Morgunblaðið - Sunnudagur - 26.07.2015, Blaðsíða 42

Viðtal
42 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26.7. 2015
byggingar á Íþróttaleikhúsi sem síðar var
reist á Sólheimum. „Það gekk bara ágæt-
lega og það söfnuðust í það heila svona
sjö milljónir og þótti það bara voða fínt,“
segir hann. „Það var gott fólkið sem kom
á bílunum og spjallaði og rétti mér pen-
ing. Þau voru vingjarnleg en albesta fólkið
voru krakkarnir sem komu frá bæjunum.
Þau löbbuðu á móti mér,“ segir hann og
brosir að minningunni. „Það þótti mér
vænt um. Það var nándin sem skipti að-
allega máli, að finna nálægðina við börn-
in.“
Slapp fyrir horn
Reynir Pétur hefur búið á Sólheimum
nánast alla ævi eða frá fjögurra ára aldri.
Hann byrjar á byrjuninni. „Fyrst þú ert
að spyrja mig, þá kem ég til Sólheima
1952 og af hverju ég kem hingað er
vegna þess að þegar ég er 3-4 mánaða
kemur veiki sem mörg börn fengu og
þessi veiki skilaði mörgum börnum misvel
út í þjóðfélagið en gleypti sum. Semsagt
þau dóu. En það er það skrítnasta við það
að ég átti að hafa verið mjög veikur og
ég ætti að vera mjög skaddaður en ég
held að ég hafi sloppið rétt fyrir horn.
Það er lyginni líkast,“ segir hann en sjúk-
dómurinn sem um ræðir er heilahimnu-
bólga.
Dellurnar gefa lífinu lit
„Það voru plúsar og mínusar á mínum
farvegi. Plúsarnir mínir eru flottu dell-
urnar mínar. Þær hafa gefið lífinu mikið
gildi og gefið mér tilgang í lífinu. Ég var
dellumaður. Ég var með fánadellu og
margar skrítnar dellur sem hafa með
yndisleika sínum haldið mér á floti og
haldið mér í góðri tilveru,“ segir hann.
Þegar hann er inntur eftir því hvort
hann þekki alla fána, svarar hann: „Ég
þekki marga fána en alls ekki alla, ekki
alla fylkisfánana, þeir skipta fleiri þús-
undum, ertu alveg snargeggjuð,“ segir
hann og brosir sínu breiða brosi. „Þess-
ar dellur hafa bjargað minni tilveru. Ég
væri nú ekkert að tala við þig hér því
án þeirra væri lífið tilgangslaust,“ segir
hann.
Einnig hefur hann mikinn áhuga á
stærðfræði, geimvísindum og flugvélum
og nýtur hann þess að grúska í tölvunni
sinni heima hjá sér. Hann segist kunna
vel við sig á Sólheimum og telur vinskap
sem þar hefur myndast einna mikilvæg-
astan. „Þegar ég var í dellugeiranum þá
náttúrlega rakst ég á vini sem vildu tala
um dellumálin. Maður verður stundum að
deila með öðrum, til dæmis við þann sem
hefur gaman af fánum eða flugvélum. Þá
er gaman að eiga vin, einhvern sem getur
hlustað á þig,“ segir Reynir Pétur.
Týrólatónlist í uppáhaldi
Tónlist er einnig áhugamál hjá Reyni
Pétri en hann hlustar mikið á þjóðlaga-
tónlist og semur jafnvel sjálfur en í uppá-
haldi er kántrítónlist, harmonikkutónlist og
týrólatónlist frá Austurríki. „Ég hef fengið
innblástur frá þessu og ég hef verið að
leika á munnhörpu og tek upp og klippi
og set á vefinn. Bara gaman að því, þá
get ég klippt bútana og svo hef ég stund-
um talað inn á og haft svona millirödd.
Og ég hef þennan innblástur úr fortíðinni
en hér voru margir Þjóðverjar í gamla
daga og mikil músík frá Þýskalandi. Svo
var ein fósturdóttir Sesselju sem heitir
Hulda og hún átti það til að vera að
syngja með krökkunum en hún var sko
snillingur að gera millirödd og þetta er í
minningunni og hefur veitt mér innblástur
seinna meir,“ segir hann.
Beið eftir kærustunni
„Þetta eru plúsarnir en mínusarnir eru
reglur, fáránlegar reglur. Jú, gott að hafa
reglur en sumar geta gengið of langt.
Reglurnar gengu svo langt að ég mátti
ekki hitta stelpur! Svona lagað var ekki
„Ég var mjög feginn að koma í
mark en þú sérð það á mynd
sem var tekin þar sem ég sit á
malbiki að það eru ekki þreytu-
merki á andlitinu, heldur gleði
að hafa gert þetta. Það var ekk-
ert „guði sé lof“ heldur bara
gleði. Ég hugsaði frekar: ÉG GAT
ÞETTA, ég trúi þessu ekki.“
Umfjöllun Morgunblaðsnis hinn 25. júní
1985 sýnir þann fjölda fólks sem tók á
móti Reyni Pétri á Lækjartorgi.
Úr myndasafni Sólheima