Skagfirðingabók - 01.01.1999, Side 197

ÞÁTTUR AF HERRA HALLDÓRI BISKUPI OG FRÚ ÞÓRU
Sumarið eftir var gott grasár, „ella mundi útgjört hafa orðið um
landið" að sögn þingmanna. Hafnað var bón Skaftfellinga að
þeir mættu flakka fjölskyldum saman um landið sér til bjarg-
ar, enda ekki talið vandara um en öðrum.
Það varð um Bjarna prest Hallsson á Grund, er þá var
áttræður, og hafði verið kallaður klerkur mikill, lögfróð-
ur og mikilsháttar, að hann skírði barn, er hann átti sjálf-
ur framhjá konu sinni, og fleygði hempunni að því loknu,
og mælti: þú hefir lengi þjáð mig; gekk síðan í próventu
með Magnúsi að Espihóli... og lifði þar fjögur ár síðan.
Fátækur maður austur í Hreppum veikur í fæti, lét taka
sér blóð, og komu út ormar, bað hann þá afhöggva fót-
inn, en það vildi enginn gjöra, þá fékk hann sér öxi og
dró sig í einhýsi, fannst hann þar dauður og höggvinn...
Fleiri urðu slysfarir.
Bærilega gekk konungi að reyta fé af íslendingum þrátt fyrir
allt, og fékk hann skafið saman þrettán þúsund sex hundruð og
fjörutíu ríkisdali í eina saman hafnartolla. Dylgjur og spé var
með fyrirmönnum, og þóttist amtmaður Kristján („Krían")
Miiller vera „of-ledéraður og sneiddur", og það af geistlegum.
III
Herra Þórður Þorláksson, sem átti herra Guðbrand að langafa,
réð fyrir Skálholtsbiskupsdæmi. Var það ærið víðlent og marg-
ar jarðir vænar til ábúðar. Vestur á Saurum í Helgafellssveit
bjuggu Brynjólfur Arnason lögréttumaður og síðar lögsagnari
á Ingjaldshóli, og kona hans Vilborg Arnadóttir prests í Vest-
mannaeyjum, Kláussonar. Voru þar f ættum margir heldri menn
geistlegir og verslegir, en hvorki stórhöfðingjar né bokkar.
Aður en ósköpum hallærisins létti af 1692, fæddist þeim son-
195