Skagfirðingabók - 01.01.1999, Qupperneq 19

ÞORBERGUR ÞORSTEINSSON FRÁ SAUÐÁ
Bretanum, innréttuðu það og skírðu Gilhaga. Það keypti ég af
Indriða eftir Þorsteins dag, og er það önnur og skemmtileg
saga. Við Þorsteinn vorum sexmenningar gegnum Skíðastaða-
ætt. Mér líkaði vel við þau hjón og minnist þeirra með hlýjum
huga.
Æskuár Porbergs Þorsteinssonar
Þegar Sigríður kom frá Isafirði til Skagafjarðar eftir svo erfíða
sjóferð, að við lá að skipið færist, allir þrautpíndir af sjóveiki
nema litla barnið, Þorbergur, sem virtist taka veltingnum vel,
þá fór Sigríður að Grófargili til Jóns bróður síns og konu hans,
Sigurlaugar Brynjólfsdóttur. Voru þau Þorbergi góð og eftirlát.
I eitt skipti brá Sigurlaug sér frá nýprjónuðum sokk, en Þor-
bergur var búinn að rekja hann algjörlega upp þegar hún kom
aftur. Þá sagði hún aðeins: „Ertu nú að flýta fyrir mér, Þorberg-
ur minn.“
Síðustu tvö árin á Grófargili var Þorbergur smali og sat yfir
kvíaám og fórst það vel úr hendi. Þá hafði Sigríður móðir hans
gift sig Hannesi Kristjánssyni lengi bónda í Hvammkoti. (Sjá
Skagfirzkar æviskrár 1910—1950, II, bls. 99—102). Hannes var
bróðir Jóhannesar Blöndal, fóstursonar Jóhanns Pjeturs hrepp-
stjóra á Brúnastöðum. Jóhannes varð hreppstjóri þar og síðar á
Reykjum í Tungusveit. Kona hans var Ingigerður Magnúsdótt-
ir frá Gilhaga. Sigríður og Hannes bjuggu fyrst í Valagerði á
Skörðum 1915—19- Þá tóku þau Þorberg til sín. Þar var hann
einnig smali. A Vatnsskarðinu var þokusælt, en ærnar fylgdust
með tímanum þó Þorbergur væri klukkulaus og sæi ekki til
sólar. Þær rötuðu alltaf á sömu flötina kl. fjögur á daginn og
hvíldu sig og jórtruðu. En er kvöldaði röltu þær heim. Það
mátti segja að þær pössuðu Þorberg. Þá var hann farinn að gera
vísur og þurfti ekki að sitja í bragfræðitímum eins og nútíma-
fólk, sem fæst getur þó gert rétt kveðna vísu. Hann sagði mér
gamall, að það hefði komið ósjálfrátt. Að sitja yfir kvíaám lík-
2 Skagfirðingabók
17