Dagblaðið Vísir - DV - 12.10.2012, Side 27

Viðtal 27Helgarblað 12.–14. október 2012
skýrir kannski þennan áhuga minn
á hestum,“ segir Sara Dögg en hesta­
mennska er hennar aðaláhugamál
og þar á hún það til að gleyma sér
alveg. „Ég get farið að gráta þegar ég
sé fallega hesta, það er eitthvað al­
veg ólýsanlegt við það, einhver feg­
urð sem snertir einhvern kentárs­
streng í mér. Ég er náttúrulega hálfur
hestur og hálfur maður. Það er mjög
fyndið.“
En þegar hún sótti fyrst um í leik­
listarskólanum komst hún í þrjá­
tíu manna úrtak. Þá fann hún að
það var ekki rétt fyrir hana að hefja
leiklistarnám á þessum tímapunkti,
hætti við og fór til Frakklands. „Fólk
skildi ekki hvað var að mér, af hverju
ég væri alltaf með þetta vesen.“
Samviskubitið drap leikgleðina
Núna var hún hins vegar skilin við
barnsföður sinn og fann að hún gat
ekki sinnt dóttur sinni eins vel og
hún vildi á meðan hún vann í leik­
húsinu. „Þær helgar sem hún var hjá
mér þurfti ég að vera í leikhúsinu.
Það fór mjög illa í okkur mæðgur.“
Þetta þróaðist svona og það tók
sinn tíma fyrir Söru Dögg að átta
sig á því að hún stóð á sviði með
samviskubit sem tók frá henni leik­
gleðina. „Togstreitan á milli dóttur
minnar og vinnunnar var búin að
drepa ástríðuna, leikgleðina vantaði.
Mér fannst of oft að ég ætti að vera
annars staðar. Þessi ástríða er svo
dýrmæt í svona sköpunarvinnu að
ég taldi réttast að safna kröftum upp
á nýtt og koma jafnvægi á persónu­
lega lífið. Mér var farið að líða eins
og fugli í búri, ég þurfti aðeins að
anda og teygja úr vængjunum.
Það er svo merkilegt að það er
eitt að hafa væntumþykju og bera
virðingu fyrir sjálfum sér, sem reyn­
ist stundum svolítið erfitt. En svo
elskar maður börnin sín skilyrðis­
laust og getur gert ýmislegt fyrir þau.
Þau hvetja mann til fullkomnunar, til
þess að vanda sig meira og standa á
sínu.“
Tók pásu frá leikhúsinu
Að lokum gaf hún eftir og horfðist
í augu við stöðuna eins og hún var.
„Þá tók ég ákvörðun um að taka mér
pásu og endurhlaða batteríin, finna
mína leið. Fyrst fannst mér eins og
ég stæði á tímamótum þar sem ég
þyrfti að ákveða hvað ég ætlaði að
gera í lífinu en síðan áttaði ég mig
á því að þetta var ekki endanleg
ákvörðun.
Við erum alltaf að reyna að skil­
greina okkur sjálf, hver við erum.
Er ég flugfreyja, leikkona eða heil­
ari? Svo áttaði ég mig á því að ég
þarf ekkert endilega að binda mig
við eitthvað eitt. Ég er margbreyti­
leg og fæ útrás fyrir ólíka persónu­
þætti. Fyrir utan það að í grunninn
er ég alltaf fyrst og fremst manneskja
og sál.
Það er líka þannig að ég er mitt
eigið verkfæri í leiklistinni og núna
er ég að taka út þroska í persónulega
lífinu. Fyrir mig er það rosalega stórt
skref,“ segir hún og glottir. Í stað þess
að hugsa það þannig að hún væri að
missa af einhverju ákvað hún að líta
öðrum augum á málið. „Með því að
stækka og þroskast sem manneskja
þá stækka ég sem listamaður líka. Ég
ákvað að taka einn dag í einu í þetta
og sá að ekkert er varanlegt.“
Óttinn er svo kúgandi
Þetta er líka spurning um að treysta
og taka lífið í eigin hendur. Einu
sinni var hún forlagatrúar, taldi að
lífið væri á valdi á örlaganna og var
tilbúin til að fallast á sveif með þeim.
„Síðan sá ég að ég hef frjálsan vilja
og þá gat ég gert alls konar,“ segir
hún hlæjandi. „Ég ætla ekki að fest­
ast í einhverju fari af því að mér finn­
ist að ég eigi að gera það eða af því
að ég held að aðrir vilji að ég geri
það. Ég þarf að hafa mínar forsendur
í lagi, vita af hverju ég geri það sem
ég geri.“
Hún varð að losa sig við þá hugs­
un að hún ætti að finna sína braut
og ná frama þar. „Við erum svo föst
í óttanum og það er svo ríkt í okkur
að eiga erfitt með breytingar. Þessi
óttahugsun liggur eins og hjúpur
yfir öllu. Það er allt of algengt að fólk
fylgi ekki hjartanu heldur fljóti með
af foringjahollustu eða hundseðli.
Stundum er bara slökkt á okkur, við
fylgjum bara með og spyrjum einsk­
is af því að það er þægilegra, jafnvel
þótt við séum dofin og óhamingju­
söm.
Það er ömurlegt að ég hafi verið
þarna og látið óttann stjórna mér,
það er svo kúgandi. Ég er þakklát
fyrir að losað mig við gamlar kredd­
ur og fyrirframgefnar hugmyndir um
það hvernig lífið ætti að vera. Ég fann
frelsið sem fylgir því að taka rétta
ákvörðun fyrir mig. Ég held að það
sé alltaf þannig að ef maður er í vafa
þá fer það ekkert á milli mála þegar
maður hefur tekið rétta ákvörðun.
Þá færðu þvílíkan meðbyr sem fleyt­
ir þér áfram. Ef þú tekur hins vegar
ranga ákvörðun ertu enn máttvana í
hnjánum og getur ekki stigið næsta
skref því efinn er að naga þig.“
Með einræðisherra inni í sér
Mörk og meðvirkni var eitthvað sem
var augljóst að hún þurfti að vinna
með, „… svo ég leki ekki saman við
aðra. Svo ég gangi ekki inn í her­
bergi þar sem einhver gefur tóninn
og skilji ekkert í því af hverju ég er
allt í einu svona döpur og alveg tóm
þegar ég kem aftur út. Svo að ég sé
ekki eins og svampur sem drekkur
í sig líðan annarra og sveiflast með
þeim.“
Reyndar upplifir Sara Dögg ís­
lenskt samfélag fyrir hrun eins og
litla krakka í meðvirkri fjölskyldu
þar sem fjölskyldufaðirinn er alkó­
hólisti. „Af því að það er þægilegra
að fylgja honum en andmæla þá
göptum við upp í hann og vorum
eins og litlir kálfar á mjólkurspena.
Það er mjög auðvelt að hrífa okkur
en á sama tíma er mjög auðvelt að
kaupa okkur.“
Yfirborðsmennskan er henni
ekki að skapi. Hún hefur aldrei verið
týpan sem flýtur um á yfirborðinu.
Hún þarf alltaf að kafa dýpra, það
er það sem henni þykir svo heill­
andi við leiklistina, allt þetta grúsk
og allar þessar pælingar varðandi
mannlegt eðli, samskipti og sam­
félög. „Fyrir utan sköpunina sem
fylgir þessu. Kannski er það þó að­
allega þetta augnablik sem ég sæki
í, þar sem ég er ekkert að hugsa,
bara að leika og gleymi öllu öðru. Ég
næ því stundum og það er ákveðin
hugleiðsla út af fyrir sig. Þú ert bara
þarna á þessum stað, sem þessi
manneskja.“
Sama hvaða manneskju hún
er að leika getur hún yfirleitt alltaf
fundið einhvern snertiflöt með hlut­
verkinu og sjálfri sér. „Það er það
sem ég leita að. Ég get alltaf fund­
ið eitthvað. Þessir þættir búa all­
ir í okkur öllum en það er misdjúpt
á þeim. Inni í mér er pottþétt ein­
ræðisherra,“ segir hún og bætir því
við að það sé vonandi mjög djúpt
á honum. „Og frekja. Þetta er allt
þarna. Það er svo skemmtilegt að
ég þarf að horfast í augu við það að
ég bý yfir öllum þessum karakter­
einkennum.“
Hún snýr upp á lokk í ljósu hárinu
og segir: „… hugsaðu þér þerapíuna.
Ég fer í vinnuna og fæ útrás fyrir
þetta allt. Svo kem ég heim eins og
ég sé nýkomin úr sturtu, búin að ríf­
ast á skrifstofunni og gera alls konar
sem ég myndi aldrei leyfa mér í dag­
legu lífi. Þess vegna dreymir mig um
að leika alls konar fólk. Svo ég geti
verið almennileg heima hjá mér,
verið til friðs,“ segir hún hlæjandi,
„svo flaggið sé ekki alltaf blaktandi!“
Lára tók yfir
Það er ekki alltaf auðvelt að aðskilja
hlutverkið frá sjálfinu og þegar hún
var að leika Láru sem er svolítið
hornótt týpa, eins og Sara Dögg orð­
ar það, átti hún það til að taka yfir.
„Hún var farin að fylgja mér óþægi­
lega mikið í mínu lífi þegar við vorum
í tökum. Ég áttaði mig á því þegar ég
svaraði símtali sem hún og þurfti síð­
an að biðjast afsökunar á því, segja að
mér hafi ekki verið sjálfrátt, þetta hafi
verið ekki verið ég heldur hún Lára
sem hefði tekið yfir. Ég myndi halda
að ég væri aðeins mýkri en hún.
En mér þykir mjög vænt um þessa
stelpu. Hún er svo skemmtilega ófull­
komin.“
Hún er rosalega þakklát fyrir þetta
tækifæri og hafði strax góða tilfinn­
ingu fyrir þessu. „Það er frábært að
hafa fengið að taka þátt í þessu. Þetta
hefur verið mjög dýrmæt reynsla,“
segir hún.
Nú er næsta sería að hefjast og
Sara Dögg hefur ekki enn séð alla
þáttaröðina. Hún hefur þó kíkt aðeins
á eftirvinnsluna og séð brot og brot
auk þess sem hún þekkir náttúrulega
handritið. „Ég segi ekki að forvitnin
sé ekki að drepa mig,“ segir hún og
hlær. „En ég hef á tilfinningunni að
þessi sería sé allt öðruvísi en það sem
við vorum að gera áður. Í fyrra vorum
við að fást við vélhjólagengið en nú
er það öllu svartara,“ segir Sara Dögg
sem mun sjálf missa af fyrsta þættin­
um þar sem hún verður stödd er­
lendis um helgina. En hún er hvergi
bangin og segir það ekkert óþægilegt
að hafa ekki séð seríuna: „… ég treysti
þeim fullkomlega fyrir mér.“ n
„Stundum hef ég
haldið að það sé
innsæið en síðan hefur
komið í ljós að það var
bara tómt rugl í hausn-
um á mér eða hjartað að
fara með mig í einhverja
vitleysu.
„Það er ömurlegt
að ég hafi verið
þarna og látið óttan
stjórna mér, það er svo
kúgandi.