Bókasafnið - 01.05.2012, Blaðsíða 22

22
Anna Torfadóttir hefur starfað við Borgarbókasafn Reykjavíkur
frá árinu 1978, sem borgarbókavörður frá 1998 og lætur nú
af störfum. Hún rifjar upp nokkur minningabrot með Einari
Ólafssyni.
Ég hef ósjaldan spurt mig að því hvers vegna ég, og raunar
margir samstarfsmenn mínir á Borgarbókasafni, hef starfað
svo lengi á sama stað. Skýringin er einföld. Stofnunin og
störfin eru stöðugt að breytast og því erum við alltaf í ,,nýju“
starfi á spennandi stofnun. Tæknilegar breytingar vega þungt
ásamt gjörbreytingu á rými en ekki síst opnari hugur okkar
sem vinnum í almenningsbókasöfnum varðandi viðfangsefni
og hlutverk almenningsbókasafna á hverjum tíma.
Að sækja Bæjó
Fyrstu kynni mín af Borgarbókasafninu, sem engan skyldi
undra að mér þykir afar vænt um, eru þau að ég fer að sækja
Bæjó, eins og safnið kallaðist hjá okkur krökkunum, sjö, átta
ára. Með vinkonum mínum hjóla ég vestan úr Skjólunum,
stundum daglega á sumrin. Á veturna höfðum við aðgang
að útibúi eða lesstofu Bæjarbókasafnsins í Melaskólanum.
Þetta glæsilega hvíta hús í Þingholtsstræti var sannkölluð
ævintýrahöll, enda gjarnan talið með fallegustu steinhúsum
í Reykjavík. Margir hafa fjallað um þessa hvítu ævintýrahöll
sem hafði svo mikil áhrif á þá. Grófarhús, sem hýsir aðalsafn
nú, er ekki alveg eins áhrifamikið fyrir barnssálina.
Það var ótrúleg upplifun að ganga inn í garðinn, upp
breiðar tröppur, fara inn og finna lyktina af gólfbóninu
og af bókunum sem voru allar í þessu sérstaka rauðbrúna
bókasafnsbandi. Bækurnar voru enn dularfyllri en ella því
ógjörningur var að geta sér til um innihaldið þar sem þær litu
allar nánast eins út, aðeins misstórar. Barnadeildin á þessum
tíma var fjórar bókahillur í háum fallegum bogaglugga og
sætin voru í gluggakistunni. Útlánsdeildin öll var aðeins
helmingur miðhæðar þessa glæsilega húss, ekki var rými fyrir
sæti til að tylla sér. Starfsmenn voru mestmegnis konur, ekkert
sérstaklega mikið fyrir börn, en mér er minnisstæðastur Páll
Sigurðsson sem sat í stóra afgreiðsluborðinu í miðjunni.
Hann svaraði öllum spurningum af mikilli hlýju og leiðbeindi.
Aðeins mátti taka þrjár bækur að láni í einu og við gættum
þess alltaf vinkonurnar að taka ekki sömu titlana til að
ná sem mestu í hverri heimsókn. Það jók svo ljómann af
ævintýrahöllinni að ég vissi að frændi minn réði þar ríkjum,
en Snorri Hjartarson skáld og pabbi voru systkinasynir. Áhrifin
af bókasafnsheimsóknunum voru þau að við vinkonurnar
bjuggum til bókasafnsleik í stað þess að vera í búðarleik. Við
vélrituðum og settum ,,vasa“ og spjöld í bækurnar heima,
útbjuggum lánþegavasa og lánuðum út með ,,Brown“-
kerfinu. Við notuðum Íbúaskrá Reykjavíkur, sem til var
heima, til að skrá lánþega á réttan hátt inn, það er setja inn
fæðingardag og heimilisfang, alveg eins og á Bæjó.
Nánast fyrir tilviljun – nám í bókasafnsfræði
Þrátt fyrir heimsóknirnar á bókasafnið og bókasafnsleikinn
er það nánast fyrir tilviljun að ég hef nám í bókasafnsfræði.
Ásamt því að starfa sem flugfreyja hafði ég flakkað á milli
Við erum hætt að vera svona hæversk
Einar Ólafsson ræðir við Önnu Torfadóttur
Fjórir borgarbókaverðir: Eiríkur Hreinn Finnbogason (1966-75), Þórdís
Þorvaldsdóttir (1985-97), Elfa-Björk Gunnarsdóttir (1975-85) og Anna
Torfadóttir (1998-2012).