Ægir - 01.10.2011, Blaðsíða 20

20
Ísfell ehf • Óseyrarbraut 28 • 220 Hafnarfjörður • Sími 5200 500 • isfell@isfell.is
www.isfell.is
Allt til línuveiða
vert að fylgjast með hversu
giftusamlega tókst til.
Fjölskyldan og farsæl sjó-
mennska
Það var ekki fyrr en ég var
kominn öðru sinni á skóla-
bekk í Reykjavík, veturinn
1950-51, sem fyrr segir, að ég
hitti Marselíu Guðjónsdóttur,
sem átti eftir að verða eigin-
kona mín og lífsförunautur.
Hún leigði í kjallaranum í
Barmahlíð 14, þar sem ég
var kostgangari. Við vorum
þar reyndar fjórir úr Stýri-
mannaskólanum. Marselía er
ættuð frá Hreppsendaá í
Ólafsfirði, dóttir hjónanna
Herdísar Sigurjónsdóttur og
Guðjóns Jónssonar. Við
ákváðum að setjast að á
Akranesi. Þar hófum við bú-
skap árið 1951 og 24. sept-
ember það ár fæddist fyrsta
barnið, Inga Jóna, sem er
viðskiptafræðingur. Við gift-
um okkur síðan 1. júní árið
eftir og skírðum frumburð-
inn. Síðan fæddist önnur
dóttir, Herdís, 31. janúar
1953, sjúkraliði og fiskverk-
andi. Loks 14. september
1955 fæddist sonurinn Guð-
jón, rafvirki og knattspyrnu-
þjálfari.
Það var mikið um að vera
á okkar heimili, þar sem ég
var langdvölum burtu á sjón-
um. Þá kom sér vel að Mar-
selía var vön að takast á við
sérhvert mál sem að höndum
bar með röggsemi og mynd-
arskap. Hún þurfti að veru-
legu leyti að sjá um uppeldi
barnanna, annast fjármálin
og annað sem gera þarf á
stóru heimili. Þegar ég kom
heim var alltaf tekið á móti
mér með fögnuði, eins og
hátíð færi í hönd. Hlakkaði
ég því alltaf mikið til heim-
komunnar og endurfund-
anna. Það hefur stundum
viljað gleymast að þakka sjó-
mannskonunum þeirra stóra
hlut í velferð fjölskyldunnar,
þær urðu að vera bæði hús-
móðir og húsbóndi langtím-
um saman í fjarveru eigin-
manna sinna.
Það vill gjarnan brenna
við í dag að fólk gefur sér
ekki tíma til að ræða málin
og leysa þau. Þá fer allt í
vandamál og skilnaði. Okkur
Marselíu hefur tekist að vera
vinir. Við höfum alla tíð ver-
ið háð hvort öðru, en virt
skoðanir hvort annars. Það
er góð tilfinning og okkar
gæfa.
Ég tel mig vera mikinn
gæfumann, hef átt góða eig-
inkonu og samhenta fjöl-
skyldu, sem ég þakka af al-
hug. Ég er viss um að yfir
mér hefur verið vakað. Alla
mína sjómannstíð hef ég
aldrei misst mann, aðeins
einu sinni hefur maður
slasast á sjó með mér. Mér
hefur veist sú hamingja að
geta bjargað mannslífum, og
sjálfur bjargast í ófá skipti úr
lífsháska. Fyrir það þakka ég
skapara mínum.“
17
F R Á S Ö G N
Þórður og Marselía með börnum og tengdabörnum á hátíðarstundu 1987. Frá vinstri: Inga Jóna Þórðardóttir, Geir H. Haarde, Hrönn Jónsdóttir, Guðjón Þórðarson, Marsel-
ía Guðjónsdóttir, Þórður Guðjónsson, Herdís Þórðardóttir og Jóhannes Ólafsson.
aegirdes06_final.qxd 15.12.2006 21:27 Page 17
aftur heim til Akureyrar. Í
brúnni er líka sími sem hring-
ir niður í vélarúmi en bæði
skipstjórinn og vélstjórinn
kjósa fremur að kalla í rörið,
eða talpípuna, sem liggur á
milli enda heyrist mun betur í
því en símanum.
Harðbakur hefur orð á sér
fyrir að vera „blautur“, hann
liggi þungt í öldunni sem eigi
greiða leið yfir hvalbakinn og
dekkið. Áki er vanur að vara
nýliða við og segja þeim að
ef alda ríði yfir þegar þeir eru
í aðgerð á þilfarinu þá verði
þeir að sleppa hnífunum. Þeir
megi alls ekki halda á þeim
eða stinga í borðið, það sé
vísasta leiðin til að slasa sig á
þeim.
„En þetta breyttist heldur
betur haustið áður en við fór-
um á Nýfundnalandsmið,“
segir Áki, „þegar skipið fór í
slipp í Reykjavík.“
Það átti að skipta um rör í
katlinum. Gert va ráð fyrir
átta til tíu daga stoppi en sá
tími átti eftir að lengjast og
verða þrjár vikur. Kominn var
tími á Lloyds-skoðun, eins og
karlarnir kölluðu hina reglu-
legu skoðun sem skipin urðu
að fara í til að teljast trygging-
arhæf og þar af leiðandi haf-
fær. Nú var brugðið á það
ráð að sameina viðgerðina og
tryggingaskoðunina en þá
kom í ljós að síðuplöturnar á
milla toggálganna voru orðn-
ar svo eyddar að það varð
ekki hjá því komist að skipta
um þær. Ennfremur fannst
gat eða rifa á stefninu en
þegar átti að gera við það
urðu menn heldur betur
undrandi því að þá kom í ljós
að olíutankur sem var fram á,
undir lúgargólfinu og neta-
lestinni, var fullur af olíu en
allir höfðu gert ráð fyrir að
hann væri tómur.
Enginn veit hversu lengi
Harðbakur hafði orðið að
baksast um miðin með þessi
200 auka tonn af olíu, líklega
einhver ár, jafnvel allt frá því
hann var keyptur nýr til ÚA
árið 1950.
„Þessi 200 tonn gerðu
Harðbak blautan,“ segir Áki.
„En þegar var búið að tæma
tankinn varð hann allt annað
skip og eitt besta sjóskip sem
ég hef verið á. Þrátt fyrir
þetta loddi orðsporið, um að
Harðbakur væri blautur, við
hann alla tíð.“
Auðvitað tók skipið á sig
sjó þegar gaf á. Á móts við
brúna komu stundum inn
heilu fyllurnar sem fossuðu
eftir göngunum að bátaþil-
farinu aftur á. Enginn vildi
verða í vegi öldunnar þegar
hún æddi um borð og menn
voru fljótir að forða sér upp á
keisinn enda ekki hættulaust
að vera á ganginum þegar
sjórinn steyptist fyrir borð aft-
ur. Því fór þó fjarri að Harð-
bakur væri einstakur um
þetta í íslenska flotanum en
óneitanlega hélt þetta sjávar-
rót við goðsögninni um að
Harðbakur væri „blautur“.
Töfin bjargaði lífi okkar
Það er gott að vera kokkur á
Harðbaki. Hann er enginn
tappatogari sem skoppar á
öldunum. Hann hefur þvert á
móti hinar þungu hreyfingar,
sem einkenna gott vinnuskip
og kokkarnir njóta þess. Það
er þó engin nýmóðins raf-
magnseldavél í eldhúsinu
heldur olíufíring með spíss.
S J Ó F E R Ð A M I N N I N G A R
Harðbakur þótti gott sjóskip - ekki síst eftir að tæmdur hafi verið stór olíutankur í skipinu sem til margra ára var haldið að
væri tómur.