Húnavaka - 01.05.2007, Qupperneq 145

II U N A VA K A
143
in sem þau höfðu boðið fólki, öll þessi ár. Þau lygndu aftur augunum og
aðeins ég var hryggur. Eg var svo vanur því að þau stjórnuðu og í sal fá-
ránleikans hrundi veröldin. Okið hrundi einnig af herðum mínum. Ég
gekk burt og laut höfði. Það er nú allt leyndarmálið, þessi draumur. Þeg-
ar ég svo gerði þennan lund, fóru að vaxa í kringum stangirnar villtar
fjólur og síðan arfl. Ég hef tekið eftir því að fjólur og arfí vilja fylgjast að.
Það er eðlið og það er mitt að grisja. Þó að fjólurnar séu sterkar er arfmn
enn sterkari. Samt getur hann ekki kæft þær en það þarf að hjálpa þeim
að losna við hann svo að þær skarti sínum yndislegu litum til fulls. Það
þarf enginn að hjálpa arfanum.“
Hann stóð upp. „Einfaldara getur það ekki verið, ungi maður. Og ef
ég er í vafa fer ég hingað, þá er ég orðinn viss þegar ég kem aftur úr
landi fáránleikans."
Svo fylgdi hann mér út fyrir hlið og sagði að ég mætti skrifa um það
sem mér dytti helst í hug. Oskaði þess aðeins að ég gleymdi ekki hinum
einfalda fáránleika.
Háskóli baðstofunnar
Ég hef oft velt því fyrir mér, hvort hlutur íslensks alþýðufólks í varðveislu
tungunnar langar aldir, hafi verið metinn sem skyldi. Ég efast stundum um það.
Að minnsta kosti má slá því föstu, að hlutur íslenskra kvenna í þeirri sögu er
stærri en hægt er að sjá á yfirborðinu einu. Svo margar konur „skrifuðu í öskuna
öll sín bestu ljóð.“
I hvaða skóla voru þessi fræði tungunnar lærð? Einhver hefur nefnt „Háskóla
baðstofunnar". Það eru stór og hátíðleg orð. Sjálfsagt má finna þeim orðum
stað að einhveiju leyti.
Vetrar löngu vökurnar
voru öngum þungbærar,
við ljóðasöng og sögurnar
söfnuðust föngin unaðar.
Svo kvað Ólína Andrésdóttir. - Sú kynslóð, sem nú er miðaldra og yngri á
vafalítið erfitt með að skilja þessa stöku, eða réttara sagt boðskap hennar. A
tímum útvarps, sjónvarps, síma og blaðagrúa verður nútímamanni harla
torskilið hvernig fólk gat fyllt huga sinn unaði án nútímatækni og fjölmiðla,
sem nálega enginn getur án verið. En hvað sem um það er, þá er hitt staðreynd,
að þrátt fyrir vöntun ytri lífsgæða, var lífsgleði fólks engu minni áður en nú.
Úrformála „Sðl rann í hlíd“ eflir Þórhildi Sveinsdótlur.