Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.2011, Qupperneq 51

Viðtal | 51Helgarblað 29. júlí – 2. ágúst 2011
ásamt því sem hún ferðaðist á slóð-
ir Vestur Íslendinga og gladdi Íslend-
inga í Vesturheimi með söng sínum.
Hún bjó í Danmörku bæði áður en
hún fluttist til Bandaríkjanna og eft-
ir dvölina þar. Guðmunda fluttist frá
New York árið 1958 og ákvað að finna
sér og börnum sínum samastað í
Danmörku. Sambandið við eigin-
manninn hafði verið brösótt og var
komið að leiðarlokum. Þau skildu
stuttu seinna. „Við fluttum til Dan-
merkur. Ég kunni vel mig þar, það
var gott að vera þar. Ég bjó þar sam-
tals í yfir 20 ár og þar leið okkur yfir-
leitt vel.“
Röddin hvarf
Áður en Guðmunda flutti aftur til
Danmerkur bjó hún á Íslandi í smá-
tíma. Þar vann hún mikið og of-
reyndi röddina. Á tímabili leit út fyrir
að söngferillinn væri kominn á end-
astöð. Röddin, hennar helsta hljóð-
færi, brást henni. Hún fékk bjúg á
raddböndin og mátti ekki syngja um
óákveðinn tíma. „Ég var fengin hing-
að heim til að syngja hlutverk Biöncu
í Kysstu mig Kata. Á sama tíma var
farið að skekkjast hjá okkur hjóna-
bandið og ég var undir miklu álagi.
Ég vann alveg eins og brjálæðingur
og var í fullt af verkefnum og svaf lít-
ið. Ég vaknaði síðan einn morguninn
og var bara alveg búin að missa rödd-
ina. Þetta var mikið sjokk, ég gat bara
hvíslað.“
Hún segist hafa verið orðin lúin og
þreytt eftir mikið streð. „Ég var orð-
in svo barin að ég hafði ekki þor til
að berjast meira. Ég beið og beið og
svo kom þetta smátt saman. Ég fór
að kenna meira söng og kenndi sjálfri
mér um leið. Ég fór til margra til að fá
hjálp en það bara tók sinn tíma og það
lagaðist töluvert.“ Röddin kom aft-
ur með tímanum og seinna meir tók
hún aftur að sér sönghlutverk. Hún
lagði þó sönginn á hilluna í mörg ár
en byrjaði svo að kenna söng aftur.
Seinni maðurinn dó
frá henni
Hún venti sínu kvæði í kross í kring-
um 1970 og ákvað að flytja aftur á
heimaslóðir sem höfðu alltaf togað
í hana. Hún leigði hús á Grjótagötu
með börnum sínum og margir leigðu
hjá þeim. Á þessum tíma kynntist hún
seinni manni sínum. Sverri Kristjáns-
syni sagnfræðingi. „Ég giftist Sverri en
hann dó frá mér,“ segir hún alvöru-
gefin. „Hann var búinn að vera mik-
ið veikur,“ segir hún og greinilegt er
að henni reynist erfitt að rifja þetta
upp. „Við bjuggum fyrst í Grjótagöt-
unni en svo keyptum við indælt lítið
hús á Akranesi með stórum fallegum
garði. Ég var kennari við tónlistarskól-
ann þar og kenndi líka í Reykjavík og
fór á milli með Akraborginni í hvaða
veðri sem var. Það var mikið gaman
að fara á sjóinn,“ segir hún og hlær
sínum einstaka hlátri. Dauði Sverris
reyndi mikið á Guðmundu enda ást-
in á milli þeirra sterk. „Hann var alveg
einstakur maður,“ segir hún og segist
enn eiga erfitt með að tala um hann.
Nennir ekki að vera í vondu skapi
Þó að lífið hafi ekki alltaf reynst Guð-
mundu leikur einn skín glaðværðin
og bjartsýnin í gegn hjá henni. Hún er
ekki kona sem gefst upp heldur tækl-
ar vandamálin. Nú er hún rúmlega
níræð en enn hress og ánægð með
lífið. Hún segist ekki nenna að vera í
vondu skapi. „Oj, bara,“ segir hún og
fussar. „Vont skap, það er bara oj bara.
Ég nenni því ekki,“ segir hún og tindr-
andi hláturinn ómar um rauða húsið
á Vesturgötunni.
„Lífið býður upp á gífurlega mik-
ið gott og fallegt, en það er svo margt
annað sem við höfum ekki hugmynd
um þegar við erum ung og lítum fram
á veginn. Allt það sem getur hent
mann og maður hefur ekki hugmynd
um. Maður heyrir sögur. Ég heyrði
konurnar tala saman þegar ég var lít-
il, börn hafa alltaf eyru. Maður heyrði
þær tala um að einhver hefði farist og
um eitthvað slíkt en skildi auðvitað
ekkert hvað það fól í sér.“
Syngur enn að gamni sínu
Þrátt fyrir að vera á tíræðisaldri syng-
ur hún enn og hjálpar gömlum nem-
endum sínum við sönginn. „Ég er
búin að kenna í um rúm 60 ár núna
en ég hætti eiginlega fyrir ári. Núna
kenni ég bara svona að gamni mínu.
Eða ég kenni ekki, bara hjálpa þeim
sem þurfa. Ef ég get hjálpað einhverj-
um af nemendunum mínum pínulít-
ið þá reyni ég það.“ Hún hefur kennt
fjölmörgum söngvurum í gegnum
tíðina. Meðal annars kenndi hún við
Leiklistarskólann á tímabili og því
margir sem hafa fengið að njóta að-
stoðar hennar við sönginn.
Hún segist þó ekki syngja opin-
berlega lengur. „Ég syng bara að
gamni mínu stundum. Það er hollt
fyrir röddina. Það er dálítið erfitt að
hætta alveg.“
viktoria@dv.is
„Ég vann alveg eins
og brjálæðingur.
Ég vaknaði síðan einn
morguninn og var bara
alveg búin að missa rödd-
ina. Þetta var mikið sjokk,
ég gat bara hvíslað.
vodafone.is
Nettengillinn heldur
þér í sambandi
Fylgstu með
veðrinu í
sumar
Kynntu þér málið í næstu
verslun eða á vodafone.is
Vodafone – með þér í sumar