Dagblaðið Vísir - DV - 23.03.2012, Blaðsíða 28

28 Viðtal 23.–25. mars 2012 Helgarblað
Þ
egar Diddú æfir söng á
heimili sínu að Túnfæti
í Mosfellsdal hitar
hún gjarnan upp inni
í kústaskáp eða inni í
svefnherbergi. „Ég æfi mig oftast
þannig í einrúmi af tillitssemi við
aðra fjölskyldumeðlimi, það er
nefnilega best að hita upp í þröngu,
litlu og hlýju rými,“ segir hún og
skellir upp úr með sínum alkunna
hætti. Dillandi hláturinn þekkja
flestir landsmenn og sönginn
þekkja allir.
Diddú tekur á móti blaðamanni
og ljósmyndara á fallegu heimili
sínu í sveitasælunni einn
rigningardag í mars og segir frá
því sem á dagana hefur drifið
en mikla athygli vakti þegar
Spilverk þjóðanna kom saman á
nýafstöðnum afmælistónleikum
Valgeirs Guðjónssonar. Það hefur
vaknað upp gamall fiðringur
í þessu góða gengi en það var
einmitt fyrir tilstilli félaga hennar
úr Spilverkinu að hún Diddú lagði
fyrir sig sönginn.
Sungið á Sólvallagötunni
Hún á ekki langt að sækja sönginn því
hún fæddist inn á mikið söngheimili.
Foreldrar hennar sungu báðir frá því
að hún man eftir sér og öll sex systkini
hennar hafa sungið, mismikið þó.
„Foreldrar mínir kynntust í kirkjukór
og það er að finna söngfólk langt aftur
í ættir mínar. Söngurinn er okkur
eðlisborinn og okkur innrættur frá
blautu barnsbeini. Við höfðum
ekki ráð á því að kaupa hljóðfæri
fyrr en seinna en það sakaði ekki.
Söngurinn dugði og mínar allra
kærustu og eftirminnilegustu
æskuminningar snúast um söng,“
segir Diddú þar sem hún situr við
eldhúsborð heimilis síns og strýkur
yfir blúndudúkinn á borðinu. Það
úir og grúir af bókum, munum
og forvitnilegum teikningum og
ljósmyndum. Veggirnir eru eins og
smágerð klippimynd sem er hægt
að rýna í löngum stundum. Henni
finnst gott að hafa hlýlegt í kringum
sig. Því vandist hún í æsku. Hún ólst
upp í Vesturbænum. Nánar tiltekið á
Sólvallagötu.
„Við áttum heima lengst af á
Sólvallagötu og þrátt fyrir að það
væri margt í heimili þá var alltaf gleði
og söngur. Þar vorum við lungann úr
æsku okkar. Við gistum mörg saman
börnin í herbergi, jafnvel saman í
rúmi og okkur skorti aldrei neitt.
Móðir okkar var ótrúlega lunkin
við að framreiða eitthvað gott úr
einhverju litlu. Hún sá til þess að við
fyndum aldrei fyrir því að það væri
þröngt í búi því auðvitað hlýtur það
að hafa orðið með okkur svona mörg
systkinin.“
Diddú segist hafa verið bæði
geðprúð og frökk sem barn. „Ég
var mjög opin og ófeimin og sóttist
strax eftir því að leyfa rödd minni
að heyrast. Ég gekk í barnakór í
Melaskóla, byrjaði svo seinna að
syngja í Hagaskóla og það var varla
árshátíð í skólanum þar sem maður
tróð ekki upp. Fyrsta lagið sem ég
söng opinberlega á árshátíð var lag
með Ríó tríó, þá fannst mér gaman
að syngja öll Hljómalögin og apa
eftir Shady Owens, Bob Dylan og lög
úr Jesus Christ Superstar.“
Gjöfull tími með Spilverkinu
Eitt leiddi af öðru. Diddú sá ekki
fyrir sér söngferil og fékk þess í
stað áhuga á leiklist. Hún skráði sig
í leiklistarskólann SÁL og þar hitti
hún Spilverksstrákana þrjá, þá Egil
Ólafsson, Sigurð Bjólu og Valgeir
Guðjónsson. „Þeir voru svona
hirðtónlistarmenn skólans og þar
kynntumst við. Þeir sáu mikið
um tónlistarflutning í sýningum
skólans. Þeir heyrðu í mér syngja í
skólanum og buðu mér að syngja
bakraddir á fyrstu plötu sinni;
brúnu plötunni. Ég söng í þremur
lögum og eftir það buðu þeir
mér formlega til samstarfs. Þá
hætti ég í leiklistarskólanum og
varð söngurinn með Spilverkinu
aðalvinna mín næstu þrjú árin,
eða allt þar til ég ákvað að fara í
söngnám til London. Sá tími sem
ég var í Spilverkinu var gjöfull.
Ég minnist þeirra tíma oft af
mikilli hlýju og ég valdi sönginn
vegna kynna minna af því að
vinna með þeim félögum. Eftir
nokkra umhugsun þó. Mér fannst
Spilverkið vera meira spennandi
en leiklistarnámið og hitt vissi ég
líka, að söngurinn bjó frekar í mér
en leiklistin. Ég sé alls ekki eftir að
hafa valið söngbrautina. Það var
ævintýralegt fyrir mig að lenda í
þessum hópi, hvert atvikið leiddi
af öðru og ég tók stór skref inn í
söngferilinn með samstarfi við þá
félaga. Ég myndi segja að fyrir mig
hafi þetta verið ómetanlegur tími,
ég veit ekki hvort ég hefði lagt út í
söngnám ef ég hefði ekki sungið
fyrir þá því ég hélt þá að ég væri
með leiklistarbakteríu.“
Streita í Stuðmönnum –
systkinabragur í Spilverki
Diddú fann sína eigin rödd og henni
var ráðlagt að hlúa vel að henni. Hún
hélt því til Lundúna að nema söng
við Guildhall School of Music and
Drama meðan frægð Spilverksins
var enn í blóma. Meðan á náminu
stóð voru tvær plötur teknar
upp meðan hún var í London.
„Það vorum við þrjú, Valgeir,
Bjóla og ég, og um var að ræða
tvær síðustu plötur Spilverksins,
Ísland og Bráðabirgðabúgí.
Síðan varð langt hlé þangað til
við hittumst flest um daginn,
áratugum seinna. Mér finnst
eins og spilamennskan í gamla
daga hafi gerst í gær,“ segir Diddú
sem þykir augljóslega vænt um
samverkamenn sína í Spilverkinu.
Var ekkert sami núningur í
Spilverkinu og í Stuðmönnum?
„Nei, það var kannski meiri
togstreita í Stuðmönnum á meðan
Spilverkið var eins og góður
systkinahópur. Það var allt önnur
og lágstemmdari stemning. Og er
enn. Við erum að fara núna út á
land að spila á tónleikum og spilum
afmælistónleika Valgeirs. Við förum
til Vestmannaeyja og á Akureyri.
Þetta var svo skemmtilegur tími og
það var svo notaleg tilfinning að fá
að spila þessa tónlist aftur. Þetta er
allt inni í manni og allt til staðar
ennþá.“
Barneignir á styrk frá
Sinfóníuhljómsveit Íslands
Eiginmaður Diddú er Þorkell
Jóelsson, ættaður úr Mosfellsdal.
Þau eiga saman þrjár dætur,
tvíburana Salóme og Valdísi og
þá yngstu sem enn býr hjá þeim,
Melkorku.
Þegar Diddú var í námi í London
var Þorkell að mestu heima á
Íslandi en hún segir fjarbúðina
hafa styrkt sambandið. „Það voru
engir gemsar og ekkert skype. Það
var ekki einu sinni faxtæki,“ segir
hún og hlær. „Við skrifuðumst á
og svo hringdi ég alltaf í hann á
laugardögum sem má segja að sé
mjög rómantísk athöfn. Ég fór í
rauðan símklefa með kápuvasana
bólgna af klinki til að hringja í
Þorkel og talaði lengi.“
Síðasta árið sem Diddú dvaldi
í London kom Þorkell til hennar
í heimsókn sem endranær.
„Hann kom fljúgandi á styrk frá
Starfsmannafélagi Sinfóníunnar
um páska og þegar hann fór heim
var ég orðin ófrísk,“ segir hún og
skellihlær sínum dillandi hlátri.
„Styrkurinn margborgaði sig,
því það deilir enginn um það að
árangurinn af þessari heimsókn var
stórkostlegur.“
Féll fyrir manni og dal
Barnalánið varð meira en unga
parið grunaði. „Ég ætlaði að fara
beina leið frá London til Ítalíu til
frekara náms en við frestuðum
vegna þess að það kom í ljós að
þetta voru tvíburar svo gleðin
varð mikil,“ segir Diddú sem segir
það hafa verið mikla upplifun
og reynslu að eiga tvíbura. „Þær
eru tvíeggja og mjög ólíkar í útliti
og með mismunandi eiginleika
og áhugamál. En það er sterkt
samband á milli þeirra og þær búa
yfir þessari nánd sem er svo erfitt
að skýra. Salóme kom á undan og
hún varð foringi. Það er víst alltaf
svoleiðis. Það eru hlutverkaskipti
milli tvíbura frá fyrstu mínútu.
Valdís er listræn og meira inn á við.
Þær hafa því leitað í afar ólíkar áttir,
Salóme starfar við Kastljósið í dag
meðan Valdís er við framhaldsnám
í trompetleik. Við eignuðumst svo
Melkorku þegar þær systur voru á
tólfta ári. Okkur Þorkeli fannst það
mjög klókt enda tvíburarnir á þeim
aldri að vera tilbúnir til að passa
systkini sín,“ segir hún kankvís.
Þegar þær Salóme og Valdís voru
orðnar 8 mánaða fluttist fjölskyldan
af Vesturgötunni í dalinn.
„Það varð því úr að við fluttum
af Vesturgötunni hingað í Túnfót
fyrir 26 árum og við höfum aldrei
séð eftir því. Þær fengu að vera
svo frjálsar hérna í náttúrunni og
uppeldi stúlknanna allra hefur
mótast af því. Nú þegar þær eru
tvær farnar að heiman þykir mér
vænt um hvað þeim finnst gott að
koma aftur heim í sveitina.
Maðurinn minn er fæddur og
uppalinn hér í dalnum og þeir sem
Söngkonan Sigrún Hjálmtýsdóttir, betur þekkt sem Diddú, bauð Kristjönu
Guðbrandsdóttur í heimsókn til sín í sveitasæluna að Túnfæti og sagði henni frá
ævintýrum sínum með Spilverki þjóðanna, uppvextinum og litunum sem hún
skynjar þegar hún hlustar á söng. Sjálf sér hún myndir þegar hún syngur. Allir
þekkja Diddú sem hefur náð að byggja upp glæstan feril sem óperusöngkona
þrátt fyrir að heyra ekkert með öðru eyranu og afskaplega lítið með hinu.
„Heyrnarskerðingin háir mér ekki“
„Það var kannski
meiri togstreita í
Stuðmönnum.
„Ég sé liti oft þegar
ég hlusta á músík
en sé myndir þegar ég
syng.
„Ég ákvað
að láta á
það reyna hvað
ég kæmist langt
þrátt fyrir þetta
Kristjana Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Viðtal