Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 10
SKAGFIRÐINGABÓK
komnir í kör á elliheimilum eða hjarandi heima, dró ég í efa, að
brennivín væri eins óhollt og af er látið. I seinasta skiptið, sem ég
hitti Þorberg, sagði hann: ,,Þú ert manna líklegastur til að skrifa
um mig dauðan án þess að ljúga miklu." Eg tók þessu vel en ekki
alvarlega. Er við skildum tautaði hann fyrir munni sér eftirfarandi
vísu Björns Péturssonar frá Sléttu í Fljótum:
Nú er ég í huga hljóður,
hættur karlaraupinu.
Hvenær skyldi guð minn góður
gefa mér í staupinu?
Svo var það um veturinn 1989, að hann hringdi til mín seint að
kvöldi og var þá við skál. Hann þakkaði mér fyrir allt gamalt og
gott og vildi heyra nýja vísu eftir mig. Síðan ámálgaði hann við mig
að skrifa eitthvað um sig látinn. Eg lofaði því og hóf þegar eftir-
grennslanir um hann, bæði hjá honum sjálfum og ýmsum öðrum.
Einnig hófst ég strax handa um að rita niður þann fróðleik, sem ég
náði í. Ur þessu urðu eftirfarandi æviminningar.
Móðurœtt Þorbergs og nánustu skyldmenm
Móðir Þorbergs hét Sigríður Benediktsdóttir, bónda í Brekku
hjá Víðimýri og Syðra-Skörðugili, Kristjánssonar bónda í Mýr-
arkoti í Laxárdal fremri, Björnssonar. Kona Benedikts var Ingi-
björg Einarsdóttir bónda á Húsabakka, Magnússonar. Hún var
alsystir Indriða skrifstofustjóra og leikritaskálds í Reykjavík.
Sigríður móðir Þorbergs var alsystir Egils bónda á Sveinsstöð-
um í Tungusveit og Hjartar frá Marbæli, síðar safnvarðar í
Glaumbæ. Hún hafði gifst árið 1902, þá 22 ára gömul, Pétri
Péturssyni, Jónssonar frá Gili í Borgarsveit. Hann var síðast
bóndi í Saurbæ á Neðribyggð, albróðir Hjálmars á Breið. Þau
bjuggu á Grímsstöðum í Svartárdal 1905—6. Hann var hægfara
maður en hún óvenju örgeðja, svo þau skildu strax á fyrsta bú-
skaparári, en höfðu þá eignast einn son, Svavar að nafni, síðar
8