Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 207
ÞÁTTUR AF HERRA HALLDÓRI BISKUPI OG FRÚ ÞÓRU
árum settist hann niður og skrifaði ævisögu sína, hið merkasta
rit fyrir margra hluta sakir. Er það eitt, að hann fjallar þar
sérkennilega um holdsins lystisemdir, sem hann ýmist stóðst
eða ekki, og er kvennamálasaga hans ekki venjuleg. Þá er hitt,
að alla jafna laust guð þá hvers kyns plágum sem einhvern tíma
höfðu gert á hluta hans. Urðu slíkir mótgangsmenn ítrekað
fyrir fénaðarfelli, húsbruna og öðru því sem bagalegast var.
Tveimur vetrum fyrr en biskupshjón Halldór og Þóra flytt-
ust á Hólastað, settist Jón Steingrímsson þar á skólabekk og
gerðist hinn brattstígasti í lærdómi með mikilli ástundan.
Hófust á þessum árum freistingatímar hans að marki. Segist
honum svo frá að tvær þjónustur á Hólum, ungar og vænar,
hafi viljað tæla hann til fylgilags við sig, en sér hafi með guðs
hjálp tekist að standast þær. En hann hafði fleiri tíðindi að
segja frá dvöl sinni á Hólum eftir biskupaskiptin, en látum eld-
prest hefja mál sitt, þegar honum hafði tekist að standast
freistingar holdsins:
Af heiminum hafði eg enn ei meira að segja, svo eg
hugsaði nú, að það væri sá allra versti og viðsjálasti hlut-
ur að komast á unga aldri í tak við kvenfólk, og láta það
ei með sínu blíðlyndi og ástgjöfum yfirbuga sig og blinda,
og að þar mætti koma til heit bæn til guðs og mesta var-
úð og kunnátta að komast frá þeim í góðri vinsemd, hvar
til guð gaf mér sína náð.
Það var nú svo. Sr. Jón bætir við rakleiðis:
Þóra hústrú var upp á það í drykkiskap sínum að láta skóla-
pilta spila, leika og slá á hljóðfæri fyrir sig í vissu húsi,
með öðru ónefndu. En þá hún fékk mig ei til þess, gerð-
ist hún mér sú allra versta og heiftræknasta manneskja,
svo lengi hún lifði, hvar um nokkuð síðar.
205