Dagblaðið Vísir - DV - 07.06.2013, Blaðsíða 33

Viðtal 33Helgarblað 7.–9. júní 2013
og gengur í Hjallastefnuskóla. Stjúp-
dóttir Lóu heitir Kolbrún og er 27 ára
en hún er við mastersnám í Bretlandi
þar sem hún sérhæfir sig í að leikstýra
Shakespeare-verkum. Sambýlismað-
ur Lóu til margra ára er Sigfús Bjart-
marsson, rithöfundur og blóðbergs-
bóndi, en þau kynntust á Bíóbarnum
þegar hún var við nám í Háskóla Ís-
lands. Sigfús er eini blóðbergsbóndi
landsins og selur bæði kryddblöndur
og te úr íslenskum jurtum. „Fyrir um
25 árum síðan fór hann að safna jurt-
um í náttúrunni og seldi sem te. Fyrir
nokkrum árum fór hann að prófa sig
áfram við að rækta blóðberg og fór
síðan að selja það sem krydd.”
Draumaæska í Breiðholtinu
Lóa segist vera sannkallað borgar-
barn en hún er þriðja kynslóð á möl-
inni og á því engar rætur í sveitinni.
Hún er fædd í Kópavogi og upp-
alin í Breiðholtinu þar sem hún átti
góða æsku. „Það er ekkert drama úr
minni æsku. Ég ólst upp á ástríku
og góðu heimili og var mjög ánægð
í Breiðholtinu,“ segir Lóa brosandi
er hún rifjar upp æskuminningar úr
blokkinni í Arahólum. „Þarna voru
dásamleg útivistarsvæði og allt til
alls. Hellingur af krökkum og enda-
laust gaman. Á veturna fórum við út
að skíða í brekkunni fyrir utan blokk-
ina eða á skauta rétt hjá og ég þurfti
bara að fara yfir eina götu til að kom-
ast í skólann.“
Samviskusamur nemandi
Eftir Hlíðaskóla lá leiðin í Mennta-
skólann við Hamrahlíð. „Mér fannst
ótrúlega gaman í framhaldsskóla,
ekki síst vegna félagslífsins. Ég var
í ljósmyndaklúbbnum, ritnefnd
skólablaðsins og ýmsu félagsmála-
stússi,“ segir Lóa og bætir við að hún
hafi ekki síður dregið mikinn lær-
dóm af því. Síðasta veturinn í MH tók
hún sér hlé frá námi og þvældist um
Evrópu og lauk því framhaldsskóla á
aðeins þremur og hálfu ári.
„Ég var prúður og samviskusamur
nemandi sem gerði það sem kennar-
inn sagði.“ Lóa var á málabraut og
hafði mest gaman af bókmenntum
og sálfræði. Þrátt fyrir að ganga vel
hefði hún gjarnan verið til í meira
val og að geta sleppt fögum sem hún
hafði engan áhuga á, svo sem jarð-
fræði, eðlisfræði, efnafræði og líf-
fræði. „Skólinn á náttúrlega ekki að
vera til þess að afplána heldur til að
næra ástríðu manns og áhuga fyr-
ir lífinu og tilverunni,“ segir Lóa og
bætir við að það sé lykilatriði að fólk
viti hvert það stefni í lífinu. Að því
leytinu hafi hún verið heppin, hún
vissi frá unga aldri að hún ætlaði að
verða blaðamaður.
Ung móðir
Lóa varð ólétt af eldri syninum á síð-
ustu önninni í MH. En var ekkert erfitt
að vera svona ung móðir? „Æ, mér
fannst það bara í góðu lagi. Mamma
varð ólétt af mér í menntaskóla og
átti mig rétt áður en hún kláraði stúd-
entinn,“ segir Lóa. Hún var alltaf viss
um að hún vildi eiga barnið. „Ég yrði
búin með stúdentinn svo ég sá enga
ástæðu til að gera það ekki. Ég kæm-
ist á námslán árið eftir og gæti farið í
háskólanám og ég taldi að það myndi
ekki hafa nein áhrif á námið hjá mér.
Þannig að það kom aldrei neitt annað
til greina en að eiga.“
Lóa og barnsfaðir hennar voru
saman tæplega fyrsta árið en slitu
samvistum þegar Tumi, sonur þeirra,
var tíu mánaða. Henni fannst lítið
mál að vera einstæð móðir og fannst
það að sumu leyti hjálpa henni við
háskólanámið.
„Ég gat ekkert mikið verið að fara
í heimsóknir eða á kaffihús vegna
stráksins þannig að ég sat yfirleitt
heima yfir bókunum á kvöldin. Ég
hugsa því að þetta hafi frekar bara
hjálpað til.“
Lítið frelsi á Bretlandi
Eftir að hafa lokið BA-gráðu í íslensku
frá Háskóla Íslands lá leiðin til Frakk-
lands þar sem Lóa bjó ásamt syni
sínum í eitt ár. Nokkrum árum síðar
bjuggu þau í Bretlandi þar sem Lóa
lauk master í blaðamennsku. Hún
segir skólakerfið talsvert frábrugðið
því íslenska auk þess sem bresk börn
hafi mun minna frelsi en íslensk. Það
hafi því ekki alltaf verið auðvelt að
vera ein með barn þar í landi. „Hérna
er svo mikið frelsi. Við erum vön því
að krakkar geti bara hlaupið á milli
húsa og hverfi jafnvel í tvo tíma, en
við vitum samt að þau eru einhvers
staðar í næstu húsum að leika sér.“
Hún segir að ekkert slíkt hafi tíðkast
á Bretlandi og að ef krakkar ætli að
leika sér þurfi að skipuleggja svoköll-
uð „playdate“ með margra daga fyr-
irvara. Þessu hafi hún ekki áttað sig
á til að byrja með og rifjar upp atvik
sem gerði henni ljóst hvernig stað-
an væri.
„Tumi var að spjalla við jafna-
ldra sinn fyrir utan húsið okkar og
svo koma þeir aðeins inn að leika.
Hann er ekki búinn að vera í meira
en korter inni hjá okkur þegar ég
heyri mikil læti fyrir utan íbúðina og
það er kona í móðursýkiskasti úti á
gangstétt og hópur fólks í kringum
hana. Hún var móðir drengsins og
var alveg brjáluð yfir því að ég skyldi
hafa boðið honum inn. Hún fyrir-
gaf þetta ekki,“ segir Lóa og bætir við
að á þessum tíma hafi verið mikil
umræða um barnaníðinga og nán-
ast vikulegar fregnir af þeim í Bret-
landi. Hún segir frelsið sem íslensk
börn búi við sé stórkostlegt en fann
að í Bretlandi var mikill ótti og tor-
tryggni gagnvart öðrum.
Byrjaði á Tímanum
Eftir að hafa lokið náminu fékk Lóa
ekki vinnu við blaðamennsku líkt og
löngun hennar stóð til. Hún fór á rit-
stjórnarskrifstofur allra blaða og sótti
um vinnu en fékk ekki. Hún flutti því
norður á Blönduós einn vetur þar
sem hún gerðist kennari.
„Það var ótrúlega gott fyrir svona
borgarbarn eins og mig að flytja út
á land. Mér fannst gaman að vera
þarna en maður kunni mjög vel að
meta borgina eftir að hafa verið á
Blönduósi einn vetur.“
Lóa tók virkan þátt í félagslífinu á
Blönduósi, gerðist meðlimur í leikfé-
laginu og sótti alla þá viðburði sem
hægt var að sækja, svo sem harmon-
ikkutónleika í félagsheimilinu. Að ári
liðnu hélt Lóa áfram að sækja um á
hinum ýmsu fjölmiðlum og fékk loks
vinnu á Tímanum en þar tók hún sín
fyrstu skref í blaðamennsku.
„Ég held ég að hafi fengið þá
vinnu vegna þess að fréttastjórinn
var fyrrverandi nemandi pabba,“
segir hún kímin. „Það er bara þannig
á Íslandi að sambönd eða tengsl
geta hjálpað manni að komast inn í
draumabransann.“
Dregin á asnaeyrunum
Lóa hafði verið ritstjóri tímaritsins
Húsa og híbýla um þriggja ára skeið
þegar hún varð ólétt af yngri synin-
um, Núma. Skömmu síðar var fyrir-
tækið selt og nýir rekstraraðilar tóku
við störfum og í kjölfarið var Lóu sagt
upp í miðju fæðingarorlofi.
„Þeir drógu mig á asnaeyrunum.
Þegar líða tók að því að ég ætti að
koma til baka las ég frétt í dagblaði
um nýja ritstjóra Húsa og híbýla. Þá
fer ég á fund með hinum nýju rekstr-
araðilum og þó það hafi ekki verið
sagt beint út, því þeir máttu það ekki
þar sem ég var í fæðingarorlofi, þá
verður mér ljóst að það stendur ekki
til að ég komi til baka.“
Lóa kærði uppsögnina til úr-
skurðarnefndar hjá félagsmálaráðu-
neytinu og bar sigur úr býtum. Hún
nennti ekki í dómsmál, enda snerist
þetta ekki um peninga, heldur vildi
hún aðeins fá viðurkenningu á því
að uppsögnin hafi verið ólögmæt.
„Ég ákvað allavega að ég ætlaði ekki
að gera þeim þetta auðvelt fyrir. Þeir
voru búnir að draga mig á asnaeyr-
unum í marga mánuði og ég vildi
að þeir þyrftu að hafa eitthvað fyrir
hlutunum.“
Á skjánum 15 tíma á viku
Eftir uppsögnina bárust Lóu nokk-
ur spennandi atvinnutilboð og tók
þá ákvörðun að ráða sig til NFS, sem
átti að vera fréttastöð sem sagði frétt-
ir allan sólarhringinn. Þar var Lóa,
ásamt Hallgrími Thorsteinssyni, í
þriggja tíma morgunþætti á hverj-
um degi. „Ég var í beinni útsendingu
í 15 tíma á viku, 60 tíma í mánuði,
svo þetta var mikil og góð þjálfun í að
koma fram í sjónvarpi,“ segir Lóa og
bætir við að það hafi verið notalegt að
vita til þess að fáir voru að horfa. Sú
staðreynd hafi minnkað stressið tölu-
vert. Hún segir þó alltaf smá stress
fylgja því að fara í beina útsendingu.
„Ég fæ alltaf smá hnút í magann
af því að það getur alltaf eitthvað
klikkað og gerir það oft.“ Lóa er löngu
orðin vön því að sjá sjálfa sig í sjón-
varpinu. Til að byrja með hafi það
verið hryllingur og að hún hafi hrein-
lega ekki þekkt konuna sem hún sá
á skjánum. „Ég hélt að ég væri opin
bók í andlitinu, að tilfinningar lægju
bara utan á andlitinu á mér. En svo sá
ég að konan í sjónvarpinu var gjör-
samlega kolstíf í framan.“ Hún segist
hafa áttað sig á því smám saman að
nauðsynlegt sé að vinna með þetta til
að persónuleiki manns skili sér heim
í stofu.
Notar Candy Crush til að
kúpla sig út
Lóa segir vinnuna eiga hug sinn allan
og að hún hafi lítinn tíma fyrir aðra
iðju. Vinna á fréttastofu sé þess eðlis að
maður sé stanslaust á vaktinni og sjálf
sé hún ávallt með heilann við efnið.
„Ég er tarnamanneskja og sekk
mér í það sem ég er að gera að hverju
sinni.“ Hún segir þó mikilvægt að
kúpla sig út af og til en til þess pínir
hún sig til að hlaupa tvisvar í viku auk
þess sem hún er mikið í tölvuleikjum
í símanum. „Satt best að segja eru
tölvuleikir það helsta sem ég nota
til að kúpla mig út úr vinnunni. Ég
er hætt að lesa áður en ég fer að sofa
á kvöldin, nú fer ég bara í tölvuleik
í símanum,“ segir Lóa og hlær. Um
þessar mundir er það Candy Crush
sem á hug hennar allan og segist Lóa
vart ráða við sig þegar hún er komin
að hindrun í þeim skemmtilega leik.
Tölvuleikir eru þó ekki það eina
sem Lóa gerir í frístundum sínum.
Hún á fallegan garð, uppfullan af
kryddjurtum og berjarunnum, og
eyðir miklum tíma í hann yfir sumar-
ið. „Ég er greinilega orðin mjög mið-
aldra,“ segir Lóa og hlær. „Ég er með
bláber, jarðarber, sólber, rifsber og
eplatré svo eitthvað sé nefnt. Ég er
algjörlega heilluð af því að geta sett
eitthvað ofan í jörðina og fylgst með
því vaxa.“
Það skiptir máli hvort þú sért
karl eða kona hjá 365
Lóu finnst gaman að vinna í sjón-
varpi, enda sé það sterkur miðill sem
bjóði upp á margt. Líkt og á mörgum
sviðum sé þó munur á stöðu karla
og kvenna í þessum bransa. „Ég væri
náttúrulega blind ef ég segði nei. Ég
myndi ekki segja að það væri stöðu-
munur á milli fréttamanna á gólfinu
en þegar þú skoðar hverjir eru með
titla hjá 365 þá gefur það augaleið að
það skiptir máli hvort þú sért karl eða
kona,“ segir Lóa og bendir á að það
séu nánast bara karlar í stjórnunar-
stöðum hjá 365 miðlum.
Þegar Lóa er spurð að því hvort
hún sé femínisti kveðst hún vera
jafnréttissinni. „Ég er jafnréttis-
sinni vegna þess að mér finnst það
gagnsærra orð til að lýsa þeirri hug-
myndafræði að vilja jafnan rétt kynj-
anna.” Hún telur okkur eiga töluvert
langt í land til þess að ná fullu jafn-
rétti þótt margt hafi áunnist.
Komin með nóg af
fréttamennsku
Lóa segir mikið álag og stress fylgja
því að vera fréttamaður og hefur
áhyggjur af því hve fáir endist lengi
í starfinu. „Það eru algjör undan-
tekningatilfelli að fólk endist í þessu
starfi, til dæmis menn eins og Bogi
Ágústsson og Kristján Már Unnars-
son sem hafa verið í þessu lengi.“
Hún segir slæmt að svo sé búið að
ljósvakamiðlunum að fólk gefist upp.
Álagið sé of mikið til að fólk endist í
starfinu til lengri tíma. „Það er mikil-
vægt fyrir sjónvarpsfréttamiðil að við
séum með fólk sem hefur þroska og
reynslu í starfi,“ segir Lóa og bætir við
að auðvitað sé mikilvægt að hafa líka
yngra fólk. Það hafi önnur áhugasvið
og aðra orku en hinir eldri. Hún seg-
ir þó alveg ljóst að búa þurfi betur
um til að fólk haldist í fréttamennsku
fram á eftirlaunaaldur. Sjálf hafi hún
verið komin með nóg.
„Ég var komin með nóg af sjón-
varpsfréttamennskunni í bili. Starfið
sem slíkt er ofboðslega skemmtilegt
en álagið er of mikið.“
Lóa mun einbeita sér að þátta-
gerð á næstunni og segist mjög fegin
að hafa fengið leyfi til að gera þættina
um tossana. „Ég sé ekki fyrir mér að
ég hefði enst í þrjátíu ár til viðbótar
sem almennur fréttamaður á Stöð 2.
Framtíðin óráðin
Lóa er óviss um hvað framtíðin beri í
skauti sér og segist ekki horfa lengra
en til þeirra verkefna sem hún sé
í um þessar mundir. „Mér finnst
æðislegt að hafa fengið tækifæri til
þess að vinna að þáttum og vera
meira í framleiðslu og ég eiginlega
horfi bara ekkert lengra en það.“ Að-
spurð segist Lóa ekki vita hvað taki
við eftir Tossana. „Ég bara hreinlega
veit það ekki. Nú er bara að fatta upp
á einhverju nýju, finna eitthvað nýtt
samfélagsmein til að vinna í.“ n
„Satt best
að segja
vildi ég þá held-
ur að hann færi
bara að vinna
Fegin að hafa fengið
tækifæri „Ég sé ekki fyrir
mér að ég hefði enst í þrjátíu
ár til viðbótar sem almennur
fréttamaður á Stöð 2,“ segir
Lóa, ánægð að hafa fengið
tækifæri til þáttagerðar.