Skagfirðingabók - 01.01.1999, Blaðsíða 208

SKAGFIRÐINGABÓK
Þarna höfum við þá heimild um vergirni frú Þóru, þó svo að sr.
Jón dylgi um „hið ónefnda". Seinna mátti heyra af þessu óm-
inn, að hún hefði haft „eitt sérdeilis hús“ til lystilegra athafna.
En hversu trúverðugt vitni var Jón Steingrímsson á gamals
aldri?
„Hvar um nokkuð síðar“, sagði Jón. Heift hans skilst best af
því, að eftir herra Halldór látinn fékk Þóra Reynistað sér til
framfæris eftir hatrammar deilur við Jón sem ætlaði sjálfum sér
staðinn (eða konu sinni að nafninu til). Að hans sögn endaði
þetta með stórfelldum peningsfelli og húsbruna hjá Þóru. Þá
taldi hann að hún hefði tekið af sér bók, er biskup hefði gefíð
sér, því honum hefði láðst að taka vitni að gjöfinni. Það skal
skýrt tekið fram, að Jón Steingrímsson bar biskupi prýðilega
söguna. En þar sem hann getur Þóru síðast í ævisögu sinni,
segir hann svo:
I þessari ferð kom eg að Reyniness-stað. Þóra hústrú
tekur mér í versta máta, jagar mig og særir um ýmsan
viðskilnað á klaustrinu af stakri mannvonsku, heimtar nú
70 álnirnar, sem eg eftir hélt... Var mér svo þungt
innanbrjósts, er eg gekk síðast út frá henni, að mér verða
að munnhlaupi þessi orð: „Þér, góða frú, sem nú hafið
heitt mér fyrir brjósti í síðasta sinni, yður kann einhvern
tíma og svo að hitna, því að guð veit, hverninn þér leik-
ið mig nú út“. En veturinn eftir brann allt klaustrið til
kaldra kola, sem var af praktugri húsabyggingu, 50
stafgólf að samtöldu, svo hún og fólk hennar komst tæp-
lega út í nærklæðum sínum. Lýkur svo okkar viðskipt-
um. Til þess eru vond dæmi að varast, en það, réttvíst er,
á ætíð að stunda, svo mann kunni deyja sáttur við guð og
alla menn.
206