Dagblaðið Vísir - DV - 23.03.2012, Blaðsíða 45

Viðtal 45Helgarblað 23.–25. mars 2012
lenda í því, þeir vilja hvergi annars
staðar vera. Það var hans fyrsta verk
að kynna mig fyrir dalnum eftir að
við urðum ástfangin. Ef ég hefði
ekki samþykkt það þá hefði kannski
ekki orðið neitt hjónaband,“ segir
hún og hlær. „Þetta var ást við fyrstu
sýn, Þorkell og dalurinn.
Hér er fallegt samband manns og
náttúru og mannlífið er mjög notalegt.
Það eru einhverjir töfrar hér,“ segir
hún og horfir út. Rigningunni hefur
slotað og sólin er að brjóta sér leið í
gegnum skýjabakka. „Það er að koma
sól,“ sönglar Diddú. Hún syngur
stundum þegar hún talar og það er
gaman að því.
Engir dívustælar
Diddú hefur sungið fjölda
hlutverka hjá Íslensku óperunni,
meðal annars í Carmina Burana,
Súsönnu í Brúðkaupi Fígarós, Gildu
í Rigoletto, Næturdrottninguna og
Papagenu í Töfraflautunni, Luciu
í Lucia di Lammermoor (sem
henni fannst erfiðasta hlutverk
sitt á ferlinum) Violettu í La
traviata, Adinu í Ástardrykknum
og Rósalindu í Leðurblökunni.
Hún söng í Niflungahringnum og
Olympiu í Ævintýrum Hoffmanns,
sem voru samstarfsverkefni
Óperunnar og Þjóðleikhússins. Árið
1992 söng hún Gildu í Rigoletto við
óperuna í Gautaborg og nú á síðast
í Töfraflautunni.
Fyrsta óperan sem Diddú söng
er henni ákaflega hjartfólgin. „Þá
söng ég í Ævintýrum Hoffmanns.
Svo hef ég átt ótrúlegar stundir á
ýmsum tónleikum og í óperum.
Mér er minnisstætt þegar ég söng
með Jose Carreras og með Kristjáni
Jóhannssyni, Kristni Sigmundssyni
og Rannveigu Fríðu Bragadóttur
á Listahátíð. Það var mögnuð
upplifun og minningin góð.“
Voru þeir ekkert dramatískir?
Fylgja ekki miklir dívustælar þessum
bransa? Diddú hristir höfuðið. „Ó,
nei. Ég held nú síður. Fyrir utan að
við erum listamenn sem höfum hátt
og fjöllum um dramatík þá erum
við flest jarðbundin. Óperusöngur
krefst mikillar vinnu og fórnar og
flestir söngvarar eru auðmjúkir.“
Vill fremur syngja heima
Diddú hefur lengi sungið víðs
vegar um Evrópu, Kína, í Japan,
Kanada og í Bandaríkjunum auk
þess sem hún er reglulegur gestur
í Rússlandi. En hún segist fremur
vilja syngja heima. „Ég hef fengið
frábær tækifæri úti og ég fer oft út að
syngja. Ég reyndi einu sinni í gamla
daga að komast að einhvers staðar
en umboðsmennirnir höfðuðu ekki
til mín. Þeir ráða svo miklu og ég
vildi verða frjálsari en fuglinn. Það
er hins vegar gaman að skipta um
umhverfi og hitta aðra kollega, þá
opnast nýjar sýnir. En ég valdi að
vera mest hér heima.“
Þótt Diddú hafi hætt
leiklistarnámi á sínum tíma hefur
hún aldrei alfarið yfirgefið leiklistina
því hún hefur leikið og sungið
í sjónvarpsleikritum,  svo sem
Brekkukotsannál og Silfurtunglinu.
Á vegg er risastór og falleg svarthvít
mynd af henni úr Silfurtunglinu og
þá er eftirminnilegt hversu fágaðan
leik hún sýndi í kvikmyndunum
Karlakórnum Heklu og Bíódögum.
„Leiklistin hefur alltaf togað í mig
enda fylgir hún mér í óperunni,“
segir hún og brosir.
Sér myndir og liti úr tónlist
Þegar Diddú syngur sér hún myndir
streyma frá sér og þegar hún hlustar
á söng þá sér hún liti. Þetta er
sjaldgæfur eiginleiki sem mörgum
þykir eftirsóttur.
„Þetta er kannski ekki öllum
gefið. Þetta er mjög sterk tilfinning.
Ég sé oft liti þegar ég hlusta á músík
en ekki svo mikið þegar ég syng.
Ákveðnir litir fylgja þá ákveðnum
tóntegundum. Sjálf sé ég myndir
þegar ég er að syngja. Þær streyma
frá mér og ég veit aldrei hvernig
þær verða fyrr en ég stend á sviðinu
og syng. Ég syng og finn að ég hef
þetta í hendi mér. Ég finn það innra
með mér og fæ stundum gæsahúð.
Ég hef lært að tileinka mér ákveðna
tilfinningu í líkamanum og sálinni.
Rétt staðsettan tón. Það er ítalska
aðferðin, svokallaður Bel canto.“
Með heyrnartæki
Diddú notar heyrnartæki því
heyrn hennar er sködduð. Það
hefur ekki mikil áhrif á sönginn.
„Heyrnarskerðingin háir mér ekki
mikið.“ Það uppgötvaðist þegar hún
var lítil stelpa að heyrnin væri ekki
fullkomin. „Þetta er ættgengur kvilli
hjá mér úr móðurættinni minni og
hefur ekkert að gera með tóneyrað.
Ég heyri ekkert með hægra eyranu og
hef mjög skerta heyrn á vinstra eyra.
Ég hef alltaf verið þrjósk hvað varðar
þessa fötlun mína og þetta hefur lítið
háð mér. Ég ákvað að láta á það reyna
hvað ég kæmist langt þrátt fyrir þetta
og lagði því enn harðar að mér. Ég
hef lært að lifa með þessu. Hér heima
er skilningur fyrir þessu. Ef ég heyri
ekki hvað leikstjórinn segir úti í sal
þá hjálpa kollegar mínir mér og bera
tilmælin áfram til mín.“
Diddú langar í safaríkt
óperuhlutverk áður en hún fer að
halla hurðinni eins og hún orðar það
sjálf. „Vonandi á ég eftir að fá mörg
tækifæri enn af því að það er svo
mikið eftir af sumrinu í mér. Þetta
byggist á því hvernig maður hlúir
að hljóðfærinu. Ég var svo lánsöm
að komast í góðar hendur og byggði
röddina rétt upp. Ég bæti enn við
hana með þroska og reynslu. Þetta
er alltaf framþróun ef rétt er haldið
á spilunum. Ég hef verið svo lánsöm
að ég hef ekki oft þurft að þegja,“
segir hún.
Satín-skítagallarnir til sölu
Diddú er nú samt að fá kvef í þessu
hreti sem nú er og hefur fengið nóg
af snakki. Ætlar að hafa það náð-
ugt að Túnfæti og ná úr sér mesta
hrollinum. Hún þarf nú samt að
bregða sér í borgina á laugardaginn
að bralla með vinkonum sínum. Í
Gamla bíó ætla þær að selja skíta-
gallana sína, segir hún frá og sýnir
blaðamanni fatahengið en við nán-
ari skoðun hanga þar ekki eingöngu
hefðbundnar yfirhafnir. Þar hanga
glitrandi jakkar og síðkjólar úr sat-
íni og silki. „Þetta eru skítagallarn-
ir mínir,“ segir Diddú og hlær. Ég á
örugglega 60 kjóla sem ég hef þurft
að kaupa mér í gegnum árin. Þetta
eru skítagallar úr satíni og alls kyns
glitrandi efnum. Þeir flæða úr skáp-
unum og hingað fram. Ég og nokkr-
ar aðrar góðar konur, Helga Braga,
Edda Björgvins og Eva Dögg Sigur-
geirsdóttir, dóttir hennar, ætlum
að taka okkur til og selja flíkurnar
í Gamla bíó um helgina og byrj-
um klukkan 11,“ segir hún frá. „En
þennan sel ég ekki,“ segir hún og
tekur fram skósíðan glitrandi kjól
með tíglamynstri. „Þetta er fyrsti
söngkonukjóllinn sem ég keypti í
London og hann þykir mér vænt
um.“ n
„Heyrnarskerðingin háir mér ekki“„Ég heyri ekkert
með hægra eyranu
og hef mjög skerta heyrn
á vinstra eyra.
Æfir sig í kústaskápum „Ég æfi mig
oftast þannig í einrúmi af tillitssemi við
aðra fjölskyldumeðlimi, það er nefnilega
best að hita upp í þröngu, litlu og hlýju
rými,“ segir Diddú og skellir upp úr með
sínum alkunna hætti.