Húnavaka - 01.05.2007, Side 90

88
HUNAVAKA
Allur þessi heiður sem mér hafði verið sýndur þarna varð til þess að ég
stytti dvöl rnína í skólanum, ekki síst vegna unnusta míns sem beið mín
með mikilli þolinmæði. Hann vann sem ritari hjá biskupi og landshöfð-
ingja á víxl. Unnustinn var séra Jóhann Þorsteinsson í Stalbolti í Borgar-
firði. Biskupsritari var hann frá 1881-1888 en hættir þá sem ritari æðstu
manna á Islandi. Þar er hægt að geta sér til að fleiri en amma á Háeyri
hafi fengið bréf frá Elínu unnustu hans. (Heim: Islenskir guðfræðingar
1847-1947).
Þaut upp á fjörukambinn
Elín stóð við sitt heit sem áður var frá sagt. í næsta bréfí segist Elín hafa
tryggt sér farmiða með einu haustskipanna þar sem gefinn er upp komu-
dagur til Reykjavíkur. Mikil umsvif voru á Háeyri þegar von var á skipinu
sem Elín sagðist koma með. Allir nánustu sem gátu því viðkomið voru
mættir í fjörunni þar sem ferjumenn báru fólk úr bátunum í land og var
Elín í fyrsta bátnum sem kom að landi.
En hvað gerist í raun og veru? Elín þaut upp á fjörukambinn en veif-
aði brosandi til síns fólks, gekk rakleitt að manni sem stóð þar einn síns
liðs á bak við mannþyrpinguna, faðmaði hann og kyssti og kom með
hann til frændfólks og vina. Kynnd hann f'yrir hópnum og þar með var
trúlofun þeirra gjörð opinber.
Hinn 27. júní 1886 var sérajóhanni veitt Stafholt, vígður 12. septem-
ber sama ár og rúmlega mánuði síðar, þann 21. október halda þau brúð-
kaup sitt og flytja alfarin að Stafholti. Þau eignuðust tvö börn, Þóru
fædda 20. október 1887 og Leif fæddan 6. mars 1889 sem bæði létust á
unga aldri. Eftir þetta mikla áfall vandi Elín komur sínar að Háeyri og
var Jóhann oftast í fylgd með henni.
Bar alltaf upp sama erindið.
Þá voru þau Sigríður Þorleifsdótdr og Guðmundur ísleifsson farin að
búa á Háeyri og jörðinni skipt til helminga. Fyrsta barn Sigríðar og Guð-
mundar var stúlka sem skírð var Elín Guðbjörg sem var móðir þeirrar
sem þetta ritar.
Amma sagði mér að mamma hefði verið fallegt barn og bráðþroska
svo af bar. Hún hefði strax orðið mjög hænd að nöfnu sinni og frænku
Elínu svo að með þeim urðu miklir kærleikar. Svo fór að Elín bað ömmu
að lofa sér að hafa hana nöfnu sína nokkurn tíma í Stafholti, „af því þú
átt svo mörg börn, Sigga mín“, sagði hún.
Arin liðu og Elín hélt uppteknum hætti með komum sínum að Há-
eyri og bar alltaf upp sama erindið, að mega nú taka hana nöfnu sína
heim með sér, bara um tíma en þá var mamma orðin 12-13 ára. Mamma
var 11 árum eldri en Þóra í Stafholti. Annna sagðist oft hafa haft hugar-
angur vegna systur sinnar út af þessu máli og ekki skilið það fullkomlega