Skagfirðingabók - 01.01.1999, Qupperneq 149

Á FJÖLUNUM AUSTAN FJARÐAR
ferðir um Fljót að vetrarlagi reynzt mikil þolraun. Vegir voru
engir að kalla, aðeins troðningar.
Snjóþungt er í Fljótum, og oft var umbrotafærð á hesti, er
stórhríðar gerði og kyngdi niður snjó. Þá greip læknir til
skíðanna.
Ekki var því að heilsa, að héraðið þætti tekjudrjúgt. Fátækt
var mikil, skottulæknar margir, sem rýrðu tekjurnar, eins og
fyrr segir.
Þótt Magnús væri fremur lágur vexti og grannur, reyndist
hann snöggur og aftaka dugmikill ferðamaður, og vakti þrek
hans f vossömum vitjunum furðu margra. Hann sparaði sig
aldrei til erfiðis. Islendingar höfðu þá enn gaman af steinatök-
um og mátu menn tíðum eftir kjötþunga. Ratvís var og Magn-
ús, og brást honum sjaldan sú list, þótt iðulausa hríð gerði að
honum. Osjaldan tók hann ráðin af fylgdarmanni sínum í stór-
hríðum. I vetrarferðum var oft farið yfir Höfðavatn, þegar leið-
in lá út í Fljót. I því eru feigsvakir, svo og í Miklavatni, en
lækni barst aldrei á.
Það vakti nokkra undrun, að þessi ungi og — að því er virtist
— veikbyggði læknir skyldi að vel athuguðu máli velja sér
Hofsóshérað að starfsvettvangi. Vera má, að hann hafi einmitt
kosið sér að kljást við vandann, bjóða erfiðleikum byrginn.
Honum var gefin sú seigla, sem lágvöxnum manni var í brjóst
of lagin, harður af sér, á hverju sem gekk. Ef til vill hefur hon-
um á skólaárum sárnað aukvisahátturinn, er hann atti kappi við
beljakana í bekknum. Það þótti að minnsta kosti sjálfgerður
sili að tíunda í árbók nemenda, að hann væri „lítill og pervisa-
legur“.
Hér verða ekki sagðar ferðasögur. Þó má hlýða að grípa nið-
ur í minningar Björns Jónssonar í Bæ:
Eitt sinn man ég, að læknir var sóttur á ójárnuðum hesti
utan úr Fljótum, en Höfðavatn var þá á glærum ísi. Kom
læknir þá við á Bæ og bað um, að hesturinn væri járnað-
147