu spjaldi, það er létt og þægilegt og rifnar ekki. En
þar með eru líka kostirnir upptaldir. Sumir myndu benda mér
hér á að rafrænar bækur séu mun ódýrari en þær prentuðu,
en það er því miður ekki algilt. Flestar þær bækur sem ég hef
fest kaup á í gegnum Amazonvefi nn eru svipaðar að verði
og jafnvel dýrari en þær sömu sem fást í pappírskilju hjá
Eymundson. Það þarf því að vega þetta og meta allt saman
hverju sinni.
Hvað mig, forréttindamanneskjuna, varðar ætla ég því að
halda áfram að eignast fallegar bækur sem ég geri að vinum
mínum og set mark mitt á í tímans rás við endurtekinn lestur
og ég ætla að njóta þeirra með öllum þeim skynfærum sem
mér hafa verið gefi n. Hins vegar ætla ég að eiga þau tæki
sem til þarf til að lesa efni í rafrænu formi en þar verður
væntanlega fremur lítið um skáldverk eða annað sem auðgar
andann varanlega (hverjum myndi til dæmis detta í hug að
lesa Óvíd sem rafbók?!). Ég ætla hins vegar að skjálesa ýmsar
tímaritsgreinar, handbækur, orðabækur og annað í þeim dúr,
eitthvað sem ég þarf að afl a mér staðreynda um, en ekki
fagran bókmenntatexta í miklu samhengi við umhverfi ð og
þær manneskjur sem slíkum textum er ætlað að setja mark
sitt á.
Að lokum má svo hugleiða svolítið umhverfi shlið þessarar
nýju tækni og sameiginlega ábyrgð okkar á þessu sviði. Sumir
telja að rafbækur séu umhverfi svænni en pappírsbækur þar
sem minnkandi pappírsbókaútgáfa minnki koltvísýringinn í
andrúmsloftinu. Aðrir halda því fram að þessu sé þveröfugt
varið því sá skógur sem nýttur sé til pappírsgerðar sé unninn
úr plöntuðum fl jótsprottnum trjám á afmörkuðum svæðum
Á blaðsíðu 165 hafði ég sett inn hugleiðingu...