Skagfirðingabók - 01.01.1999, Qupperneq 35

ÞORBERGUR ÞORSTEINSSON FRÁ SAUÐÁ
en að karlinn dytri fram úr dívaninum að nóttu til, sagði hún.
Um tíma starfaði Þorbergur á stóra svínabúinu á Þórustöðum
í Olfusi. Þar voru 400 svín og mikil og erfið vinna. Þegar hans
tími var liðinn þar, fór hann með mikið þakklæti fyrir vel
unnin störf, en svo hörmulega vildi til litlu síðar, að öll svínin
fórust í eldsvoða. Þá þakkaði Þorbergur guði sínum fyrir að
hafa verið farinn til að þurfa ekki að horfa upp á blessaðar
skepnurnar kveljast í eldinum. Það sýnir hvað hann var mikill
dýravinur, að líta fyrst og fremst á þá hlið málsins, en ekki
skaðann, sem af eldinum hlaust.
I Vík í Mýrdal eða nágrenni gerðist hann fjósameistari hjá
eldri konu, en þótti búið of lítið og setti upp hænsnabú með
tilheyrandi vélum og verkfærum. Þau skiptu verkum þannig,
að hún tutlaði stritlurnar, en hann sá um fiðurféð. Hún tók að
sér að sjá um sölu eggjanna og fór með til Reykjavíkur. Mikið
af þeim gaf hún skyldmennum, vinum og vandamönnum,
sagðist standa undir því, umsetningin væri svo mikil og hirð-
ingin alveg frábær. Þorbergur sagðist ekki hafa skipt sér af
þessu, því hann hefði fengið nóg að borða.
Eitt sinn réði Þorbergur sig í byggingavinnu í Þorlákshöfn
og hafði gott kaup. Þar unnu einnig tveir bræður úr Flóanum.
Annar var vörubílstjóri, en hinn gervismiður. Höfðu þeir skil-
ið gamla foreldra sína eftir við bústörfin yfir veturinn. En þá
vildi svo illa til, að gamli maðurinn veiktist og var fluttur á
spítala. Þetta þýddi, að annar hvor bræðranna varð að fara heim
úr vel launuðu starfi, en hvorugur vildi fara. Sömdu þeir þá við
vinnuveitandann að reka Þorberg, sem hann og gerði. Buðu
þeir Þorbergi þá ráðsmannsstöðu á búinu, og þáði Þorbergur
hana.
Lengst komst Þorbergur í sínum afleysingastörfum norður í
Reykjadal, að bæ þeim er Kárhóll heitir. Bóndinn þar fór á
þing og hafði aðeins ungan son sinn til gegninga. Ekki vissi
Þorbergur hvort drengurinn hafði fyrirmæli frá föður sínum
eða tók það upp hjá sjálfum sér að gefa honum vænt staup af
3 Skagfirðingabók
33