Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.2014, Blaðsíða 34

Helgarblað 10.–13. október 201434 Fólk Viðtal
af miklum kvíða. „Ég varð vitni
að því þegar vinnufélagi minn,
tengdapabbi bróður míns, lést í
flugslysi á Melgerðismelum. Við
ætluðum að leika okkur í svifflugi,“
segir hann og bætir við að tilvilj-
un ein hafi orðið til þess að hann
hafi ekki verið með honum í vél-
inni. „Hann hrapaði í flugtaki og
lést strax. Næstu tímar eru eins og
í óljósri bíómynd. Ég hjóp að hon-
um og ég man að ég varð að draga
dóttur hans í burtu, hún var þarna
með og barnabörnin hans líka. Svo
man ég eftir mér í bíl, ælandi.
Ég hugsa rosalega mikið um
þennan atburð, hann breytti miklu
í mínu lífi. Augljóslega varð ég skít-
hræddur við að fljúga í mörg ár á
eftir. En það er ekki það eina. Ég
held að ég hafi lokast tilfinningalega
í langan tíma eftir þetta,“ segir hann
en bætir við að honum hafi tekist að
vinna bug á flughræðslunni. „Þótt
það sé ekki langt síðan þetta gerð-
ist þá var engin áfallahjálp í boði á
þessum tíma. Maður hefur því þurft
að krafla sig út úr þessu sjálfur með
tímanum. Allir þessir hlutir móta
mann, gera mann að þeim manni
sem maður er í dag.“
Of gott til að vera satt
Hann segir vinnuna við kvikmynda-
gerðina hafa hjálpað honum mikið
en enn eimi af kvíðanum. „Ef ég er
til dæmis staddur á einhverjum stað
þar sem allir eru glaðir og brosandi
get ég fengið kvíðakast. Þá finnst
mér eins og eitthvað slæmt hljóti
að fara að gerast. Fæðing allra barn-
anna minna hafa verið mínar erfið-
ustu stundir. Þá velti ég mér upp úr
því af hverju ég sé svo heppinn að
eignast heilbrigð börn? Af hverju
við verðum alltaf ólétt á meðan ein-
hverjir aðrir eiga erfitt með það? Af
hverju ég eigi þetta skilið? Hvort
þetta sé ekki of gott til að vera satt?
En svo getur maður líka orðið
ógeðslega hégómafullur og ömur-
legur þegar hlutirnir ganga vel og
farið að hugsa um litla hluti sem
bögga mann, eins og fjárhags-
áhyggjur. Maður á ekki að láta slíka
hluti hafa áhrif á sig. Besti vinur
minn frá Akureyri eignaðist mjög
fatlað barn fyrir nokkrum árum.
Þau eru ótrúlegar hetjur, hvernig
þau hafa tekist á við það verkefni.
Alltaf þegar ég hef verið hjá hon-
um skammast ég mín svo mik-
ið fyrir þau smáatriði sem ég hef
látið angra mig. Og þegar fólk er að
klappa mér á bakið og segja mér
hversu mikill nagli ég sé fyrir að
hafa látið draumana rætast. Það er
ekkert mál fyrir mann sem hefur
engin ljón í veginum, engar líkam-
legar eða andlegar hindranir. Ég er
heilbrigður og allir í kringum mig.
Af hverju ætti ég að láta eitthvað
stoppa mig? Ég skammast mín í
alvöru. Þetta er ekkert flott hjá mér.
Það eru þau sem eru hetjur.“
Börnin björguðu honum
Hann viðurkennir að hafa reynt að
takast á við kvíðann með smá hjálp.
Það er ótrúlega margt sem maður
getur gert með huganum. Ég tók til
dæmis ákvörðun um að hætta að
vera flughræddur og ég ákvað að
hætta að reykja. Ég ákvað líka bara
sjálfur að hætta í rugli þegar við
komumst að því að við ættum von
á barni.“
Hann segir Heiðu og börnin í
rauninni hafa bjargað sér. „Heiða
hefur hjálpað mér með svo mikið,
hún veit það ekki sjálf. Það er engin
spurning. Ég hafði ekki planað líf
mitt með börnum fyrr en ég hitti
hana. Hún varð óvart ólétt þrem-
ur mánuðum eftir að við byrjuð-
um saman. Það var þvílík guðsgjöf.
Þá fór ég að einbeita mér aftur. Ég
hefði ekki verið búinn að gera helm-
inginn af því sem ég hef gert nema
fyrir fjölskylduna. Ef ég ætti ekki
börn hefði ég verið mun slakari og
eytt meiri tíma sitjandi á kaffihús-
um. Að eignast fjölskyldu setti teórí-
una í praksís.“
Hann segist hafa lagast mik-
ið af kvíðanum miðað við það sem
var. „Ég er náttúrlega fáránlega líf-
hræddur. Guð minn góður, allar
partísögurnar sem eru til af mér.
Ég hef gjörsamlega fengið alla sjúk-
dóma og eftir að Google kom og
hægt var að leita eftir einkennum,
það er algjört eitur. Google fokkaði
mér endanlega upp,“ segir hann og
brosir út í annað en bætir svo við
að hann sé samt sem áður þakk-
látur fyrir margt sem erfiðleikarnir
hafi kennt honum. „Þegar fólk deyr
„súmmerast“ lífið upp. Þú gerir þér
grein fyrir hversu lítill hluti af lífinu
skiptir í raun máli og fattar að erjur
við vini og ættingja og slík vandamál
eru ekki þess virði. Ég er þakklátur
að fá að vita það, aðeins 35 ára gam-
all. Það er ofsalega óraunveruleg til-
finning að missa einhvern nákom-
inn manni. Þeir sem raunverulega
hafa upplifað það hugsa öðruvísi
um hlutina. Ég er rosalega hrædd-
ur við að vera yfirgefinn og var lengi
hræddur við að bindast tilfinninga-
lega öðru fólki. En það hefur lag-
ast, enda hef ég verið með konunni
minni í 14 ár.“
Saknar hennar enn þá
Hann segir mömmu sína hafa vit-
að af kvikmyndadraumum hans.
„Við horfðum saman á Tvídranga.
Það var það síðasta sem við gerðum
saman, áður en hún varð mjög veik.
Ég held að ég hafi verið eina tíu ára
barnið í Holtunum á Akureyri sem
kom ekki út í fóbolta á þeim kvöld-
um sem þættirnir voru sýndir.
Pabbi hafði líka alltaf óbilandi trú
á mér og keypti kameru handa mér
þegar við ferðuðumst um Bandarík-
in. Pabbi er svo mikill mega gæi, ég
ber svo mikla virðingu fyrir honum.
Hann er frábær enda hafa allar mín-
ar ræður sem ég hef haldið á frum-
sýningu snúist um hann. Pabbi á sér
þann draum að ganga rauða dregil-
inn og það er engin spurning að ef
ég á það eftir tek ég pabba og kon-
una mína með mér.“
Hann segist hugsa reglulega til
mömmu sinnar. „Ég sakna henn-
ar enn þá. Mjög mikið,“ segir hann
og bætir við að þótt enginn hafi sest
niður með honum og rætt við hann
um alvarleika veikindanna hafi
hann gert sér grein fyrir því hvað var
að gerast. „Ég held að ég hafi kveikt
á því eftir eitt samtalið okkar. Þá
lagði hún fyrir mér lífsreglurnar og
sagði mér ýmsa hluti, margt af því
hef ég tekið með mér sem veganesti
og sumt rataði meira að segja inn
í Vonarstræti. Hún hefði ekki ver-
ið að segja mér þessa hluti á þess-
um tímapunkti nema hafa ástæðu
fyrir því,“ segir hann og játar því að
veikindin hafi verið löng og erfið.
„Mamma læknaðist í raun og veru
og fór svo í reglulegt tékk ári síð-
ar. Ég fékk ekki að vita neitt þegar
hún kom til baka og hún var hin
brattasta. Ég held að hún hafi aðal-
lega haft áhyggjur af pabba. Ég man
hvað hún var glöð að hann gæti sett
í þvottavél og eldað mat. Það var
ekkert sjálfgefið fyrir karlmann á
þessum árum.“
Er ekki reiður
Hann man sérstaklega eftir einum
jólunum þegar mamma hans var
sótt í sjúkrabíl. „Ég held að hún hafi
farið í hjartastopp. Henni hrakaði
alltaf meira og hárið var farið. Hins
vegar hefði kannski verið hægt að
bjarga henni. Einhver læknir vildi
skera af henni brjóstin en einhverra
hluta vegna vildi annar læknir það
ekki. Ég held að hún væri sprelllif-
andi hér í dag ef þeir hefðu tekið
brjóstin. Það er erfitt að kyngja því
eftir á,“ segir hann en neitar því að
vera reiður. „Þetta var siðferðisleg
spurning og ég get ekki verið reiður.
Mamma hefði líka örugglega getað
farið fram á það sjálf. Kannski gerði
hún það en karlaveldið sagt nei.
Sem betur fer er þetta breytt í dag.
Nú er þetta jafnvel gert í forvarnar-
skyni.“
Hann segist ekki óttast að vel-
gengnin eigi eftir að stíga honum til
höfuðs. „Það væri ömurlegt ef það
gerðist. Annars er ég ekki mikið að
hugsa um það og veit ekki hvaða
eliment það eru sem fær fólk til að
breytast þótt vel gengur. Ég er svo
meðvitaður um margt í lífinu að ég
trúi því ekki að svo fari. Það væri
svo fáránlegt og mikill veikleiki á
margan hátt,“ segir hann og bætir
við að það sé lítið um stjörnustæla
í íslenska kvikmyndabransanum.
„Sumir fá kannski þann stimpil á sig
en þeir eru þá yfirleitt bara feimnir.
Mér finnst allir bara dásamlegir.“
Hollywood og Jeff Bridges
Aðspurður segist hann dreyma
um að vinna með leikaranum Jeff
Bridges. „Hann er einn af mörgum
sem væri gaman að fá að vinna með.
Draumurinn minn er að fá að gera
verkefni á mínum forsendum og
þurfa ekki að selja mig í verkefni af
illri nauðsyn. Auðvitað væri gaman
að fara til Hollywood eða Evrópu og
gera myndir, kynnast fólki og kom-
ast í stærri verkefni en það eru ein-
faldlega forréttindi að fá að gera það
sem maður brennur fyrir. Ég er enn
þá ungur kvikmyndagerðarmaður.
Ég væri mjög gamall knattspyrnu-
eða handboltamaður en sem kvik-
myndagerðarmaður er ég ekki einu
sinni búinn að slíta barnsskónum.
Það er hægt að verða gamall í þessu
starfi og vonandi fæ ég að vinna við
þetta miklu lengur.“ n
Langur vegur að rauða dreglinum Ef Vonarstræti kemst alla leið á Óskarinn ætlar Baldvin að bjóða pabba sínum og eiginkonunni með sér. Mynd Sigtryggur Ari
„Mig langaði
ekki að sjá hana
þannig og var farinn að
stinga af á kvöldin til
að losna við það