Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2012, Qupperneq 36

36 Viðtal 7.–9. desember 2012 Helgarblað
E
iríkur býr í Fredrikstad
sem er í um klukkustund-
ar aksturs fjarlægð frá Ósló
Hann hefur verið búsettur í
Noregi með konu og dætrum
frá 1988 og hefur starfað að mestu
leyti við tónlist þar ytra en undan-
farin ár hefur hann einnig unnið við
sérkennslu.
„Það er loksins komið frost,“ segir
Eiríkur þar sem hann er staddur á
heimili sínu. „Ekki að maður sakni
þess en það hefur verið óvenjuhlýtt.
Það hefur verið svona Reykjavíkur-
veður eiginlega,“ segir hann og hlær.
Býr í „Beverly Hills“
Hann býr hátt uppi á hæð með út-
sýni yfir allan bæinn og beint á móti
honum býr einmitt annar rokkari,
Åge Sten Nilsen í Wig Wam, sem er
mörgum Íslendingum kunnur.
„Hverfið er stundum kallað
í gamni Beverly Hills, og það er
skemmtileg tilviljun að við Åge Sten
höfum báðir keppt í Eurovision. Við
mætumst hérna gömlu rokkararnir,“
segir hann.
„Nú eru liðin 24 ár síðan ég flutt-
ist hingað. Það er svolítið skondið að
hugsa til þess, enda ætlaði ég fyrst
aðeins að vera hér í eitt ár. Ég flutti
hingað eingöngu út af tónlistinni,
fékk tilboð um að vera í metalbandi
hérna og lét slag standa.“
Fékk nóg af Gaggó Vest
Það var þungarokksbandið Artch
sem varð kveikjan að flutningi Eiríks
til Noregs á níunda áratugnum og
Eiríkur segist hafa verið búinn að
fá nóg af Gaggó Vest-ævintýrinu.
„Ég ætlaði mér aldrei allt þetta ann-
ríki í poppbransanum. Ég er nefni-
lega rokkari inni við beinið,“ segir
hann þegar hann rifjar upp þennan
tíma. Hann var vinsæll á Íslandi og
sló rækilega í gegn á plötu Gunnars
Þórðarsonar, Borgarbrag. „Já,
það má segja að maður hafi orðið
heimsfrægur á Íslandi. Ég þurfti að
fá frelsi til að gera eitthvað annað,
á mínum forsendum,“segir hann.
„Það má eigin lega segja að ég hafi
flúið poppheiminn. En reyndar er
nokkuð snúið að flýja hann. Ég fór til
dæmis líka svolítið í poppið hérna í
Noregi og endaði auðvitað meira að
segja á því að taka þátt í Eurovision
fyrir Noreg. Munurinn er hins vegar
sá að í Noregi er markaðurinn stærri
og því ekkert tiltökumál að breyta til
og vera í alls kyns verkefnum.“
Rólegra í Noregi en heima
Eiginkona Eiríks er Helga Steingríms-
dóttir og eiga þau hjónin saman tvær
uppkomnar dætur.
Það var vegna þeirra sem þau
ílentust í Noregi að hans sögn. „Það
er eins og það er, við vildum leyfa
börnunum að klára barnaskólann
og síðan vildum við leyfa þeim að
klára framhaldsskólann og eitt leiddi
af öðru. Og svo er allt í einu allur
þessi tími liðinn og við enn hér. Önn-
ur dóttir okkar býr nú ekki langt frá.
Hún Eyrún okkar er hér í næstu götu.
Sú eldri, Hildur, býr í Ósló.
Það er líka gott að vera hér í Nor-
egi. Fredrikstad er miklu rólegri bær
en Reykjavíkurborg, hér búa að-
eins 70 þúsund manns. Fólk vinnur
minna og er með hærra grunnkaup
en heima og líklega hefur það sitt að
segja. Hér er ekkert stress við að ná
endum saman, að vinna yfirvinnu
eða næla sér í aukastarf, eða tvö. Það
hentar mér líka ágætlega að vera hér
því að samgöngur eru auðveldar.
Ég á gott með að ferðast til annarra
landa vegna starfa minna. Það er
bara hægt að keyra,“ segir hann og
segir að fyrst eftir að hann fluttist til
Noregs hafi eyjaskeggjanum fundist
það afar spennandi nýlunda.
Hefði valið fótboltann í dag
Eiríkur fæddist árið 1959 og ólst
upp í Vogahverfinu í Reykjavík. Fjöl-
skylda hans er aðflutt til borgarinn-
ar frá Norðurlandi. „Ég fæddist um
níu mánuðum eftir að við fluttumst
til borgarinnar og er svo uppalinn í
Vogahverfinu.
Á þeim tíma var Vogaskóli stærsti
skóli landsins, í honum voru um
1.400 nemendur. Þetta var svona
svolítið Breiðholt á þeim tíma, vax-
andi hverfi og mikið líf. Þarna gerð-
ist ég líka Þróttari,“ segir hann frá.
Íþróttaáhugi Eiríks var mikill og þótti
hann efnilegur knattspyrnumaður.
„Ég var þá, eins og nú, mjög ástríðu-
fullur fótboltaáhugamaður og æfði
og spilaði með Þrótti. Ég æfði reynd-
ar líka körfubolta og handbolta. Fé-
lagslífið á þessum tíma var ríkulegt.
En fótboltinn átti lengi hug minn. Ég
hugsa að tilviljun hafi ráðið því að ég
valdi tónlistina. Einhvern tímann átti
ég að spila á tónleikum á sama tíma
og ég átti að spila í mikilvægum leik.
Ég valdi tónlistina. Ef ég stæði í sömu
sporum í dag, þá veldi ég fótboltann.
Það eru svo góðir möguleikar í bolt-
anum í dag.“
„Týpískur rauðhaus“
Hann segist hafa átt ljúfa æsku þótt
hann hafi snemma þótt ódæll. „Ég
átti ljúfa æsku. Ég held að það hafi
verið mikill ljómi yfir æsku minni
þótt ég hafi verið svolítið óþekk-
ur. Ég var týpískur rauðhaus með
freknur og stundum svolítið upp á
kant. Ég var að minnsta kosti ansi
oft frammi á gangi að tala við skóla-
stjórann um svona hitt og þetta. Um-
sjónarkennarinn minn var orðinn
þreyttur á mér og þegar hann stóð
í ströngu við að undirbúa mig fyr-
ir landsprófið, sagði hann við mig:
„Það væri mátulegt á þig að verða
kennari sjálfur“.“
Það var hins vegar ekki komið að
því að Eiríkur heillaðist af kennslu.
Það átti eftir að gerast seinna á
lífsleiðinni, eftir að hann lærði
mikil væga lexíu um skólagönguna.
„Það eru nokkurs konar örlög okk-
ar í fjölskyldunni að verða á endan-
um kennarar,“ segir Eiríkur og hlær
en móðir hans er kennari og báðir
afar hans. „Þetta er svolítið í blóð-
inu, smá örlagasaga okkar í fjöl-
skyldunni.“
Sendur í öskuna
Það var líklega einmitt móður Eiríks
að þakka að hann sinnti námsferli
sínum af alúð. Hann lauk stúd-
entsprófi og útskrifaðist síðar úr
Kennaraháskólanum. En mennta-
skólaárin byrjuðu brösuglega og
hann endaði bókstaflega í öskunni.
„Þegar ég fór í menntaskóla þá
var maður alveg að flippa út. Ég
bara nennti alls ekki að læra og skít-
féll auðvitað. Án þess að ætla mér
það sérstaklega. En mamma tók í
taumana. Hún sagði bara: „Þú hefur
valið. Annaðhvort ertu í skóla og
sinnir því almennilega, eða þú ferð
að vinna og borgar leigu!“
Án þess að ég vissi það hafði
hún sótt um vinnu fyrir mig í sorp-
hirðu og ég fór bara í það. Að vakna
eldsnemma á morgnana að hirða
sorp. Það gerði ég í heilt ár. Senni-
lega úthugsað plan hjá mömmu.
Það virkaði. Allir kunningjarnir
voru í skóla, það voru skólaböll og
maður reyndi svona að vera með.
En það var ekkert eins. Ég fann líka
fljótt að ég hafði nægt frelsi í skóla,
ég hafði bara nýtt það svo illa.“
Svo fór að Eiríkur tók þá
ákvörðun eftir stúdentspróf að læra
til kennara. „Ég gerði það nú vegna
þess að ég hélt það myndi verða
voða þægilegt og auðvelt nám,“ seg-
ir hann og hlær.
Þolir ekki hroka og ókurteisi
Eiríkur átti eftir að taka kennara-
starfið alvarlega. Faðir hans dó
þegar hann var fjögurra ára og afi
hans lagði honum lífsreglurnar.
„Afi ól mig upp í stað pabba og
lagði mér reglurnar. Hann kenndi
mér að það verður alltaf að ræða
málin. Það má skamma og það má
refsa. En það verður alltaf að útskýra
hvers vegna, ræða málin og ná sátt-
um. Ég geri hins vegar ekki mikið af
því að skammast. Það eina sem ég
þoli ekki er hroki og ókurteisi. Þá
leyfi ég börnunum að heyra það.“
Hann segist þolinmóður og sæk-
ir í eigin reynslu og minningar við
kennsluna. „Ég man afskaplega vel
hvernig ég var sjálfur, þannig að
ég skil afskaplega vel skólaþreytu
og krakka sem sumir myndu kalla
óþekka. Það er ekkert eðlilegt að
sitja og halda kjafti í 45 mínútur.“
Kennir vandræðaunglingum
Í Noregi hefur Eiríkur kennt börn-
um og unglingum sem aðrir hafa
gefist upp á og notar sínar eigin að-
ferðir til að ná til þeirra. Í þeim efn-
um segir hann gilda að láta ung-
mennin finna fyrir því að þau eigi
sér bandamann.
„Það er nokkuð sem er mjög
mikil vægt. Þetta eru krakkar sem
bæði skólar og heimili hafa gef-
ist upp á. Ég er þeirra bandamað-
ur. Ég er með þeim í liði. Þau verða
að finna það. Þetta eru krakkar
sem eru kannski ekkert endilega
á leiðinni í frekara nám, en þarna
hjálpa ég þeim að minnsta kosti að
ná áttum og byggja sig upp. Ég hef
lent í mjög erfiðum málum, og jafn-
vel lent í slagsmálum við þau erfið-
ustu. En ég gefst aldrei upp. Og ég er
alltaf ég sjálfur.“
Alltaf til staðar
Krakkar finna það nefnilega alveg
um leið ef fullorðna fólkið er eitthvað
að þykjast. Ég læt krakkana finna
fyrir því að ég er á staðnum fyrir þau,
sama hvað gengur á. Þessi börn eru
svona erfið af því að þau hafa ekki átt
sér bandamenn. Ekki átt uppalend-
ur og fengið að ráða of miklu, eða
verið vanrækt. Ég lendi stundum
í orðaskaki, einhver segir við mig:
„Haltu kjafti, helvítis fíflið þitt“ eða
eitthvað álíka. Tja, eða eitthvað verra.
En sá hinn sami veit líka af reynsl-
unni að þótt hann hafi misstigið
sig þá verð ég þrátt fyrir allt til stað-
ar á morgun líka.Vonandi læra þau
þannig að treysta á fleiri. Því þessi
börn hafa misst allt traust á samfé-
lag sitt.“
Fyrsta giggið í Þórskaffi
Eiríkur heillaðist snemma af
rokktónlist og þá sérstaklega
hljómsveitum eins og Led Zepp-
elin og Deep Purple sem báð-
ar heimsóttu Ísland á unglingsár-
um Eiríks. Fyrsta hljómsveit Eiríks
hét Piccolo. „Piccolo þýðir lyftu-
strákur. Við vorum held ég lengi að
finna rétta nafnið og vorum með
alls kyns meiningar,“ segir hann og
hlær. „Mig minnir að við höfum
troðið upp í fyrsta skipti á Þórskaffi.
Í Piccolo voru með mér þeir Gústaf
Guðmundsson, sem lék á tromm-
ur, Birgir Ottósson, sem lék á bassa,
og Jóhannes Helgason gítarleikari
og svo hann Sigurgeir Sigmunds-
son gítar leikari. Ég vil enn í dag allra
helst spila með honum Sigurgeiri
vini mínum,“ segir Eiríkur frá.
Rokkið togar og heillar
Eiríkur hefur sungið með ýmsum
hljómsveitum á sínum ferli en segja
má að þáttaskil hafi orðið á ferli
hans þegar hann fór að syngja með
hljómsveit sem hét Start og þar var
í forystu hinn þaulreyndi rokkjaxl
Pétur Kristjánsson. Þar, eins og oft
áður, var Sigur geir, æskuvinur Ei-
ríks, með gítarinn í höndunum og
saman tryllti bandið landsmenn
upp úr skónum og upp á borð með
lögum eins og Seinna meir og Sekur
sem eflaust margir muna eftir. „Já,
það kom svolítil alvara í málin þegar
við náðum í hann Pétur og stofnuð-
um Start. Ég hef á ferli mínum ver-
ið bæði í rokkinu og poppinu, en
það er rokkið sem togar meira í mig
og fastar. Það er töffaraskapurinn
býst ég við í þungarokkinu sem mér
finnst heillandi.“
Rokkarinn Eiríkur Hauksson er kominn yfir fimmtugt og hefur tekist á við ýmislegt í lífi sínu.
Hann var stefnulaus unglingur en með aðstoð móður sinnar náði hann áttum. Hann týndi ástinni en
fann hana aftur, hann hefur veikst af krabbameini og sigrað og nú kennir hann vandræðaunglingum
og aðstoðar þá við að ná áttum. Kristjana Guðbrandsdóttir ræddi við Eirík um rokkið í lífinu.
Hræðist ekki
dauðan
Án tilgerðar „Ég er alltaf
ég sjálfur,“ segir hann
um viðmót sitt gagnvart
unglingunum sem hann
kennir í Noregi. MyNd dAVíð ÞóR „Haltu
kjafti
helvítis fíflið
þitt“ eða
eitthvað álíka
Kristjana Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Viðtal