Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 59

ÞORBERGUR ÞORSTEINSSON FRÁ SAUÐÁ
Mín síðustu persónulegu kynni af Þorbergi voru er mér var
boðið í 60 ára afmæli skátafélagsins Eilífsbúa 16. apríl 1989-
Þá fór ég til hans, til að hlera eftir fleiri atriðum úr lífshlaupi
hans og fékk nokkur, en átti bágt með skilja hann því röddin
var ryðguð og tungan loddi við góminn. Kenndi ég því um, að
hann lapti kardimommudropablöndu úr leirkrús í flest þau
skipti, er ég leit þar inn. Hann taldi sig þurfa einhverja brjóst-
birtu sem viðhald eftir áratuga fyllirí, annars legði hann upp
laupana fyrir fullt og allt.
Mikið fannst Þorbergi gaman að heimsóknum mínum. Talaði
viðstöðulaust og hló mikið. En af áðurgreindum ástæðum, og
einnig af því að ég var farinn að tapa heyrn, náði ég ekki nema
orði og orði. Spurði ég hann helst um það, sem mér fannst bita-
stætt og punktaði hjá mér. Ekki var hægt að segja að aðbúnað-
ur gamla skáldsins frá Sauðá væri aðlaðandi, því að þegar farið
var framhjá salerninu sló manni fyrir brjóst af stækri keytu-
lykt, því ekki hafði alltaf verið blindsigtað á dritskálina. Inni í
kompu hans var loftið þrungið af fótafýlu og rúmbælaþef. Þar
lá skáldið á bedda sínum í öllum fötum með fiðursængurhorn
yfir öxlum sér. Ylur var þar óaðfinnanlegur frá hitaveituofni.
Eg opnaði gluggaboru, og ferska Skarðagolu lagði inn, sem rak
allan áðurnefndan óþef út um brotna rúðu á útidyrahurðinni.
I síðasta sinn, er ég heimsótti Þorberg, hafði glugganum ekki
verið lokað og einhver tekið til hjá honum svo verulega, að mér
fannst þar vistlegt. Gamli maðurinn var hress og viðræðugóð-
ur og vel skiljanlegur, enda allir kardimommudropar til þurrð-
ar gengnir. Við ræddum lengi saman báðum til ánægju og fróð-
leiks. Að lokum fylgdi gamla kempan mér til dyra, kvaddi með
hlýju handtaki, og þakkaði mér fýrir gamla og nýja viðkynn-
ingu. Taldi hann líklegt, að ekki mundum við sjást oftar hérna
megin grafar. Svo lyfti hann hendinni brosandi í kveðjuskyni
og fjóshurðin féll að stöfum.
57