Dagblaðið Vísir - DV - 13.01.2012, Blaðsíða 29

Viðtal 29Helgarblað 13.–15. janúar 2012
„Söknuðurinn hverfur aldrei“
stuð væri ég aldrei í stuði,“ segir hann
og hlær. „Þetta er klassískt vandamál
rithöfunda.
Þetta gengur samt misvel. Stund­
um er ég ekki vel upplagður. Það
koma alltaf tímabil þar sem mér
gengur illa og ekkert gengur upp. En
það er ekkert við því að gera ann­
að en að halda áfram. Þetta er bara
svona og ég valdi þetta sjálfur.
Á móti kemur að það fylgir því
mjög góð tilfinning þegar ég er búinn
að koma einhverju saman sem ég
get verið ánægður með. Oftast fara
hlutirnir að ganga betur um leið og
ég kemst á skrið. Þegar ég er svo far­
inn að ná utan um verkin þá taka við
tarnir. Þá á ég það til að einangra mig
og leita mikið norður í Svarfaðardal
þar sem við eigum afdrep.“
Draumur sem rættist
Stundum fer hann til útlanda. Í vor
á hann til dæmis inni í listamanna­
miðstöð í Róm. Þar ætlar hann að
vera í tvo mánuði. „Ég held að það sé
hollt og gott að skipta um umhverfi.“
Hann fer einn út en eiginkonan,
Unnur Ólafsdóttir, ætlar nú að kíkja
í heimsókn.
Þar ætlar hann að vinna í skáld­
skap sem hann vonast til að geta
gefið út á þessu ári. „Ég get ekki far­
ið nánar út í það því það kann ekki
góðri lukku að stýra. Ég er einn af
þeim höfundum sem skrifa ekki neitt
ef ég tala of mikið um það.“
Það er því best að þegja. Hann
þekkir þetta eftir fjörutíu ára fer­
il. Á þessum tíma hefur hann aldrei
langað að gera eitthvað annað, hann
er einn af þeim sem tókst að láta
drauminn rætast, en draumurinn
um að skrifa hefur fylgt honum frá
unga aldri.
„Mig langaði snemma að fara
að skrifa. Ég hafði mikinn áhuga á
bókmenntum, las mikið og hreifst
af mörgu. Þá langaði mig að athuga
hvort ég hefði eitthvað í þetta. Þetta
er eitthvað í blóðinu.
Þegar ég kom í gagnfræðaskóla
og síðan menntaskóla fór ég að eiga
sálufélag við ýmsa sem voru að yrkja
ljóð, skrifa sögur og gefa út skóla­
blöð. Frá þeim tíma var það draumur
að gera þetta að mínu starfi. Ég vann
markvisst að því og allt í einu var það
orðið þannig.
Annars rek ég ánægjuna af skáld­
skap fyrst og fremst til sköpunar­
gleði. Ég sé ekki mikinn mun á því
að smíða góðan grip, mála mynd eða
skrifa sögu. Allt byggist þetta á löng­
uninni til að skilja eitthvað eftir sig
en ekki því að ég ætli að frelsa heim­
inn eða búi yfir einhverri speki sem
ég vil endilega koma í alla aðra,“ segir
hann en bætir því svo við að það sé
reyndar góður bónus ef það gerist
óvart „að ég frelsi heiminn eða verði
til þess – kannski alveg óvart, að ein­
hver gríðarleg sannindi ljúkist upp
fyrir einhverjum. En það hefur aldrei
verið tilgangurinn.“
Haturspóstur og efasemdir
Uppskerutímanum fylgir svo kvíða­
blandin tilhlökkun fyrir viðtökunum.
„Ég er alltaf efins. Þess vegna er ég
alltaf undir það búinn að verkunum
mínum verði ekki tekið með húrra­
hrópum. Reyndar hef ég heldur ekki
orðið fyrir því að verkin séu tætt nið­
ur og trampað á þeim með stórum
yfirlýsingum og Þórðargleði um það
hversu ömurleg þau séu.“
Það hefur engin kveikt í bílnum
hans. En hann hefur fengið haturs­
póst. „En ég veit ekki hvort það teng­
ist endilega einhverju sem ég hef
skrifað. Ég hef auðvitað fengið sím­
töl og bréf frá rugluðu fólki. Yfirleitt
skil ég ekkert um hvað það er að tala.
Kannski eitthvað sem ég hef skrifað,
ég veit það ekki.
Svo hef ég líka orðið fyrir því að
menn hafa haft samband, ekkert
endilega reiðir, en handvissir um að
eitthvað sem ég hef skrifað fjalli um
þá. Í hvert sinn hef ég komið af fjöll­
um.
En ég reyni að dvelja ekki um of
við það sem ég hef gert og velti mér
alls ekki upp úr því hvað eitthvað sé
vellukkað og stórkostlegt. Auð vitað
vona ég alltaf að nýjasta verkið sé
best. Ég held að það sé heilbrigt að
vona alltaf að næst muni ég gera eitt­
hvað sem er ívið skárra en það sem á
undan kom.“ Hann hlær stríðnislega
þegar hann er spurður hvort hann sé
hógvær. „Ég held að ef maður segist
vera hógvær þá sé maður það senni­
lega ekki!“
Hlutverkin breyttust þegar
sonurinn dó
„Halló,“ kallar ungur maður og geng­
ur inn. Halldór er kominn heim.
Hann heilsar upp á okkur en vill ekki
trufla viðtalið svo þeir Sigtryggur Ari
spjalla aðeins saman frammi á gangi
áður en hann kveður aftur. Á meðan
segir Þórarinn frá syni sínum sem
„Við vorum svo rétt
að byrja að skríða
saman eftir þetta áfall
þegar Kristján, sem hafði
aldrei kennt sér meins,
veiktist. Það gekk hratt yfir.