Skagfirðingabók - 01.01.1999, Page 138
SKAGFIRÐINGABÓK
hlíta þeim dómi og mun ekki oftar hafa sést á sviði syðra. Hann
orðar þetta svo í fyrrnefndri grein, er hann ritaði laust fyrir
1920:
Nuværende Landfysikus vilde ikke vide noget af den
Slags Spilopper. — Da blev der kun tilbage den Smule
Fornöjelse, man en Gang imellem kunde skaffe sig ved
at overvære andres Forestillinger eller ogsaa Concerter.
Fornöjelsen var lige stor ved begge Dele. —
Som Erstatning havde man da „chirurgia minor" som
„remedium universale".
Magnús hafði verið sviptur því, sem huga hans stóð næst. Sem
uppbót á amstur lífsins mátti líka líta smávægilegar læknisað-
gerðir, sem læknanemum var trúað fyrir. Það hafði sitt að segja
til að gefa lífinu gildi.
Viðhorf Guðmundar læknis til leiklistarinnar vekur nokkra
furðu. Sjálfur var hann mjög listhneigður maður, unnandi
söngs og skáldskapar. Hann blótaði listgyðjuna á laun, gaf út
ljóðabók (Undir ljúfum lögum) og samdi leikþátt f ljóðum; en
vel á minnzt. Hann notaði dulnefni („Gestur“)! A sviði var ekki
hægt að dyljast!
Leiksýningar, sem reyndust fátækri alþýðu mestir yls- og
birtugjafar, hafa því trúlega orðið mörgum læknisdómur.
Þótt Magnús mætti ekki standa á sviði sem leikari, var vart
hægt að meina honum að leiðbeina, velja leikrit, stjórna æfing-
um, þegar mest á reyndi. Hann gerði það svikalaust. Hann setti
áhugamál sín frá skóladögum saman í eftirfarandi vísu:
Söngur, leikir, sárin mörg
sumbl er geði ungu.
Þetta er ein mín bezta björg,
þótt bragði eg ei með tungu.
136