Dagblaðið Vísir - DV - 07.08.2009, Blaðsíða 28

Að lærA nýtt
tungumál
Ég hef alltaf haft gaman af því að fara til útlanda þó ég hafi gert ævintýralega lítið af því á síðustu árum. Þegar ég var
yngri ferðaðist ég gífurlega mik-
ið erlendis með foreldrum
mínum. Fórum við utan í það
minnsta einu sinni á ári. Hef
ég því komið á marga staði og
séð mikið. Auðvitað gleym-
ist seint að upplifa hluti eins
La Sagrada Familia-kirkjuna í
Barcelona, sigla niður ána Signu í
París og ganga um stræti gömlu
Júgóslavíu - í raun nokkrum
andartökum fyrir stríð. En það
eru líka minni og kjánalegir
hlutir sem festast í minni manns frá svona ferðum. Skemmtilegar litlar
ferðasögur sem gaman er að rifja upp.
Sumir skyldu halda að það væri afar auðvelt að panta sér ostborg-ara hvar sem er í heiminum. Sérstaklega ef það er nú á McDon-alds. Fyrir mörgum árum reyndist það þó þrautin þyngri fyrir mig á McDonalds-stað í Sviss þar sem ég var á ferðalagi með foreldrum
mínum. Þegar ég beit í borgarann fór ekkert á milli mála að ostinn vant-
aði. Ég ákvað þá að brúka mína fínu ensku sem ég lærði snemma og bað
um að fá nýjan borgara, en nú með osti. ,,Yes,” sagði afgreiðslumaðurinn
og brosti en gerði ekkert. ,,Get ég fengið nýjan,” spurði ég aftur. ,,Yes, yes,”
svaraði afgreiðslumaðurinn á ný. Eftir að hafa dansað ,,Yes”-dansinn í
tvær mínútur gafst ég upp og át ostlausan borgarann.
Á öðrum hamborgara-stað gerðist einn-ig skondið atvik. Ég var í Kaupmanna-
höfn með hópi krakka fyrir
nokkrum árum og sem
unglingar vildum við ekk-
ert snæða nema Burger
King sem var efst á Strikinu.
Fannst okkur alltaf fáránlega
sniðugt að panta á dönsku
því ekki var það nú erfitt.
Danskan var þó mis-góð hjá sumum og tók ég eftir hvað ein afgreiðsludaman í eitt
skiptið var farin að pirrast.
Þegar einn félagi minn gat
svo ekki munað hvað beikon
væri á dönsku öskraði hún
upp fyrir sig á ensku: ,,PANTIÐ BARA Á ENSKU Í GUÐANNA BÆNUM!”
Þeir sem hafa séð uppistandið ,,Ég var einu sinni nörd,” með Jóni Gnarr muna eflaust eftir því þegar hann talaði um að hann hefði átt erfitt með að panta bolla af kaffi í Danmörku því enginn vildi skilja dönskuna hans. Ég lenti í svipuðu atviki þegar ég ætlaði á afar heit-
um sumardegi í Barcelona árið 1999 að panta mér kúluís með stórri súkk-
ulaðikúlu af manni með ísvagn beint fyrir framan hótelið mitt.
Ég hélt að það yrði nú ekki flókið. Maðurinn á vagninum hlyti nú að kunna smá ensku enda ekkert nema túristar á þessum tíma þarna. Ég sagði því afar rólega á ensku og notaði hendurnar með: ,,Einn, stóran, súkkulaði.” Það var eins og ég talaði hebresku fyrir honum
því hann ætlaði einfaldlega ekki að skilja um hvað ég var að biðja.
Það var ekki fyrr en ég prófaði ömurlega spænsku sem ég gat lesið af spjöldunum: ,,Uno, grande, chocolat?” Þá var ekki að spurja að því. Ísmaðurinn loðni reif sig í gang og hélt áfram samræðunum á spænsku þó ég skildi ekki bofs. Ísinn fékk ég þó og hann var ógeðs-
lega vondur. Þarna töpuðu allir.
Síðasta atvikið sem mig langar að rifja upp er einnig það nýjasta. Í janúar á síðasta ári var ég staddur í Þrándheimi að fylgja eftir og skrifa um íslenska landsliðið í handbolta. Gisti ég á hóteli rétt fyrir utan miðbæ Þrándheims. Á sama tíma og ég var á hótelinu gistu
þar krakkar á lokaári í menntaskóla frá Svíþjóð sem voru í skólaferða-
lagi. Af hverju þau völdu ekki betri stað en Þrándheim veit ég ekki. Einn
af strákunum vingaðist
ég við. Dreng að nafni
Jonas sem var svo ,,Emo”
að það var engu lagi líkt.
Með hárið kolbika svart,
svakalegan topp greiddan
alveg til hliðar og meikað-
ur í andlitinu.
Yfir öl í andyrinu eitt kvöldið spurði ég hann hreint út hvernig hann nennti að standa í þessu. Greiða sér og mála alla
morgna. Ástæðan var nú ekki flókin. Hann viðurkenndi að hann hataði
þetta útlit en hann óð svoleiðis í stelpum og vegna þess væri þetta væri
einfaldlega þess virði. Það fór heldur ekkert á milli mála, svona miðað við
hvað bekkjarsystur hans slefuðu yfir honum allavega. Ég var samt ekki al-
veg að ná þessu þrátt fyrir þá staðreynd. Allavega ekki fyrr en hann tók sig
til og svaf hjá myndarlegu skúringadömunni sem sá um hæðina okkar. Þá
skildi ég hann en lét nú emo-lúkkið vera samt sem áður.
EftirminnilEgt
ErlEnDiS
tÓmAS ÞÓr ÞÓrðArSOn skrifar
Að fara inn á þing með nýja hreyfingu er snúið mál. Und-
anfarnir mánuðir hafa verið með lærdómsríkustu tím-
um lífs míns. Að koma inn á þing með nýjan þinghóp þar
sem allir eru nýgræðingar er eins og að vera lokaður inni
í veruleika þar sem allir tala framandi tungumál sem við
þurfum öll að leggja okkur fram við að skilja á einhverjum
þeim örlagaríkustu
tímum sem þjóðin
stendur frammi fyrir.
Sumarþing sem átti að
standa í viku hefur nú
staðið yfir í þrjá mán-
uði og enginn endir er í
sjónmáli þó margir séu
orðnir fullir vonar um
að hægt verði að ljúka
þingstörfum í komandi
viku. Ég er ekki viss um
að það sé endilega skyn-
samlegt að ljúka þingi
út frá einhverri fyrir-
fram gefinni dagsetn-
ingu – nær væri að ljúka
þessu stóra máli sem við
erum að glíma við með
sóma. Þetta er annars furðulegt starf
og maður þarf að hafa þykkan skráp
til að þola allt illa umtalið og reiðina
sem dynur á manni ef manni verð-
ur á að misstíga sig eða fylgja sann-
færingu sinni. Ég get alveg skilið af
hverju ákveðið fólk velst inn á þing,
það er ekki fyrir viðkvæma að vinna
þessa vinnu eða fólk sem vill eiga
eitthvað einkalíf. Þetta er vinna þar
sem maður fær aldrei frí og þetta er
vinna sem krefst þess af manni, það
er að segja ef maður vill sinna henni
vel, að maður nái því að halda áttum
þó allt sé logandi í kringum mann. Þetta er vinna þar sem
maður þarf að hafa náð því meistaralega vel að taka hlut-
ina ekki persónulega og þar sem innsæið verður að fá að
vega þungt. Mikið er ég rosalega þakklát fyrir að Borgara-
hreyfingin hefur eftirfarandi í sinni stefnu: Borgarahreyf-
ingin leggur sig niður og hættir störfum þegar markmiðum
stefnuskrár hennar hefur verið náð eða augljóst er að þeim
verður ekki náð.
Hvenær kemur réttlætið?
Það er alveg makalaust að ekki er búið ennþá að frysta eig-
ur eða af hverju bankarnir eru ekki teknir út sem þær svika-
myllur sem þeir greinilega eru. Það er ömurlegt að vita til
þess að sumt fólk kemst upp með það að svíkja og pretta á
siðlausan en löglegan hátt – því vinir og vandamenn þeirra
hafa samið regluverkið sem þeir fara eftir eða hafa ekki sett
það í forgang að laga það. Það er ömurlegur veruleiki fyr-
ir þá sem eru að glata öllu
sínu að vita til þess að þeir
sem eru að stela lífsgæðun-
um frá börnunum þeirra
fái enn að leika lausum
hala í fjármálaheiminum
með leppa sér til handa.
Auðvitað kallar slíkt á al-
mennt siðrof. Á meðan
ekkert réttlæti fyrirfinnst í
samfélagi okkar er ósann-
gjarnt og óréttlátt að ætlast
til þess að almenningur
fórni sér með lakari lífs-
gæðum og lifi í dauðans
óvissu um afkomu sína
næsta áratuginn.
Það verður hrein-
lega að hætta þess-
um hvítþvotti og láta
einhverja sæta raun-
verulegri ábyrgð. En
það hefur aldrei ver-
ið sterka hlið okkar
ráðamanna að taka
pokann sinn sama
hvað viðkomandi
hefur orðið uppvís
að siðlausri fram-
komu. Hættum að
vera eins og stór
Sikiley og förum að
haga okkur eins og
siðmenntað fólk – það mun enginn – ekki nokkur maður
taka mark á okkur á erlendri grund ef við höldum áfram
á þessari braut. Það er líka alveg ótrúlegt að sá flokkur
sem átti sinn stóra hlut í hruninu hafi í stað þess að vera
látinn axla ábyrgð fengið meirihluta og þessi sami meiri-
hluti hafi sett í æðstu embætti ríkisvaldsins og þingvalds-
ins fólkið sem sofnaði á vaktinni. Hvenær kemur réttlæt-
ið – kemur það kannski ekki fyrr en næsta bylting brestur
á? Fram undan er greiðsluverkfall og fólksflótti. Hlutverk
ráðamanna er að skapa réttlátt samfélag en þannig samfé-
lag verður aldrei hér á meðan AGS ræður för.
Það kallar á siðrof ef þeir sem stela lífsgæð-
unum frá börnum skuli enn leika lausum
hala í fjármálaheiminum með leppa sér til
handa segir Birgitta Jónsdóttir í dagbók
þingmannsins. Hún segir greiðsluverkfall og fólksflótta fram und-
an en að réttlátt samfélag verði ekki skapað hér meðan Alþjóða-
gjaldeyrissjóðurinn ræður för.
28 föStudAgur 7. ágúst 2009 umræðA
HELGARPISTILL