Bókasafnið - 01.05.2012, Page 22

Bókasafnið - 01.05.2012, Page 22
22 Anna Torfadóttir hefur starfað við Borgarbókasafn Reykjavíkur frá árinu 1978, sem borgarbókavörður frá 1998 og lætur nú af störfum. Hún rifjar upp nokkur minningabrot með Einari Ólafssyni. Ég hef ósjaldan spurt mig að því hvers vegna ég, og raunar margir samstarfsmenn mínir á Borgarbókasafni, hef starfað svo lengi á sama stað. Skýringin er einföld. Stofnunin og störfin eru stöðugt að breytast og því erum við alltaf í ,,nýju“ starfi á spennandi stofnun. Tæknilegar breytingar vega þungt ásamt gjörbreytingu á rými en ekki síst opnari hugur okkar sem vinnum í almenningsbókasöfnum varðandi viðfangsefni og hlutverk almenningsbókasafna á hverjum tíma. Að sækja Bæjó Fyrstu kynni mín af Borgarbókasafninu, sem engan skyldi undra að mér þykir afar vænt um, eru þau að ég fer að sækja Bæjó, eins og safnið kallaðist hjá okkur krökkunum, sjö, átta ára. Með vinkonum mínum hjóla ég vestan úr Skjólunum, stundum daglega á sumrin. Á veturna höfðum við aðgang að útibúi eða lesstofu Bæjarbókasafnsins í Melaskólanum. Þetta glæsilega hvíta hús í Þingholtsstræti var sannkölluð ævintýrahöll, enda gjarnan talið með fallegustu steinhúsum í Reykjavík. Margir hafa fjallað um þessa hvítu ævintýrahöll sem hafði svo mikil áhrif á þá. Grófarhús, sem hýsir aðalsafn nú, er ekki alveg eins áhrifamikið fyrir barnssálina. Það var ótrúleg upplifun að ganga inn í garðinn, upp breiðar tröppur, fara inn og finna lyktina af gólfbóninu og af bókunum sem voru allar í þessu sérstaka rauðbrúna bókasafnsbandi. Bækurnar voru enn dularfyllri en ella því ógjörningur var að geta sér til um innihaldið þar sem þær litu allar nánast eins út, aðeins misstórar. Barnadeildin á þessum tíma var fjórar bókahillur í háum fallegum bogaglugga og sætin voru í gluggakistunni. Útlánsdeildin öll var aðeins helmingur miðhæðar þessa glæsilega húss, ekki var rými fyrir sæti til að tylla sér. Starfsmenn voru mestmegnis konur, ekkert sérstaklega mikið fyrir börn, en mér er minnisstæðastur Páll Sigurðsson sem sat í stóra afgreiðsluborðinu í miðjunni. Hann svaraði öllum spurningum af mikilli hlýju og leiðbeindi. Aðeins mátti taka þrjár bækur að láni í einu og við gættum þess alltaf vinkonurnar að taka ekki sömu titlana til að ná sem mestu í hverri heimsókn. Það jók svo ljómann af ævintýrahöllinni að ég vissi að frændi minn réði þar ríkjum, en Snorri Hjartarson skáld og pabbi voru systkinasynir. Áhrifin af bókasafnsheimsóknunum voru þau að við vinkonurnar bjuggum til bókasafnsleik í stað þess að vera í búðarleik. Við vélrituðum og settum ,,vasa“ og spjöld í bækurnar heima, útbjuggum lánþegavasa og lánuðum út með ,,Brown“- kerfinu. Við notuðum Íbúaskrá Reykjavíkur, sem til var heima, til að skrá lánþega á réttan hátt inn, það er setja inn fæðingardag og heimilisfang, alveg eins og á Bæjó. Nánast fyrir tilviljun – nám í bókasafnsfræði Þrátt fyrir heimsóknirnar á bókasafnið og bókasafnsleikinn er það nánast fyrir tilviljun að ég hef nám í bókasafnsfræði. Ásamt því að starfa sem flugfreyja hafði ég flakkað á milli Við erum hætt að vera svona hæversk Einar Ólafsson ræðir við Önnu Torfadóttur Fjórir borgarbókaverðir: Eiríkur Hreinn Finnbogason (1966-75), Þórdís Þorvaldsdóttir (1985-97), Elfa-Björk Gunnarsdóttir (1975-85) og Anna Torfadóttir (1998-2012).

x

Bókasafnið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Bókasafnið
https://timarit.is/publication/245

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.