Skagfirðingabók - 01.01.1999, Page 26
SKAGFIRÐINGABÓK
því staðurinn, sem valinn var fyrir sorpið, var í Skarðslandi í
óleyfi Olafs bónda þar, og öllu sturtað í Gönguskarðsána utan
við Eyrina, svo að hún gæti borið sorpið í sjóinn og sjórinn síð-
an skilað því í fjöruna, þar sem það hafði verið losað áður. Það
má segja um Þorberg, að orðstír deyr aldrei, hveim sér góðan
getur. Hann er fyrsti sorphreinsari Sauðárkróks og eini Islend-
ingurinn, sem gert hefur hreint fyrir annarra dyrum kauplaust
í 10 ár.
Það er enn af gamla Fordinum að segja, að eitt sinn er þeir fé-
lagar, Þorbergur og Bakkus, voru saman á gamla K 12, káfaði
sá síðarnefndi í stýrið svo að Fordinn lenti útaf og valt á topp-
inn. Þorbergur skreið út, en rétt í því bar þar að Palla túkall á
bíl og dró hann Fordinn upp og sá lítið á honum. Þá rölti Þor-
bergur í kringum hann og sagði: „Það er traustlegur rammi á
Fordinum".
Að lokum seldi Þorbergur bílinn Sigurbirni Hólm sterka frá
Narfastöðum og átti að gera úr honum heyvagn, sem aldrei
varð, og ryðgaði hann niður í mölina. Var hann þá enn í svo
góðu lagi, að Þorbergur var að hugsa um að fara á honum suð-
ur. Þá hefði hann kannske verið enn til.
Skilnaður og brottför frá Sauðá
Sauðá hefur að mínum dómi verið landnámsjörð Eilífs arnar.
Þar var þingstaður hreppsins til forna og var hreppurinn við
hana kenndur. Þar var bænhús fyrr á öldum. Þar hafa búið
margir merkir menn seinni tíma. Má nefna Einar Jónsson
1858-82, Kristján Hansen beyki ásamt afkomendum hans og
Bjargar Jóhannesdóttur. Svo Pétur Snæland og Sigríði Hafstað,
og sfðast Þorberg, síðasta ábúanda þar. Bærinn var orðinn hrör-
legur, en veggir stæðilegir. Sauðá var samt höll hjá því sem
Brenniborg hafði verið og þau ár, sem Þorbergur og Guðríður
bjuggu á Brenniborg með börn sín, tel ég hafa verið þau léleg-
ustu húsakynni fyrir húsmóðurina í hennar sveitabúskap. Þær
24