Skagfirðingabók - 01.01.1999, Qupperneq 74

SKAGFIRÐINGABÓK
íslendinga hefjist reyndar á frásögn af horfelli fénaðar og á við
söguna af Hrafna-Flóka. En þrátt fyrir hrakfarir Flóka og fyrir-
hyggjuleysi þá taldi Einar að Islendingar hefðu búið betur fyrr
á öldum og máli sínu til stuðnings vitnaði hann í frásagnir í
fornritunum. Um búskapinn segir hann:
engra verulegra framfara getur landinu orðið auðið nema
honum fari stórum fram.5
í sama hefti er grein, „Um efnahaginn og landbúnaðinn á ís-
landi“, eftir Sæmund Eyjólfsson cand. theol. Þar gerir hann út-
tekt á efnahag landsmanna og segir að hann hafi sjaldan eða
aldrei staðið verr. Sæmundur hvetur menn til að hætta að
kenna ytri aðstæðum um allt sem miður fer og ræðir þá hugar-
farsbreytingu sem hér þurfí að eiga sér stað. Hann telur ástand-
ið ekki geta breyst til batnaðar fyrr en almenningur hætti að
sætta sig við örbirgðina, sem leiði til doða og sinnuleysis og
beiti „kröftum skynseminnar" til að bæta lífskjörin.6
Árið 1893 birtist aftur grein eftir Sæmund, sem ber heitið
„Landbúnaðurinn íslenski fyrrum og nú.“ Þar ræðir hann bú-
skaparháttu landsmanna um aldaraðir og víkur síðar að vöru-
vöndun. Ullina segir hann óvandaða og óhreina og þar af leiði
hið lága verð sem fyrir hana fáist. Síðar segir:
Sje íslenskt smjör borið saman við smjör frá öðrum lönd-
um, þá er það svo langt fyrir neðan allar hellur, að það
getur alls eigi heitið boðleg vara, og því síður að það
verði selt við nokkru verði í samanburði við smjör í öðr-
um löndum.7
Báðir þessir menn og reyndar fleiri, sem rituðu á sömu nótum,
hvöttu til nýsköpunar í landbúnaði og aukinnar vöruvöndunar.
Með auknu verslunarfrelsi töldu þeir að nú væri tækifæri fyrir
þjóðina að tileinka sér nýja þekkingu og framleiðsluhætti. Við
72