Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 42
SKAGFIRÐINGABÓK
Frjósa á vörum ferskeytt ljóð,
fátt er hægt að gera.
Helvítis við heita glóð
hlýtur skárra að vera.
Sigurður hét maður Jónsson, alþingismanns og bónda á Hauka-
gili í Borgarfirði. Sigurður hafði verið lögreglumaður í Reykja-
vík, rammur að afli. Hann settist í bú tengdaföður síns og tók
við leðuriðju hans og stundaði lengi þá iðn. Hann var lands-
frægur vísnasafnari og fyrir vísnaþætti sína í útvarpi. Hann var
formaður Kvæðamannafélagsins Iðunnar í fjölda ára. Þegar við,
sem vorum góðir kunningjar, hittumst á fundum Iðunnar,
sagði hann mér oft frá því, að nú hefði komið til sín skemmti-
legur gestur úr Skagafirði og tafið lengi. Það reyndist hafa ver-
ið Þorbergur Þorsteinsson. Þar sem ég vissi, að Sigurður
smakkaði ekki vín og sniðgekk frekar þá, er þess neyttu, hefur
sennilega fengið nóg af þeim, er hann var í lögreglunni, þá
fannst mér það skrítið hvað hann var brosleitur, er hann nefndi
þennan gest. Ég fór því að spyrja hann hvort Þorbergur hefði
ekki verið undir áhrifum Bakkusar. Jú, var svarið, en það er allt
í lagi þegar Þorbergur á í hlut. Hann virðist alltaf vera allsgáð-
ur og jafn fræðandi og skemmtilegur. Og marga vísuna skrif-
aði Sigurður upp eftir honum. Ég býst við, að Sigurður og hans
ágæta seinni kona, Sigríður, hafi gert vel við Þorberg, jafnvel
betur en mig grunaði, því vel vissi ég um frábæra gestrisni
þeirra. Ég býst við að Þorbergur hafi verið kaldur, svangur og
hrakinn, er hann leitaði þangað inn, en farið vel á sig kominn
af þeirra fundi. Þá gæti verið að Þorbergur hafi tekið undir með
þjáningabróður sínum, Baldvini Jónssyni skálda, og raulað vís-
una frægu:
Bætur valla verða á því,
værðir allar dvína.
Ég er fallinn forsmán í
fyrir galla mína.
40