Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 16

SKAGFIRÐINGABÓK
hún 28 ára gömul. Sveinninn var vatni ausinn og skírður Þor-
steinn í höfuðið á skáldinu frá Hlíðarendakoti. Ekki gat sá
kunningsskapur orðið meiri, því að Helga átti mann sinn,
Magnús, og dóttur rúmlega eins árs heima í Gilhaga. Vafalaust
hefur Magnús frétt af þessu, þó kannske ekki fyrr en löngu
seinna. Þetta hefur verið viðkvæmt mál og ekki haft í hámæl-
um.2 Sagan segir, að hann hafi náð sér niðri á Helgu með því
að taka framhjá henni með Guðbjörgu Guðmundsdóttur ráðs-
konu hjá Pétri frænda mínum í Teigakoti. Þegar Skafti Magn-
ússon kom undir og fæddist 17. ágúst 1902, þá var sagt að
Helga hafi aðeins sagt að sér leiddist þetta brölt í Magnúsi, og
samið við Guðbjörgu um að hún keypti móðurréttinn, sem var
auðfengið. Hafi hún sent konungi bónarbréf þar um, en ekki
búin að ganga frá þeim viðskiptum þegar hún drukknaði í
Svartá, er hún var að koma heim frá skyldustörfum vorið 1905.
Við þessa ættfærslu Þorsteins hefur ættingi hans gert athuga-
semd, svo ég bæti þessu við: I ljósmæðratalinu bls. 152, skrif-
ar Þorsteinn Magnússon um móður sína og segir að hún hafi
farið 16 ára að Goðdölum til séra Hjörleifs og Guðlaugar og
verið þar í tvö ár, þá orðin 18 ára. Svo segir þar að hún hafi far-
ið nokkru síðar í ljósmóðurnám til Reykjavíkur. Ekki finnst
mér koma til mála að svo ung hafi hún farið til náms, en nær
lagi væri að það hafi verið 1884, þá var hún 27 ára. I grein sem
fylgir mynd hennar er giskað á, að hún hafi farið til náms um
1880, sem mun hafa verið 1884 eins og mín vitneskja heldur
fram, og þá stenst allt sem Guðmundur Björnsson á Syðra-
Vatni og Þorbergur sögðu mér með nokkurra áratuga millibili
og ber saman.
2 í ritinu Ljósmaður á íslandi I, bls. 265-266, kemur skýrt fram, að Helga hafi
tekið ljósmóðurpróf í Reykjavík 28. september 1878, svo að hér hefur þjóðsagan
eitthvað blandað málum. Einnig má benda á að Þorsteinn Erlingsson bjó í Kaup-
mannahöfn 1883-96, svo að hann hefur fullgilda fjarvistarsönnun. Sögnin um að
hann hafi verið faðir Þorsteins Magnússonar er því dæmi um sveitarslúður. Útg.
14