Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2012, Síða 24

ÓTTAÐIST AÐ MISSA ÞAÐ
GÓÐA SEM HANN HAFÐI
24 Fréttir 7.–9. desember 2012 Helgarblað
M
argrét Erla Benónýs-
dóttir missti son sinn,
Sigurbjörn Guðna Sig-
urgeirsson, árið 2003
þegar hann svipti sig lífi
22 ára gamall. „Hann hafði lagt ríka
áherslu á að allur vinahópurinn færi
saman út á föstudagskvöldi og náði
öllum saman nema einum, af því að
það hentaði ekki kærustunni hans.
Sonur minn var svo miður sín yfir
því að hann fór að tala við hana og
það endaði með því að þau fóru öll
saman út. Hann fór að heiman um
miðnætti og kvaddi mig og systur
sína mjög vel. Hann var vanur því
að kveðja vel en gerði það sérstak-
lega vel þetta kvöld, ég sá það eftir á.
Morguninn eftir var hann ekki
enn kominn heim. Svo líður að há-
degi og ég heyri ekkert. Eftir hádeg-
ið fer systir hans að spyrja hvort ég
ætli ekki að hringja en ég svara því
til að hann sé nú orðinn 22 ára gam-
all og það sé tímabært að klippa
aðeins á naflastrenginn. Ég hélt að
hann hefði kannski náð sér í stelpu
og gist þar.
Ég man allan daginn. Við sett-
um Queen á og þrifum alla íbúðina,
við mæðgurnar. Hún hélt áfram að
spyrja hvort ég ætlaði ekki að hr-
ingja en ég vildi leyfa honum að
njóta þess aðeins að vera frjáls,“ seg-
ir Margrét og andvarpar. „Mamma
kom svo til mín í mat en hún bjó í
sömu götu. Hún spyr hvar hann sé
og við komum með afsakanir fyrir
hann og ég held áfram að tala um að
hann sé nú orðinn fullorðinn mað-
ur. Svo hringir vinur hans og spyr
hvort hann sé ekki vaknaður, hann
hafi keyrt hann heim um nóttina. Á
endanum fékk ég þessa sterku tilf-
inningu um að eitthvað sé ekki eins
og það eigi að vera. Við ákváðum að
fara að leita að honum. Þannig að
ég fór heim með mömmu og kom
henni í rúmið.“
Vildi ekki vekja mömmu
Bílskúr móður hennar hafði verið
hálfgerð félagsmiðstöð fyrir krakk-
ana, strákarnir höfðu mikinn áhuga
á bílum og bassaboxum og þess
háttar, þannig að tveir vinir hans
fóru þangað. „Annar þeirra hringdi
í mig og hann þurfti ekkert að segja.
Hann sagði að þeir væru búnir að
finna hann og ég heyrði hinn hrópa
á bakvið. Þá sagði hann að þeir
væru að hringja í neyðarlínuna og
ég sagðist vera á leiðinni.
Á þessum tíma var heilsan mín
þannig að ég var nýstigin upp úr
hjólastól, var á spelkum og átti að
vera með hækjur. Ég hef aldrei skil-
ið hvernig mér tókst að ganga yfir,
hvorki með spelkurnar né hækjurn-
ar. Ég man bara að ég kom og tók
utan um strákana, sagði að þeir færu
ekki neitt því ég vildi ekki missa þá
út í myrkrið. Ég ákvað að fara ekki
inn í bílskúrinn því ég hélt að hann
væri löngu farinn, hann hefði farið
um nóttina. Ég heyrði í sírenunum í
fjarska og dóttir mín, sem hafði far-
ið út í sjoppu, kom þarna að og átt-
aði sig strax á því hvað væri í gangi.
Hún hneig niður við næsta húsvegg
og ég sagði henni að vera þar.
Svo komu sjúkrabílarnir, lög-
reglan og prestur. Þeir vildu fara inn
en ég vildi ekki vekja mömmu, ég
vildi bara fara heim til mín. En þeir
fóru með mig inn og þar þurfti ég að
hafa uppi á föður hans.
Svo þurfti ég segja syni mínum
þetta. Hann var með fyrstu pabba-
helgina sína og ég vildi ekki segja
honum þetta í gegnum símann.
Hann vissi greinilega að það væri
eitthvað mikið að því hann hringdi
látlaust. Ég fór með lögreglunni til
hans og á leiðinni hringdi ég í tvær
vinkonur mínar, önnur fór til móður
minnar og hin var mér innan hand-
ar.“
Brutu ísinn
Sonur hennar sá strax hvaða frétt-
ir hún hafði að færa þegar þangað
var komið. „Hann vissi það um leið
og hann sá mig koma í lögreglu-
fylgd. Við hringdum í barnsmóður
hans sem sótti barnið og svo fórum
við í það að láta alla vita, hvað hefði
gerst. Það var okkur svo mikilvægt
að koma fréttunum út.
Við vorum nýkomin heim þegar
sjúkraflutningsmenn og læknir
komu með þær fréttir að það hefði
ekki verið hægt að bjarga honum.
Ég varð svo undrandi á að þeim
hefði dottið það í hug. Síðan tók
doðinn við. Þetta var svakalegt.
Hann lét eftir sig fjögurra ára dreng
sem sá það þannig að hann ætti
flottasta engilinn á himnum.
En ég man að sumir vissu ekki
hvernig þeir ættu að bregðast við.
Syni mínum vantaði jakkaföt. Hon-
um fannst hann ekki getað jarð-
að bróður sinn nema hann fengi
jakkaföt. Hann er næstum því tve-
ir metrar á hæð og það getur ver-
ið erfitt að finna á hann föt. En
við lögðum af stað í leiðangur, ég
ásamt honum og systur hans, við
vorum alltaf þrjú saman. Þá mætt-
um við fólki sem tók sveig fram hjá
okkur og ætlaði ekki að heilsa. En
við gengum á eftir því og heilsuð-
um, sögðum að við værum í því að
brjóta ísinn og það vorum við. Við
tókum á móti stöðugum straumi af
gestum.“
Eineltið braut hann niður
Sigurbjörn varð fyrir einelti í gagn-
fræðaskóla sem markaði hann
mjög. „Það á sinn þátt í því sem
gerðist. Það braut hann alveg nið-
ur. En það var ekki bara það, ein-
eltið eitt og sér. Hann var búinn að
vera þunglyndur og hann var bú-
inn að fá hjálp. Við, og þá á ég við
mig og systkini hans, töldum að allt
væri komið í góðan farveg, það væri
allt orðið ægilega fínt. En eftir á að
hyggja þá sá ég að hann hafði tek-
ið þá ákvörðun tveimur árum áður
að eiga þessa leið út. Það var eins
og hann hefði ákveðið að ef eitt-
hvað myndi bresta þá myndi hann
fara þessa leið og hann vissi hvernig
hann færi að því, hann hafði bílinn
og bílskúrinn.
Hann sendi vinum sínum SMS
og kvaddi þá. Sagði: Þú ert frábær
vinur. Verð í bandi. Það að hann
ætlaði að vera í bandi gerði það
að verkum að það hringdi enginn
til baka. Það var hans trygging.
Hann ætlaði að klára þetta. Hann
var svo hræddur um að missa það
góða. Hann lenti í alvarlegu ein-
elti og gafst upp.
Eitt af því sem hann óttað-
ist var framtíðin. Hann var kom-
inn með vinahópinn, námið sem
honum langaði í, en hann varð að
hætta í skóla vegna eineltisins, og
allt virtist vera að þróast í rétta átt.
Þetta yndislega var allt komið en
hann óttaðist að missa það aftur.
Það var aðallega það sem skein í
gegnum bréfið frá honum.“
Reiðin stóð stutt
Margrét ákvað að fara í gegnum
sorgarferlið á sínum hraða. „Ég
vildi ekki pressa neitt í gegn, bara
láta þetta koma, halda höfði og
vera til staðar. En ég leitaði mér
alltaf hjálpar, fór til prests, sál-
fræðings og geðlæknis. Ég var
búin að missa heilsuna og hafði
tvö börn sem ég varð að styðja og
stóran vinahóp og það bjargaði
mér. Mamma gat ekki sætt sig við
þetta, fór í afneitun og ákvað að
hann hefði ekki framið sjálfsvíg og
ég leyfði henni bara að halda það.“
Stundum er talað um að reiði
og skömm geti fylgt aðstandend-
um þeirra sem fremja sjálfsvíg.
Margrét segir að í hennar huga
skipti það engu máli hvernig son-
ur hennar lést. „Hann er alltaf jafn
mikið farinn, hann kemur ekk-
ert aftur, hvernig sem hann fór.
Reiðin kom mjög snöggt og stóð
stutt yfir. Það gerðist þegar ég fékk
stund til þess að kveðja hann ein í
kapellunni. Þá lá hann í kistunni
og virtist vera brosandi. Þá hellti
ég mér yfir hann en svo fann ég að
ég gat ekki verið reið út í hann.
Þetta hefur algjörlega marker-
að okkar líf. Þegar símtalið kom
þá gerðist eitthvað og síðan hef ég
aldrei upplifað neina tilfinningu
sem kemst í hálfkvist við þetta.
Eitthvað gerðist við það símtal og
eftir það hefur aldrei neitt verið
jafn gleðilegt eða jafn sorglegt á
þeim mælikvarða.
Ég er búin að missa báða for-
eldra mína og ég missti bróð-
ur minn af slysförum þegar við
vorum börn. Þannig að ég þekki
það að lifa í skugga einhvers sem
er látinn. Ef ég fékk níu þá var
mamma sannfærð um að hann
hefði fengið tíu. Það hvarflaði
aldrei að neinum að hann hefði
mögulega getað vaxið upp og haft
einhverja bresti. Þannig að það
var mér mikið kappsmál að fara
ekki þá leið.“
Til þess að heiðra minningu
Sigurbjörns heldur fjölskyldan
alltaf upp á afmælisdaginn hans,
þann 1. desember. „Þá hittumst
við alltaf og borðum annað hvort
pizzu eða hamborgara honum til
heiðurs. Svo er ég með mynd af
honum heima þar sem ég kveiki
á kerti og set ákveðna tónlist ef ég
er döpur og þarf að gráta. Þá fæ
ég útrás. Ég er alltaf að vinna með
sjálfa mig, þessu verkefni verður
aldrei lokið.“
P
étur Emilsson missti dóttur
sína, Stefaníu Guðrúnu
Pétursdóttur, árið 2003. Hún
var átján ára gömul og lést
af slysförum á Spáni. Pétur
er sá síðasti í þessum hópi til þess
að deila reynslu sinni en hann hefur
hlýtt á hina og segir að það sé átakan-
legt að heyra sögur þeirra. „Ég heyri
ekkann sem liggur undir niðri og sé
hvað þörfin er sterk. Sársaukinn er
djúpur og mikill. En það var gott að
heyra þessar sögur og samverkunin
er nánast algjör. Það bætist alltaf við
þroskann og reynsluna. Það er það
sem samtökin eiga að gera, opna á
fólk, því annars verður þetta eins og
snjóbolti. Sársaukinn er alltaf í hjart-
anu og ef snjóboltinn þiðnar aldrei
getur hann valdið jarðskjálfta.“
Til þess að vinna úr eigin sorg
stofnuðu þau hjónin minningarsjóð í
nafni Stefaníu. „Það veitti okkur gleði
að geta hjálpað öðrum og það gaf
okkur styrk að geta nýtt okkar reynslu
til þess.
Sjóðurinn er sá eini sinnar
tegundar hér á landi en hann á að
hjálpa foreldrum sem hafa misst
börn með sviplegum hætti. Sem
er nákvæmlega sami tilgangur og
þessara samtaka og því er ég hér,“
segir Pétur en sjóðurinn hefur meðal
annars greitt fyrir hvíldarhelgar fyrir
aðstandendur og eftirmeðferð. „Þá
skiptir engu máli hversu langt er liðið
frá andlátinu, bara hver þarf hjálp.
Þetta var okkar leið til þess að vinna
úr sorginni.“
n Sonur Margrétar svipti sig lífi en hann hafði glímt við langvarandi einelti og þunglyndi
Sigurbjörn Guðni Sigurgeirsson
f.01.12.81 – d.20.09.03.
„Eitthvað gerðist
við það símtal og
eftir það hefur aldrei neitt
verið jafn gleðilegt eða
jafn sorglegt.
Vissi að eitthvað væri að
Þegar líða tók á daginn ákvað
Margrét að leita sonarins. Hann
var látinn þegar hann fannst.
Rifinn hluti úr hjarta mínu
n Dó andlegum dauða þegar 18 ára gömul dóttir hans lést af slysförum