Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 28

SKAGFIRÐINGABÓK
Þá fékkst ekki þakjárn á íslandi. Ég var hættur að reka loðdýra-
bú mitt á Króknum og seldi Þorbergi annað húsið. Af því fékk
hann járn til lagfæringa á Sauðá. Frá þeim viðskiptum á ég enn
hjá honum 1000 króna víxil með fjórum góðborgurum Sauðár-
króks sem ábyrgðarmönnum. Ekki vildi ég ganga að þeim þeg-
ar falldagur kom, svo að Þorbergur vinur minn yrði þeim ekki
skuldugur ævilangt, heldur hef ég látið víxilinn hlaða á sig
vöxtum og vaxtavöxtum í 50 ár, en er að verða hræddur um að
hann sé að fyrnast.
Arið 1954 kom svo að því, sem búast mátti við löngu fyrr.
Guðríður uppgafst á búskapnum og fór með börnin til Sauðár-
króks, flúði þar á náðir gamals sveitunga síns með húsnæði,
Indíönu, sem síðar varð sambýliskona Skafta Magnússonar, föð-
urbróður Þorbergs. Síðar fékk hún að vera í gömlu timburhús-
skrifli, sem kaupfélagið átti og var í eyði, ætlað til niðurrifs.
Áður var þetta merkilegt hús í eigu Magnúsar Guðmundsson-
ar verslunarmanns, stóð sjávarmegin við götuna gegnt gömlu
Gránu. Mér datt í hug að kaupa húsið til flutnings og skoðaði
það. En þegar ég sá aðstæður Guðríðar virtist mér, að þar hefði
örbirgð hennar og barnanna orðið mest, eða vona að svo hafi
verið. Seinna fékk hún skamma hríð húsnæði hjá Maroni Sig-
urðssyni frá Hólakoti á Reykjaströnd, sem að flestra dómi var
sérkennilegur og umtalaður persónuleiki. Hann var einn fræg-
asti Drangeyjarsigmaður seinni tíma. Ekki mun Þorbergi hafa
þótt sú ráðabreytni konunnar mikill álitsauki henni til handa,
tók illa upp og kvað:
Fyrst að þú vilt forðast mig
og framtíð þinna barna,
ég held’ann megi hirða þig
helvítið að tarna.
Oft sýndi Þorbergur það um dagana, að hann var höfðingi í
lund, en skorti veraldlega fjármuni til að sýna það í verki eins
26