Skagfirðingabók - 01.01.1999, Qupperneq 202

SKAGFIRÐINGABÓK
öldungis illa og óguðlega og steypir sér í allskonar synd-
ir og vonsku, sem lygi, blót, hvildardagsins vanhelgun,
drykkiskap, saurlifnað og þvílíkt annað, allt eins og þeir
menn væri nokkrir ungir djöflar og andskorans fólk.
Þetta eru engin „mjelkisutíðindi".
A Staðarbakka í Miðfirði sat klerkur að nafni Þorsteinn Pét-
ursson, ættaður af þeim slóðum. Hann var lærður vel og iðju-
samur, en strembinn, smásmugulegur og mikill vandlætari.
Var honum illa við að fólk skemmti sér og skrifaði Leikafœlu
með miklum tilþrifum. Áður hafði hann kært sýslunga sína
fyrir hrossakjötsát til beggja biskupa þó etið væri í hungurs-
neyð. Tók Finnur Skálholtsbiskup þessari kæru vægast sagt
þurrlega.
Nú hamaðist sr. Þorsteinn gegn dansleikum hjá sýslumann-
inum á Þingeyrum, enda féll slík gleði brátt niður. Prestur var
tindilfættur í kringum Harboe og einfaldur í sinni þjónustu
við hann. Ekki tók hann því með neinum fögnuði er út kom
Sannleiki guðhrceðslunnar i þýðingu sr. Halldórs Brynjólfssonar.
Las hann bókina vendilega og hafði um vond orð. Reiknaðist
honum svo til að í bókinni væru 140 prentvillur og 170 þýðing-
arvillur. Meinfúsir menn tóku þessu fagnandi og kölluðu Sann-
leika guðhrceðslunnar „Ranga-Ponta".
Er nú rétt að staldra aðeins við. Sá sem þetta ritar hefur ofur-
lítið fengist við þýðingar, lagfæringar texta og prófarkir. Hætt
er við að mönnum beri ekki alltaf saman um hvað sé „rétt“ þýð-
ing. Og enn má spyrja: Hver var „rétt“ stafsetning á 18. öld?
Nú vill svo illa til að höfundi þessara orða er of umsvifamikið
að bera saman Erik Pontoppidan, þýðingu sr. Halldórs og síðari
þýðingar, einkum sr. Högna Sigurðssonar. Þess skal aðeins getið
að frumútgáfa „Ranga-Ponta“ var svo vinsæl að hún varð brátt
uppsolgin og finnst hér á landi ekkert heilt eintak. En umsögn
sr. Þorsteins á Staðarbakka hefur dugað til þess að enn loðir
smánarorð við nafn Halldórs Brynjólfssonar. Má nú enn spyrja
200