Dagblaðið Vísir - DV - 23.02.2011, Síða 2

2 | Fréttir 23. febrúar 2011 Miðvikudagur
„Mér fannst það spennandi að þeir
ættu flotta bíla, íbúð og peninga. Líka
það að gera eitthvað sem ég mátti ekki
og pabbi mætti ekki frétta af. Þetta var
eins og að vera í spennumynd,“ seg-
ir fimmtán ára stúlka sem strauk að
heima fyrir ári og sneri ekki aftur heim
fyrr en lögreglan lýsti eftir henni í fjöl-
miðlum. Hún var ein af þessum týndu
börnum sem DV hefur fjallað um að
undanförnu. Hún sökk þó ekki eins
djúpt í þetta líferni og þær stúlkur
sem rætt verður við í helgarblaði DV
um helgina. Faðir hennar tók strax í
taumana og sendi hana út úr bænum
þar til hún komst aftur á rétt ról. Hún
ákvað samt að segja okkur sögu sína og
veita okkur innsýn í hugarheim ungra
stúlkna sem fara þessa leið.
Vildi gera það sem ekki mátti
„Í rauninni var þetta uppreisn gegn
pabba og mömmu,“ segir stúlkan sem
við köllum Snæfríði. Hún situr á móti
mér með fæturna krosslagða uppi
í sófa íklædd gallabuxum og svartri
hettupeysu. Hár hennar er axlasítt og
hún hefur litað það dökkt. „Ég var allt-
af góði krakkinn en þegar ég komst á
gelgjuna ellefu ára gömul fóru þau að
banna mér ýmislegt, segja að ég mætti
ekki vera svona, gera svona eða klæða
mig svona. Á sama tíma kynntist ég
stelpu sem er ári eldri en ég og var í
smá veseni og fór að fikta við það að
reykja. Í raun fannst mér bara ótrúlega
gaman að gera það sem ég mátti ekki.
Þetta var einhver spennufíkn.“
Vinkona hennar flutti burt og í
kjölfarið fór Snæfríður að umgang-
ast stúlku sem hefur stundað það að
strjúka að heiman. „Þegar ég fór að
hanga með henni byrjaði ég að láta
mig hverfa í smátíma til að gera það
sem ég mátti ekki, slökkti á síman-
um eða þóttist ekki heyra í honum.
Ég hafði enga ástæðu til þess að koma
svona fram. Ég á gott heimili og það
hefur ekkert komið fyrir mig.“ Snæfríð-
ur segir að hún hafi síðan fengið nóg
af þessari vinkonu sinni þegar hún fór
að stela vinum frá Snæfríði. Hún hafi
því hætt að tala við hana. En það stóð
ekki lengi.
Spennandi félagsskapur
„Þegar ég frétti af því að hún var farin
að hanga með stelpu sem var þekkt í
bænum hringdi ég aftur í hana og fór
að hanga með þeim. Stelpan sem hún
var að hanga með var þekktur vand-
ræðaunglingur og nektarmyndir af
henni höfðu gengið um bæinn. Strák-
unum þótti þetta spennandi og mig
langaði til að kynnast henni. Líka af
því að vinkonur hennar voru alltaf að
segja að hún væri æðisleg. Þessi stelpa
var bara algjör gella og þetta var algjört
rugl, mjög spennandi.“
Mjög fljótlega var Snæfríður far-
in að umgangast þessa stelpu sem við
köllum Andreu. Aðrar tvær bættust í
hópinn og þær voru alltaf fjórar sam-
an. „Við vorum allar bestu vinkonur en
Andrea var með mestu vandræðin. Ég
elti hana og þriðja vinkonan elti mig.“
Stelpurnar héngu í Kringlunni og
Snæfríður segir að vandræðin hafi eig-
inlega byrjað þar. „Þar kynntumst við
krökkum alls staðar að úr bænum. Við
þvældumst um og gerðum það sem
okkur datt í hug. Það var mjög gaman.
Andrea var farin að fikta við grasreyk-
ingar og hanga með svona sextán ára
strákum og ég með henni. Þeir máttu
vera ógeðslega lengi úti en við mátt-
um bara vera úti til tíu þannig að við
slökktum bara á símanum okkar. Í
kjölfarið kynntist ég eldra fólki og vafa-
samara. Við fórum að drekka meira.
Oft er sagt að börn eigi ekki að vera úti
eftir klukkan átta því þá gætu þau far-
ið að gera eitthvað en okkur var alveg
sama hvað klukkan var. Við hefðum al-
veg eins farið að drekka klukkan tvö og
komið heim í mat klukkan sex.“
Strauk eftir rifrildi
Hún lýsir því einnig hvernig henni
fannst hún ekki eiga samleið með
jafnöldrum sínum. „Mér hefur allt-
af fundist stelpurnar í skólanum vera
öðruvísi en ég. Hvernig á ég að út-
skýra það?“ spyr hún íhugul: „Þær eru
miklu snobbaðri en ég og segja að þær
myndu aldrei vilja gera hitt og þetta. Ég
er opnari fyrir öllu og andlega þrosk-
aðri. Mér hefur aldrei fundist ég vera
á svipuðu reki og þær. Mér finnst það
ekki. Ég var líka á mótþróaskeiði og
vildi að ég mætti gera það sem eldra
fólk gerði.“
Það þurfti svo ekki mikið til þegar
hún ákvað að strjúka. „Í janúar fór ég
að rífast heiftarlega við mömmu. Ég
átti að fara með þeim í leikhús en vildi
það ekki. Þannig að ég tók dótið mitt
saman heima og lét eins og ég væri að
fara út í bíl til hennar en labbaði bara
í burtu. Ég ætlaði ekki með henni, ég
vildi það ekki,“ segir hún ákveðin. For-
eldrar hennar eru fráskildir og hún bjó
hjá föður sínum á þessum tíma. Í stað
þess að fara út í bíl til móður sinnar
eins og hún átti að gera stakk hún af til
vinar síns. Þaðan hringdi hún í Andreu
vinkonu sína til að láta hana vita af
því að hún ætlaði sér ekki heim aft-
ur. Skömmu síðar hringdi Andrea aft-
ur og sagðist hafa komist út. „Við vor-
um að reyna að fela okkur en vissum
ekki hvert við ættum að fara þannig að
við fórum niður á Hlemm og til baka.
Við vorum báðar með föt og máln-
ingardót en engan pening, kannski
fimm hundruð kall í mesta lagi. Þeg-
ar við þurftum að redda okkur gist-
ingu hringdi vinkona mín í vin sinn
sem er tveimur árum eldri. Hann var
í partíi hjá félaga sínum og sendi tvo
stráka til að sækja okkur.“ Strákarnir
voru um tvítugt en þær vinkonur voru
þrettán og fjórtán ára. Partíið sem þær
fóru í var haldið heima hjá litla bróð-
ur manns sem er þekktur í undirheim-
unum. „Þetta var ógeðslega flott íbúð.
Ég var að drekka en drakk samt ekki
mikið því ég treysti ekki fólkinu í kring-
um mig. En ég man reyndar lítið eftir
þessu.“
Hurfu í greni
Pabbi hennar skýtur því inn í að hún
hafi setið meirihluta nætur yfir vin-
konu sinni sem var í áfengisdái svo
enginn myndi áreita hana kynferðis-
lega. Á meðan á þessu stóð var hann
sjálfur í símanum heima að reyna að
hafa uppi á dóttur sinni. „Ég notaði
hinar og þessar aðferðir til að leita þær
uppi,“ segir hann: „Þegar þær hurfu í
grenið voru þær komnar í skjól. Þær
voru svo mikil börn að þær gerðu sér
enga grein fyrir því hvað þær voru að
gera. Þessir strákar komu á stórum
amerískum svörtum bílum að sækja
þær, algjörir töffarar sem gengu í aug-
un á stelpum. Þeim þótti þetta spenn-
andi en spennan hvarf þegar líða tók
á nóttina þegar allir voru orðnir útúr-
dópaðir.“
Hún tekur undir það og segir að
þegar gestgjafinn hafi verið farinn að
tala um það á sýrutrippi að veggurinn
ætlaði að éta sig hafi henni hætt að lít-
ast á blikuna. „Ég var bara neee. Ókei,
þeir eiga flottar íbúðir, flotta bíla og
nóg af peningum en það er ekkert heitt
við það þegar þeir eru farnir að slefa af
fíkniefnaneyslu. Það kom eitthvað líka
fyrir vinkonu mína sem fríkaði út. Ég
var aðallega í því að passa að hún færi
sér ekki að voða. Annars man ég lítið
eftir þessu.“
Amma mátti ekki vita
Næsta kvöld ákvað hún að fara heim.
„Pabbi sendi mér SMS og spurði hvort
ég ætlaði virkilega að láta ömmu sjá
þetta þannig að ég fékk hrottalegt sam-
viskubit,“ segir hún en þá var búið að
lýsa eftir stelpunum í fjölmiðlum og
auglýsingin var á leið í sjónvarpsfrétt-
ir. Rétt áður en útsendingin hófst gaf
Snæfríður sig fram en Andrea skilaði
sér ekki fyrr en daginn eftir. Á með-
an verið var að leita að stúlkunum
gat sennilega enginn ímyndað sér
hversu nærri þær voru. „Íbúðin sem
við vorum í var beint á móti húsinu
hennar Andreu og þar við hliðina bjó
mamma.“
Snæfríður fór síðan heim til systur
pabba síns. „Þar var tekið vel á móti
mér. Ég var náttúrulega ekki búin að
borða neitt í einn og hálfan sólarhring.
Þannig að ég fékk að borða áður en ég
fór heim með pabba.“
Kókaínstuldur olli vandræðum
Pabbi hennar segir ákveðið að það hafi
verið gripið í taumana þegar þarna var
komið. „Hún hafði horfið áður. Þannig
að ég var búinn vinna að því að koma
henni á heimili úti á landi og fékk að-
stoð Barnaverndar til þess. Hún kom
heim á sunnudegi og ég keyrði hana út
á land á miðvikudegi þar sem hún var
það sem eftir lifði vetrar.“
Snæfríður segist hafa orðið brjáluð
þegar hún áttaði sig á því að það ætti
að senda hana úr bænum. „Á meðan
ég var í strokinu talaði ég við barna-
verndarnefnd og sagðist koma heim
ef því yrði lofað að ég yrði ekki send
neitt. Þau lofuðu öllu fögru en það
gekk nú ekki eftir.“ Pabbi hennar gríp-
ur fram í og segir að þetta hafi nú ekki
verið alveg svona. „Þú varst sammála
því að þetta var skynsamlegasti kost-
urinn í stöðunni.“ Hún viðurkennir þá
að henni hafi ekki staðið á sama eftir
að vinur hennar stal fötu af kókaíni frá
manninum sem hún gisti hjá í strok-
inu. „Sem þýddi að ég fékk símtöl frá
alls konar fólki sem hélt að ég hefði
stolið þessu. Ég neitaði því, en hugs-
aði með mér að þetta fólk gæti komið
heim til mín. Þá sættist ég á að fara.“
Vændið er misskilið
Hún segir að hún hafi verið alveg dof-
in fyrir umhverfi sínu á þessum tíma.
„Mér var alveg sama. Það eina sem
skipti máli var að hafa gaman. Annað
skipti ekki máli. Þetta tímabil stóð yfir í
tvö ár og það er mjög blörrað í mínum
huga því ég var ekkert að hugsa. Þetta
var bara einhver spennufíkn. Ég sagð-
ist ætla að gera eitthvað en gerði svo
allt annað og ef pabbi hringdi á með-
an mátti enginn segja orð. Þótt sumir
séu kexruglaðir kynntist ég líka góðum
strákum, sem voru kannski í veseni en
voru samt góðir strákar.“
Snæfríður segir að það sé eitt sem
hún vilji leiðrétta. Það er þetta með
vændið. „Ég hef verið að lesa fréttirn-
ar um þetta og þetta vændi er rosa-
lega misskilið. Stelpu er kannski boð-
ið kók og hún þiggur það. Seinna um
kvöldið sefur hún hjá manninum. Við
lítum ekki á þetta sem vændi og það
gerir enginn á mínum aldri. Þær konur
sem ég veit til þess að selji sig og segja
bara hreint út: „Hey, ég skal sofa hjá
þér ef ég fæ þetta í staðinn,“ eru eldri.
Þær eru allavega komnar yfir tvítugt.
Stelpur á okkar aldri gera það ekki. Við
kannski sofum hjá gæjanum og fáum
eitthvað í staðinn en þó að það komi
kannski út eins og við séum að selja
okkur er það aldrei meiningin.“
Féllu fyrir sama manninum
Oft voru þessir strákar mun eldri, jafn-
vel komnir fast að þrítugu. „Ég myndi
ekki líta á þessa stráka sem kærasta.
Ég var að hitta þá og það var ógeðslega
gaman og spennandi en náði ekkert
lengra. Andrea þóttist vera ástfangin af
gæja sem var að verða þrítugur en ég
trúði því ekki. Hún sagði að hann væri
svo góður við hana en það eina sem
hann gerði var að dæla í hana áfengi
og eiturlyfjum. „Ég er búin að finna
ástina,“ sagði hún en hann er í fang-
elsi og hún í meðferð núna. Eftir að
hún óverdósaði hjá honum talaði hún
ekki við hann í einn og hálfan mánuð.
Þá kynntist önnur vinkona mín honum
og hélt að hún væri ástfangin af hon-
um. Hún segist ekki vilja þetta þegar ég
tala við hana en samt svarar hún hon-
um þegar hann er að hringja úr fang-
elsinu. Það er eitthvað sem dregur þær
að þeim.
Ég tala alveg við þetta fólk, það hef-
ur ekkert gert mér, en ég er ekki að fara
að segja: hey, hvað eruð þið að gera?
og fara að hitta það. Eftir það sem ég
„ÞETTA VAR
ALGJÖRT RUGL,
MJÖG SPENNANDI“
n Fimmtán ára stúlka segir frá n Strauk að heiman þrettán ára n Í félagsskap
eldri manna n Óttaslegin eftir kókaínstuld n „Eins og að vera í spennumynd“
n Besta vinkonan beitt ofbeldi n Það eina sem skipti máli var að hafa gaman
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
blaðamaður skrifar ingibjorg@dv.is
„ Íbúðin sem við vor-
um í var beint á móti
húsinu hennar Andreu og
þar við hliðina bjó mamma.
„Við kannski
sofum hjá
gæjanum og fáum
eitthvað í staðinn
en þó að það komi
kannski út eins og
við séum að selja
okkur er það aldrei
meiningin.
SV
IÐ
SE
T
T
M
Y
N
D