Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.2013, Blaðsíða 34

34 18.–20. janúar 2013 Helgarblað
ára nígerísk kona trylltist í flugstöðinni í Kaupmannahöfn í vikunni. Konan var þar í lög-
reglufylgd enda búið að vísa henni frá Danmörku þar sem hún hefur stundað vændi. Konan
hélt að hún yrði send til Spánar en fékk á síðustu að vita að áfangastaðurinn væri Nígería og
hugnaðist það ekki. Þegar upp var staðið lá einn lögreglumaður á sjúkrahúsi með bitsár sem
þurfti meðferðar með og dvöl konunnar í Danmörku lengdist enda var hún ákærð fyrir vikið.34
Magnað Matarboð
n Gesti í matarboði hugnaðist ekki innihald frystikistu Didiers n Ekki allt ætlað til matar
Á
Bar du Rire í Verviers í Belg-
íu hittust gjarna sjö manns,
spjölluðu saman og sötruðu
vín. En í raun þekktist fólk-
ið sáralítið utan barsins og
kom það því sex þeirra skemmtilega
á óvart þegar þeim var boðið heim
í mat af þeim sjöunda, Didier Char-
ron.
Didier var að margra mati skrít-
in skrúfa, spreðaði fé á báða bóga,
bauð gjarna í glas og grunnt var á
glensinu hjá honum. Hann hafði
komið víða við, var þrígiftur og hafði
síðasta eiginkona hans nýlega yf-
irgefið hann snögglega og rokið til
Lúxemborgar.
„Tyllið ykkur. Verið eins og heima
hjá ykkur,“ sagði Didier við gesti sína
sem komu sér fyrir við borðstofu-
borðið.
Einum gestanna, Christinu Vanz-
ini, leist nú ekki mikið á blikuna
þegar hún sá hvað var á boðstólum,
en Christina var eina konan í hópn-
um og matreiðslukona í þokkabót.
Í matinn var réttur sem samanstóð
af ostsneiðum sem hita átti í þar
til gerðum ofni sem stóð á miðju
borðinu og neyta með kartöflum
sem Christinu þótti helsti ókræsi-
legar á að líta.
Þreyta sækir á gestgjafann
Gestirnir dustuðu rykið af jákvæðu
viðmóti og hófust handa en mik-
il varð undrun þeirra þegar Didier
sagðist ætla að fá sér lúr því þreyta
hefði skyndilega sótt á hann. „Ég
varð blekaður í gær. Mér líður ekki
vel,“ sagði hann til skýringar.
Þau sem eftir sátu létu brotthvarf
hans ekki á sig fá en sátu og spjöll-
uðu og kynntust betur, en er þau
höfðu lokið við matinn ákváðu þau
að skjótast á Bar du Lire og slá botn-
inn í kvöldið þar – en fyrst var að
ganga frá eftir matinn.
Christina tók það sem eftir var á
borðinu og hugðist setja það í kæli-
skápinn, en hann var fullur. Þá
mundi hún eftir frystikistu sem var
í skoti rétt hjá en mikil var undr-
un hennar og óhugnaður þegar
hún opnaði kistuna því við henni
blasti kvenmannslík. Fyrsta hugsun
Christinu þegar hún fór að jafna sig
var að þarna væri komin þriðja og
síðasta kona Didiers – sú sem átti að
hafa farið til Lúxemborgar.
Hvað er til ráða?
Christina fór felmtri slegin inn í borð-
stofu og sagði félögunum frá fundi
sínum, en þeir voru ekki reiðubúnir
til að leggja trúnað á frásögn hennar
og töldu hana vera að grínast.
Skyndilega birtist Didier uppi á
stigaskörinni og ljóst að hann renndi
í grun hvað hefði átt sér stað. „Ég skal
sjá um þetta,“ sagði hann og reif af
þeim diska og hvað eina.
„Er það satt að þú sért með lík í
frystinum?“ spurði einn gestanna.
Didier umlaði eitthvað og nánast ýtti
þeim út um dyrnar og fengu þau vart
tækifæri til að þakka fyrir sig.
Þegar sexmenningarnir voru
komnir á barinn var úr þeim öll gleði.
Þau sátu þar þögul í bragði og ráðvillt
á svip, en að lokum tók Christina af
skarið: „Það var bara ég sem sá lík-
ið. Ég myndi ekki fyrirgefa mér ef ég
væri aðgerðarlaus. Ég ætla að hringja
í lögregluna.“ Og það var einmitt það
sem Christina gerði.
Móðir og sonur
Lögreglan brást við ábendingu
Christinu og bankaði klukkustund
síðar upp á hjá Didier.
„Hvar er konan þín,“ spurði lög-
reglan Didier sem svaraði að bragði:
„Þið vitið hvar hún er, það er þess
vegna sem þið eruð hér staddir.“
En ekki voru öll kurl komin til
grafar eins og lögreglan átti eftir að
komast að. Þegar rannsóknarteymi
lögreglunnar kom til að fjarlægja lík
Chantal Bernard, þriðju eiginkonu
Didiers, kom í ljós að undir því var að
finna annað lík. Þar var um að ræða
lík ellefu ára sonar Chantal, Bryan.
Í janúar 2011 var Didier Charron
færður fyrir dómstól í Liege og gef-
inn kostur á að útskýra mál sitt, en
var tregur til. Í hvert skipti sem hann
var spurður spurningar umlaði hann
ógreinilegt svar.
„Neitar þú að svara mér?“ þrum-
aði dómarinn er hann hafði misst
þolinmæðina. „Hver er tilgangur-
inn?“ spurði Didier á móti.
Að lokum opnaði hann þó munn-
inn og talaði um ástlausa bernsku
sína, föður sem brenndi til grunna
garðkofa Didiers og hefnd Didi-
ers sem lagði eld að heimili fjöl-
skyldunnar.
Braut allt og bramlaði
Að sögn Didiers var engin ást í fyrsta
hjónabandi hans og hann yfirgaf
aðra eiginkonu sína vegna ótryggð-
ar hennar. Framburður hennar var á
annan veg; Didier braut allt og bram-
laði á heimili þeirra og í raun var hún
dauðhrædd við hann og á tímabili
sannfærð um að hann myndi á end-
anum drepa hana.
Didier hitti síðar Chantal á
karókíbar og þau rugluðu saman
reytum árið 2005, en frá upphafi
var samband þeirra róstusamt.
Fimmtudaginn 12. apríl 2007 upp-
hófst heiftarlegt rifrildi. Hann rauk
út til að kaupa sér vindla og kom aft-
ur skömmu síðar og í Chantal ólgaði
enn reiðin.
Að sögn Didiers tók hún fram
eldhúshníf og hann bakkaði undan
henni í átt að svefnherbergi Bryans.
„Ég man ekki meira,“ sagði Didier.
Þegar á hann var gengið bætti
hann við að hann rámaði í að Bryan
hefði blandað sér í deilurnar og að
Chantal hefði þá ráðist á Bryan með
hnífnum: „Hann fórnaði lífi sínu fyr-
ir mig.“
Dómarinn lagði ekki trúnað á frá-
sögn Didiers, enda höfðu mæðginin
verið stungin tuttugu sinnum hvort.
Didier Charron var síðar dæmdur
til lífstíðarfangelsis. n
„Er það
satt að
þú sért með lík
í frystinum?
Didier Charron
Ekki taldist allt
matur sem fannst í
frystikistu hans.
Bryan Ellefu ára sonur Chantal var
stunginn tuttugu sinnum.
Í lukkunnar velstandi Hjónaband Cantal og Didiers var róstusamt frá upphafi.