Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 62
SKAGFIRÐINGABÓK
Þorbergur hafði lagt svo fyrir séra Hjálmar, að hann drægi ekk-
ert undan þegar hann færi að fjalla um sig í líkræðunni. En
þegar prestur minntist á hrakfarir Þorbergs fyrir Bakkusi, og að
þar hefði góður drengur, einn af mörgum, fallið óbættur fyrir
því ofurveldi freistinganna, þá gekk einn drykkjubróðir skálds-
ins úr kirkjunni. Taldi hann síðar, að aldrei hefði Þorbergur
verið skemmtilegri og liðið betur en undir áhrifum víns.
Um Þorberg skrifaði þessi maður minningargrein í Morgun-
blaðið, sunnudaginn 2. júní 1989 og fórst það vel, enda manna
færastur á því sviði. Læt ég niðurlag greinarinnar fylgja hér
með: „Auk þess hafði Þorbergur manndóm í sér til að láta sér
líða vel við nautn áfengra drykkja. Slíkir menn verja lífi sínu
vel. Því verður ekki móti mælt.“
Eftir þessum orðum að dæma mætti halda, að Þorbergur hafi
verið drykkjuræfill og róni. Það er óréttmæt skilgreining, því
þótt hann hafi verið dáleiddur af Bakkusi tímum saman, gat
hann vegna gáfna sinna og mannkosta rifið sig upp úr öldu-
dalnum og gerst mætur þjóðfélagsþegn, þegar hann vildi.
Aldrei hef ég heyrt styggðaryrði frá nokkrum manni um Þor-
berg, nema að hann hafi verið sjálfum sér verstur. Og hann
hefði getað tileinkað sér vísuna góðu:
Þó ég drekki það mun ekki saka,
ef ég hvekki engan mann,
ei mig blekkir samviskan.
Lokaorð
Þegar ég nú lít yfir lífshlaup Þorbergs sé ég hann í huganum
sem ungan og laglegan pilr, eins og hann átti kyn til, riddara-
legan í blóma lífsins á glæsilegum dreka með gapandi trjónu,
vel búinn andlegum vopnum, leggjandi í víking með háleitar
vonir um fengsæla ferð. En svo blæs Bakkus honum gjörninga
60