Húnavaka - 01.05.2007, Blaðsíða 39

H U N A V A K A
37
Annar bróðir minn, sem var allnokkru yngri, fór stundum í heimsókn
uppeftir til Sillu áður en hann var orðin fær um að fara mjólkurferðirn-
ar. Hann upplifði eitt sinn svipaða reynslu. Silla bauð honum upp á
mjólkurglás og kökusneið við eldhúsborðið. Hann fékk fljótlega félags-
skap því að mús kom og fór að gæða sér á molum á borðinu hjá honum.
Síðan fór hann inn til Lárusar og spjallaði við hann. Karlinn virtist alltaf
feginn að fá slíkar heimsóknir og gaf honum oft túkall að skilnaði. Eitt
sinn fór stráksi inn í fjósið og hitti þar fyrir Þórarin sem var að hræra lýsi
saman við fóðurbæti. Hann spurði strákinn hvort honum þætti lýsi gott.
Stráksi neitaði því. „Það þykir kúnum ekki heldur,“ sagði þá Þórarinn.
Nokkru áður en þetta var lrafði þessi bróðir minn heyrt einn daginn,
þegar hann var kominn á fætur, að Þórarinn í Klaufínni væri búinn að fá
sér jeppa. Þetta þóttu honum mikil tíðindi og gerði sér ferð uppeftir til
að sjá þetta farartæki. Hann gekk upp veginn senr lá utan í Skúlahorn-
inu, upp á móts við bæinn en sá engan jeppa. Hann rölti áfrarn upp
Klaufína og þar sá hann jeppann á hvolfi með hjólin upp í loft. Þetta var
ekki í síðasta sinn sem Þórarni hlekktist á í akstrinum.
Annars stóð okkur krökkunum hálfgerður stuggur af Þórarni. Hann
var yfírleitt heldur hranalegur í viðmóti og gaf sig ekkert að okkur nema
til að skamma okkur. Við fórum oft til berja upp á Skúlahorn eða til að
leika okkur í skotgröfunum sem þar voru. Þá var gróður þar uppi öðru-
vísi en nú er orðið, nánast ber melur að ofan utan þess að lyngi vaxnir
móar voru á stöku stað. A þeim uxu krækiberin sem við sóttum í. Færum
við það austarlega að karlinn sæi okkur frá bænum, kallaði hann til okk-
ar að koma okkur burt því að við gætum velt grjóti á túnið hjá honum.
Veifaði hann þá gjarnan staf sínum í áttina til okkar.
Eg man aðeins eftir að hann kæmi tvisvar í Skuld. Annað skiptið komu
þau Silla saman eitt kvöldið til að spila við foreldra mína. Eg og yngri
systkini mín vorum komin í rúmið en systir mín sat um tíma og fylgdist
með spilamennskunni. Hún sá að karlinn reyndi mikið að kíkja á spilin
hjá föður mínum sem var sjóndapur. Hitt skiptið sem Þórarinn kom var
einmitt til þess að klaga þessa systur mína fyrir grjótkast á túnið. Hún
hafði verið á Skúlahorninu með þrem vinkonum sínum þegar karlinn
fór að senda þeim tóninn. Ein stelpnanna sem átti til að vera nokkuð
hrekkjótt ögraði karlinum með því að velta niður steini til þess að sjá við-
brögð hans. Þau létu ekki á sér standa. Hann hóf tafarlausa eftirför. Eg
var ásamt öðrum strákum í fótbolta ofan við mjólkurstöðina. Einn strák-
anna tók eftir að stelpurnar birtust skyndilega á brún Skúlahornsins og
renndu sér í skyndi á rassinum niður brekkuna. Skömmu síðar kom karl-
inn í ljós og renndi sér niður á eftir þeim, haldandi stöfum sínum útfrá
sér. Aldrei sá ég hann bera sig jafnhratt yfir og þá. Hann hafði borið
kennsl á allar stelpurnar og gerði foreldrum þeirra allra heimsókn. Sjálf-
sagt hefur karlinn haft eitthvað til síns ágætis því að góðar konur átti
hann. Sjálfur þekkti ég Sillu. Fyrri kona hans var víst ekki síðri. Hún
stundaði lengi hjúkrun á Sauðárkróki og var talin mikil öndvegiskona.