Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1970, Blaðsíða 108

106
MÚLAÞÍNG
Og öflugust ihafsvöld eg á að vin,
þar enginn mig dirfist að særa,
en helzt vill mig heiðri mæra,
og bergrisa- og hafmanna- og bjartálfakyn
og bendla- mig hafa kæra
og fórnir og skatta mér færa.
Við hljómskæran gígju- og hörpusöng
eg hljóðin mín læt þar óma
við lýflinga ljúfa róma.
En vegsemdar ævi sú er mér löng
með allt hennar vald og blóma
og allsherjarást og sóma.
Því samt er eg hnuggin og hljóð og ein,
og ihvíld er mér upp að líta
á fol-Jina fjallahvíta,
bvar varð eg að missa hinn mæra svein,
er mér unni, en tryggð nam slíta.
Þvi hlýt eg með hugraun oð sýta.
í hjartanu samur hann samt þi er
og saknar mín löngum hljóðiir
með tárum af trega móður.
En nornirnar gólu þann galdur mér,
það grimmur vann undirróður.
Þess galt hann —• því grætur minn óður.
Þið hlæið vindar, er vekið n>ar,
og veltandi straumar um sundin
og bárui', svo bylur við grundin.
Þótt menn þreyti saknaðarminningar,
mörg gefst þcim hvíldarstundin.
Eg alein er alltaf bundin.
Því sezt eg á ruggandi sævarhvel,
er sé eg í lofti þyngja
mig lamaða upp *að yngja.