Dagblaðið Vísir - DV - 18.11.2011, Síða 33

Viðtal 33Helgarblað 18.–20. nóvember 2011
Bað guð um góða sögu
Leiðin heim frá forleggjar-
anum var draumi líkust, segir
Guðrún Eva. „Þvílík gleði. Ég
sveif út á grænmálaða róman-
tíska hjólið mitt og hjólaði í
loftinu heim. Við tók svo sumar
þar sem ég skrifaði alla daga og
vakti heilu næturnar. Sögurnar
voru gelgjulegar, dramatískar
en sannarlega frá hjartanu. Ég
man eftir því að eitt sinn var ég
þurrausin og ég bað guð um
góða hugmynd að sögu. Þá var
bankað. Og sagan byrjar ein-
mitt þannig: Þá var bankað.“
Smásögurnar voru gefn-
ar út um haustið og safnið var
kallað: Á meðan hann horfir á
þig ertu María mey og kom út
í Neonflokki Bjarts árið1998.
Síðan þá hefur Guðrún Eva
starfað við ritstörf eingöngu.
Vonbrigði í háskóla
Þótt Guðrún Eva væri þannig
séð orðin barnungur rithöfund-
ur ákvað hún að ganga frekar
menntaveginn. Hún var allan
menntaskólann búin að hlakka
til að fara í háskóla.
„Ég sá háskólann fyrir mér
sem samfélag fólks með ein-
lægan áhuga á að fræðast í
sameiningu. Ég ákvað að fara í
íslenskunám. Að fara í íslensku
fannst mér hljóta að henta vel
sem stuðningur við skrifin. Ég
varð fyrir miklum vonbrigðum.
Íslenskan var kennd snemma
á morgnana, stífar dagsetning-
ar á skilum á verkefnum. Mér
fannst komið fram við okkur,
rígfullorðið fólkið, eins og ung-
linga og fór í gelgjulegt mót-
þróakast af því tilefni,“ segir
hún og hlær. Ég las ævisögu
Helen Keller um svipað leyti
og komst þá að því að hún varð
fyrir álíka vonbrigðum með að
háskólinn væri ekki það fræða-
samfélag sem hún hafði séð fyr-
ir sér áður en hún hóf þar nám.“
En Guðrún Eva ákvað að
taka heimspeki sem aukagrein.
„Ég hafði tekið einn áfanga
í heimspeki í menntaskóla
og þá las ég ritgerð eftir Jean
Paul Sartre, hina frægu, mjög
svo aðgengilegu ritgerð hans:
Existensíalismi er húman-
ismi. Ótrúlega falleg grein sem
kveikti hjá mér áhuga. Auð vitað
átti ég þá að skilja að ég átti
að fara í heimspeki en ég hef
örugglega ekki séð sjálfa mig
fyrir mér sem heimspeking.“
10 ár að klára
heimspekinámið
Hún skipti alfarið yfir í heim-
speki og hreifst af náminu.
„Heimspekin er sú grein innan
háskólans sem nálgast helst að
vera sá draumur okkar Helenar
um háskólasamfélagið. Í heim-
speki er nemendum gert að
hugsa sjálfstætt þó skólakerf-
ið sé búið að jarða sjálfstæða
hugsun. Ég skil alveg hversu
erfitt er að gæta að sjálfstæðri
hugsun í grunn- og framhalds-
skóla. Það þarf jú að kenna alla
námsskrána og hefðirnar síga
í. En að mínu mati ættum við
að kenna heimspeki í grunn-
og framhaldsskólum. Ég var
ánægð í náminu þótt ég hefði
reyndar aldrei getað sinnt því
af fullum krafti. Ég var alltaf að
skrifa bækur þannig að ég var
alltaf að droppa út og koma
aftur. Stundum þóttist ég vera
alveg hætt en alltaf kom ég aft-
ur.“
Tíminn leið og eftir margra
ára sundurslitið nám tók Guð-
rún Eva eftir því að að hún átti
sáralítið eftir í gráðu. „Það var
frábært að uppgötva að ég átti
svona lítið eftir einmitt á tí-
unda árinu í heimspeki. Við
skulum bara kalla það 10 ára
háskólaafmæli og á því ári út-
skrifaðist ég. Ég veit ekki hvort
gráðan breytir neinu, svona
praktíst, en það er alltaf jafn-
ánægjulegt að klára eitthvað.“
Upplifði ást í einum hvelli
Marteinn kemur inn í stofu.
Hann er með nokkrar útprent-
aðar teikningar eftir Sunnu
Sigurðardóttur úr nýrri bók
Guðrúnar Evu sem hann réttir
henni. Þau heilsast innilega og
fallega.
Umtalað er að ást þeirra sé
heit og Guðrún Eva segist ekki
getað neitað því að þau séu
hvort öðru góð.
„Við kynnumst eiginlega
fyrst í gegnum bókina mína
Yosoy sem er bók sem mér
þykir mjög vænt um. Mar-
teinn las hana og hreifst mjög
og var spenntur fyrir því að
gera mynd um hana og við
ræddum um það. Hann var
þá að reyna að sannfæra
framleiðanda sinn um að
gera úr henni kvikmynd. En
sá var ekkert spenntur fyrir
því, hafði ekki lesið bókina
en heyrt að hún væri einhvers
konar undarleg hryllings-
saga.
Svo leið heilt ár og ég var
flutt í kjallarann á Vatnasafn-
inu í Stykkishólmi þar sem
ég skrifaði Skaparann. Mar-
teinn átti leið hjá og spurði
hvort hann mætti koma í
kaffi. Svo mætti hann. Sumir
eru þannig að þeir geta upp-
lifað ástina í einum hvelli og
ég er ein af þeim. Ég opnaði
dyrnar og þar stóð hann með
sólina í bakið. Svo eyddi ég
næstu klukkustund í að dylja
hversu mikið mér var brugð-
ið og hvernig mér leið því
þetta var bara fáránlegt. Ég
þekkti manninn ekki neitt.
en mér leið eins og ég elskaði
hann.“
Giftu sig á örlagabletti
Guðrún Eva og Marteinn
gengu í það heilaga úti í Flat-
ey á Skjálfanda að viðstöddum
vinum og fjölskyldu síðastliðið
sumar. „Það var ótrúlega fífl-
djörf ákvörðun sem við tók-
um og ævintýraleg í senn. Við
ákváðum að gifta okkur í Flat-
ey á Skjálfanda, lengst norður í
ballarhafi í ísköldum júnímán-
uði, og snjó varla farið að leysa.“
Eyjan er sannkallaður ör-
lagablettur í lífi Guðrúnar Evu
því báðir afar hennar eru ættað-
ir af þessum litla depli í hafinu.
Foreldrar Guðrúnar Evu höfðu
ekki minnstu hugmynd um að
þau væru ættuð af sama ferkíló-
metranum þegar ástir tókust
með þeim í Norðurkjallara MH.
„Það er svo furðuleg tilvilj-
un. Foreldrar föðurafa míns
fluttu í land áður en hann
fæddist og hinn flutti úr eyj-
unni fimm ára. Byggð lagðist
snemma af á þessari eyju enda
skilyrði fremur óblíð. Ég vissi
alla tíð að móðurafi minn væri
þaðan og kann margar sögur
um að hann hafi róið þaðan til
fiskjar frá því hann var fjögurra
ára gamall. En ég vissi ekki fyrr
en fyrir stuttu síðan að hinn afi
minn væri þaðan líka. Matti átti
síðan þá fínu hugmynd að við
giftum okkur í eynni. Það átti
bara að vera lítil veisla, en vatt
upp á sig, því svo margir voru
til í að leggja land undir fót.“
Hjónin buðu öllum vinum
sínum og vandamönnum og
ætluðust ekki til þess að gestir
sæu sig knúna til að mæta.
„Það var ófært á vegum að-
eins nokkrum vikum fyrr en
við fengum fyrsta almennilega
sumardaginn. Það væru ýkj-
ur að segja að það hafi verið
hlýtt, en það var ágætist lopa-
peysuveður og lygnt með sól-
arglennum. Þegar við vökn-
uðum daginn eftir sneri ég mér
að Marteini og sagði við hann
hlæjandi: Ég trúi ekki að við
höfum komist upp með þetta.“
Skrifar í alfahrútsstellingu
Guðrún Eva kennir nú skap-
andi skrif í listaháskólanum og
segir það gefandi starf. „Ég er
hamingjusöm í því hlutverki.
Auðvitað er ekki hægt að kenna
skapandi skrif. Mér finnst ég
vera ein af þeim, komin í sam-
ræðusamfélag. Það er bara
hægt að útbúa vettvang þar
sem fólk getur deilt með sér
reynslu og þekkingu. Ég læri al-
veg jafnmikið og þau af þessu.“
Hún segir kennsluna vera
innblástur. Sjötta skáldsaga
hennar, Allt með kossi vekur, er
afar frumleg. Eins og fyrri skáld-
sögur hennar er hún á mörk-
um raunsæis en Guðrún Eva fer
aðrar slóðir en hún hefur áður
gert því í frásögnina blandast
myndasögur. „Ég var lengi að
velta vöngum yfir því hvern-
ig ég gæti leyst úr ákveðinni
flækju og nánast stökk upp í loft
þegar mér varð loksins ljóst að
frásögnin kallaði á myndasög-
ur, því einn af aðalkarakterun-
um er myndasagnahöfundur.
Ég setti mig svo í samband við
Sunnu sem er mikill snillingur
á sínu sviði.“
„Megnið af þessari bók,
og raunar líka Yosoy og Skap-
aranum, skrifaði ég í þessari
stellingu, segir Guðrún Eva og
setur fæturna upp á borð og
tölvuna í kjöltuna. „Um dag-
inn las ég svo í einhverju blaði
að þessi stelling örvar víst tes-
tósterónframleiðslu hjá bæði
körlum og konum. En ég get
eiginlega ekki virkjað testós-
terónframleiðsluna með þess-
um hætti lengur, segir Guðrún
Eva og hlær og bendir á bumb-
una. En ég held grínlaust að það
sé mjög gott að vera bæði kynin
þegar maður er að skrifa.“
„Ég þekkti manninn
ekki neitt en mér leið
eins og ég elskaði hann
Í lífshættu sem barn Móðir Guðrúnar Evu bjargaði lífi hennar. Hún lét engan segja sér að fara heim með tveggja ára fárveikt barn. „Það hefði aldrei átt að
finna upp orðið móðursýki því það hefur alltaf verið notað gegn konum til ills og oftast að ósekju,“ segir Guðrún Eva. myndir SiGtryGGUr ari jóHannSSon
„Kannski var
ég andsetin af
látnum ættingja.