Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.2014, Blaðsíða 32

Helgarblað 10.–13. október 201432 Fólk Viðtal
É
g held að ég sé ekki að ljúga
þegar ég segi að ég hafi ver-
ið 11 ára þegar ég ákveð að
leggja þetta fyrir mig. Það var
í tengslum við sjónvarpsserí-
una Twin Peaks. Ég varð fyrir mikl-
um áhrifum af þeim þáttum. Fram
að þeim tíma hafði ég skrifað sög-
ur en eftir að ég horfði á Tvídranga
fann ég að kvikmyndagerð væri
besta leiðin til að segja sögu,“ seg-
ir kvikmyndagerðarmaðurinn
Baldvin Zophoníasson, leikstjóri
Óróa og Vonarstrætis, sem gerði
sína fyrstu stuttmynd 11 ára. „Auð-
vitað æfði ég fótbolta, var í hljóm-
sveit og tók út mín unglingsár – sem
voru örugglega erfiðari fyrir fólkið
í kringum mig en mig. held ég. En
stuttmyndir voru það eina sem ég
missti aldrei áhugann á, það eina
sem ég lagði aldrei á hilluna. Ég
vissi alltaf að kvikmyndagerð yrði
að vera ofan á í lífi mínu til að ég
yrði ánægður.“
Vissi að hún myndi deyja
Baldvin fæddist á Akureyri árið
1978, yngstur fimm systkina. Pabbi
hans heitir Zophonías Baldvins-
son en mamma hans, Erla Þor-
steinsdóttir, veiktist af krabbameini
þegar hann var átta ára og lést þegar
Baldvin var aðeins 13 ára. „Ég var
örugglega alinn upp eins og ein-
birni. Systkini mín segja allavega að
ég hafi fengið miklu mýkra uppeldi
en þau. Ég var langyngstur, mamma
og pabbi voru orðin 35 ára þegar
þau eignuðust mig, svo ég fékk sér-
staka meðhöndlun. En svo veiktist
mamma.“
Hann segir tímann þegar
mamma hans var enn heima hafa
verið yndislegan. „Ég fékk tvöfalda
athygli. Hún var að ala upp sitt
yngsta barn með þessi alvarlegu
veikindi vofandi yfir sér. Hún vissi
ári áður en hún fór að hún myndi
deyja. Ég fékk samt ekkert að vita.
Síðustu mánuðirnir með henni
heima voru mér dýmætir. Hún
gerði allt fyrir mig.
En síðustu mánuðirnir sem hún
lifði voru frekar dapurlegir. Þá var
hún meira og minna á sjúkrahúsi.
Lengi vel hélt ég að þetta hefði
ekki haft nein áhrif á mig en þegar
ég þroskaðist, fór sjálfur að eignast
börn og tengjast fólki tilfinninga-
lega sá ég hvað ég var í raun „fucked
up“ eftir þetta,“ segir hann hugsi og
bætir við: „Ég veit ekki hvað fór í
gegnum hausinn á mér en síðustu
dagana vildi ég ekki heimsækja
hana. Hún var orðin svo illa farin.
Mig langaði ekki að sjá hana þannig
og var farinn að stinga af á kvöldin
til að losna við það. Í síðasta skipt-
ið sem ég hitti hana þurfti að leita
að mér svo ég gæti kvatt hana. Hún
kvaddi mig en ég kvaddi hana ekki.
Ég veit ekki af hverju,“ segir hann
dapur. „Ég hef alltaf séð eftir þess-
um síðustu dögum og hef fyrir vikið
tileinkað mér að lifa lífinu þannig að
ég sjái ekki eftir neinu og missi ekki
af neinu sem ég ætla mér ekki að
missa af. Eins vil ég bara eyða tím-
anum í eitthvað sem er þess virði.
Það verður að vera gaman. Það er
númer eitt, tvö og þrjú. Ég legg mik-
ið upp úr því, þegar við erum að
vinna í bíómynd, að það sé gam-
an og að öllum líði vel. Maður hef-
ur ekki hugmynd um hvernig loka-
útgáfan verður en ef myndin verður
leiðinleg þá var allavega gaman að
vinna hana. Að hafa gaman og sjá
ekki eftir hlutunum – það er mottó-
ið í mínu lífi.“
Á margar mömmur
Hann segir fjölskylduna hafa tek-
ið á sorginni hvert með sínu lagi.
„Það áttu allir nóg með sitt, held
ég, og flest systkini mín voru kom-
in með sína fjölskyldu. Þau fluttu öll
snemma að heiman og ég kynntist
þeim ekki að ráði fyrr en tveimur
árum eftir að mamma dó. Þá varð
stóra systir mín að mömmu minni.
Ég á eiginlega margar mömmur því
margar mæður vina minna urðu
mínar mæður og á ég þeim mikið
að þakka.
Pabbi gerði samt sitt besta. Við
tveir fórum í ferðalag til Banda-
ríkjanna einu og hálfu ári eftir að
mamma dó. Við náðum aðeins
að tengjast í þeirri ferð. Annars er
margt í móðu frá þessum tíma. Ég
man að mér fannst svo erfitt að sjá
hann svona einan og varð afskap-
lega þakklátur þegar hann fann
sér nýja konu. Samband mitt við
hana byrjaði eins og mörg önn-
ur fóstursambönd, illa, en er mjög
gott í dag. Byrjunin var bara partur
af því hvernig ég var og inn í hvaða
munstur hún var að stíga. Annars er
ég feginn að hafa verið svona ungur
að mörgu leyti. Næsti bróðir minn í
röðinni var 17 ára. Það er hrikalegur
aldur til að missa foreldri.“
Tók unglingsárin með trompi
Elsti sonur Baldvins er einmitt 13
ára. „Ég sagði honum um daginn
að ég hefði verið jafn gamall hon-
um þegar mamma mín dó. Ég get
ekki hugsað þá hugsun til enda ef
hann myndi missa mömmu sína
núna,“ segir hann og játar því að
sakna hennar enn þá. „Ég hugsa
mikið til hennar. Alveg ofsalega
mikið og meira eftir því sem árin
líða. Ég sakna þess að hún fái
ekki að sjá börnin mín. Þau spyrja
meira og meira um hana. Fyrstu
árin var hún ekki raunveruleg fyr-
ir þeim því hún hefur aldrei verið
í þeirra lífi. Einhvern tímann get
ég svo sagt þeim meira frá henni,
þegar þau vilja heyra meira.“
Hann segist hafa tekið unglings-
árin með trompi. „Ég byrjaði frekar
snemma að fikta við brennivín og
þannig og tengi það við það sem
gekk á. Ég var svo leitandi. Sama
ár og mamma dó skipti ég um
skóla og vinahóp. Ég átti alls ekki
erfitt með að eignast vini en fór þá
að drekka meira, æfa trommuleik
og stofnaði rokkhljómsveit. Svo
kynntist pabbi nýrri konu og fór að
ferðast suður til að hitta hana og á
meðan stækkuðu partíin heima hjá
mér. Þetta var orðið algjört partí-
bæli, heimilið. Svo þegar hann
var kominn í nýtt samband tók líf
mitt stakkaskiptum,“ segir hann en
Baldvin spilaði á þessum tíma með
hljómsveitinni Toymachine og
rokklíferninu fylgdi sukk og dóp-
neysla. „Við tókum þátt í upphaf-
inu að Airways-hátíðinni og fór-
um í mikla sukkferð til New York
en fljótlega eftir það spundraðist
hljómsveitin.“
Ástin kviknaði í Sjallanum
Í dag er Baldvin kvæntur maður og
faðir þriggja barna. Andri Franz er
13 ára, Lena Mizt 10 ára og Sindri
Leon sjö ára. Eiginkonan, Heiða
Sigrún Pálsdóttir, er Akureyringur
líkt og Baldvin. „Við vorum saman
í bekk í grunnskóla. Þá var engin
ást á milli okkar. Síður en svo. Það
var ekkert þá sem benti til þess að
við yrðum að einhverju ástarævin-
týri,“ segir hann brosandi en bætir
við að þau hafi orðið vinir í tíunda
bekk. „Við vorum alltaf ágætis fé-
lagar og hittumst gjarnan um helg-
ar á skemmtistöðum og eyddum
þá oft kvöldunum saman að spjalla
en það var aldrei neitt meira. Svo
stökk hún á mig eitt kvöldið í Sjall-
anum, örugglega á Sálinni, og
kyssti mig svona innilega, nánast
upp úr þurru. Ég varð bara sjúkur
í hana eftir það en hún vildi ekkert
sjá mig. Það liðu tvö ár þar til hún
gaf sig og þá var ekki aftur snúið.
Þetta var örugglega eins óróman-
tískt og hægt verður; ástin kviknaði
í Sjallanum,“ segir hann hlæjandi.
Þau Heiða giftu sig í maí 2012.
„Við létum engan vita af því en
settum svo í símsvarann okkar og á
Facebook boð um að fólk kæmi og
hitti okkur á barnum um kvöldið.
Það var mjög fallegt og skemmti-
legt og engin tilgerð.“
Hræddur
við að
verða
yfirgefinn
Kvikmyndagerðarmaðurinn Baldvin Zophoníasson vissi 11 ára hvað
hann vildi verða þegar hann yrði stór. Hann segir erfið áföll í æsku hafa mótað
sig og kennt sér að meta lífið. Baldvin segir meðal annars frá erfiðum móður-
missi, flugslysinu sem hann varð vitni að, harkinu í kvikmyndabransanum og
ástinni sem hann fann í Sjallanum.
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is