Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 68
SKAGFIRÐINGABÓK
Svona atvikaðist nú það, að ekki gat ég hlustað á útvarpið
mitt þetta umrædda kvöld, en sjálfsagt hefur það glatt mig
meira að bera gæfu til að hjálpa þessum góðu félögum heldur
en vita þá hrekjast um í þessu ofviðri.
Eftir að ég fór að nota útvarpið varð svo gestkvæmt hjá mér, að
fólk af næstu bæjum kom til að njóta þess, jafnvel heilar fjöl-
skyldur. Eg man sérstaklega eftir Eiríki Asmundssyni á Reykj-
arhóli, sem kom ríðandi, stundum kvöld eftir kvöld. Hann
mátti aldrei missa af Helga Hjörvar, og einnig hafði hann sér-
stakan áhuga á fyrirlestrum, sem Arni Friðriksson fiskifræðing-
ur flutti. Það taldi hann eitthvert merkilegasta efni, sem hann
hefði heyrt um sína daga. Svo var ákaflega eftirsótt að hlusta á
Jón Eyþórsson veðurfræðing, þetta var dásamlegur maður að
hlýða á. Svo var hún Sigrún Ogmundsdóttir þulur. Hún hafði
svo þýða og góða rödd, að fólkið var dáleitt að hlusta á hana.
Þetta var helzta fólkið, sem maður kynntist í útvarpinu þessar
fyrstu vikur og mánuði, og þetta urðu eins og heimilisvinir.
Ymsir fleiri urðu minnisstæðir frá þessum fyrstu tímum út-
varpsins. Friðfinnur Guðjónsson og Gunnþórunn Halldórs-
dóttir voru leikararnir. Þetta fólk lék fyrir þjóðina. Prestarnir
voru góðir, séra Árni Sigurðsson fríkirkjuprestur dásamaður af
öllum, séra Bjarni þótti líka ágætur, en þó ekki eins aðlaðandi.
Séra Friðrik Hallgrímsson var á sínum tíma einn af allra fær-
ustu kennimönnum þjóðarinnar. Hann hafði barnastundir. Efn-
ið byggðist á kristilegu hugarfari, og hann flutti svo fallega, að
maður var lokkaður inn í flutninginn og þótti ómögulegt að
missa af því.
Jónas Þorbergsson útvarpsstjóri kom nokkuð fram, og dáðu
hann allir. Hann þótti ekki góður í framburði, en ræður hans
voru svo kjarnyrtar, að það var hreint dásamlegt. Páll Isólfsson
sá um tónlistina.
Dagskráin var oft þetta fjórir tímar, byrjaði kannske kl. 6 og
var til 10. Þá varð að vera búið með gegningar, og menn keppt-
66