Húnavaka - 01.05.2007, Qupperneq 139

H U N A V A K A
137
Nú opnuðust dyr á herbergi inn af eldhúsinu og út kom Gréta, dóttir
Sigurveigar og Kristjáns. Hún var frekar gildvaxin, í laglegum kjól með
svuntu utanyfir og hún gretti sig ógurlega í framan þegar hún sá systurn-
ar. Þær gjóuðu augunum til hennar. „Hún Gréta mín er að brosa til ykk-
ar,“ sagði Veiga. Systurnar settu upp bros. Gréta settist við borðið og var
með dúkku í fanginu, hún réri til og frá og ruggaði dúkkunni. Þetta var
tuskudúkka klædd í eins kjól og Gréta.
Nú kom Veiga nteð kakó í fallegum könnum handa systrunum og
margar kökusortir á diski og sagði þeim að gjöra svo vel. Gréta fékk líka
kakó og kökur og Veiga lét smekk á hana því Gréta sullaði ofan á sig
kakóinu. „Jæja, eru pabbi og mamma ykkar í Reykjavík núna?“ spurði
Veiga. ,Já, þau ætla að kaupa nýjar kápur á okkur og fallegt efni í kjóla
líka,“ svaraði Sigrún. „Þið eruð orðnar svo stórar, eftir nokkur ár verðið
þið farnar að heiman og giftar konur og eignist börn,“ sagði Veiga. „Það
verður langt þangað til,“ svaraði Sigrún. ,Já, börnum fmnst árin lengi að
líða en okkur þessu fullorðna fólki fmnst sem tíminn fljúgi áfram. Gréta
mín flýgur aldrei úr hreiðrinu eins og þið munuð gera,“ sagði Veiga. „En
það eru bara fuglar sem fljúga úr hreiðri," sagði Freyja og var hissa á svip-
inn. „Eg tek nú bara svona til orða,“ svaraði Veiga hlæjandi.
„En Veiga, verður þú þá aldrei amma?“ sagði Sigrún litla hugsi. „Eg er
orðin amma fyrir löngu síðan,“ sagði Veiga, „komið inn í stofuna okkar
stelpur mínar og ég ætla að sýna ykkur allar myndirnar mínar af ömmu-
börnunum.“ Stelpurnar fóru á eftir henni inn í stofuna og Gréta kom á
eftir þeim með dúkkuna sína í fanginu. Þetta var allra laglegasta stofa,
lítil og mjög snyrtileg, hvítskúrað trégólf og nokkrar prjónaðar mottur á
gólfinu. Sigurveig gekk að kommóðu sem stóð við austurvegg stofunnar,
þar voru margar myndir í römmum af börnum og líka af fullorðnu fólki.
Nú fór Sigurveig að segja þeim sögu sem var sönn og gerðist fyrir
löngu þegar hún var ung og var kaupakona á sveitabæ og afi ykkar var
líka þar, hann var kaupamaður í sveitinni. Bærinn hét Grjótháls og dró
nafn sitt af klettaborg sem var þar nærri en Kristján og amma ykkar voru
í kaupavinnu á næsta bæ sem heitir Sóltún. Alltaf á sunnudögum fengu
jrau hesta lánaða hjá húsbændunum sínum og fóru í útreiðartúra. „Mik-
ið var þetta allt saman gaman. Já, þá var nú gaman að lifa,“ sagði Veiga
og augu hennar ljómuðu. „Hvað svo, segðu okkur meira,“ sögðu systurn-
ar einum rómi. „Húsbændur okkar voru alltaf að stríða okkur, mér og
afa ykkar, að við yrðum hjón og eins húsbændur Kristjáns og ömmu ykk-
ar, að þau yrðu hjón. En það fór nú á allt annan veg eins og þið vitið,
elskurnar mínar,“ og nú hló Veiga mikið.
Allt í einu segir Freyja, „\'ið verðum að fara heim, við erum búnar að
vera svo lengi, amma verður kannski hrædd um okkur". „Eg ætla að
senda ömmu ykkar nokkur egg, æ skal gjöf gjalda ef vináttu á að halda,“
sagði Veiga. Hún segir svo mörg skrýtin orð hugsuðu systurnar. Nú tók
Veiga, litla hvíta emileraða fötu með loki á út úr skáp, tók svo egg sem
voru í skál í búri sem var inn af eldhúsinu. „Má ég taka jretta blað,“