Iðjuþjálfinn - 01.11.1994, Blaðsíða 43

41
„Hanna var lífsglöð stúlka sem eyddi flestum
sínum frísmndum á hestbaki og í hesthúsinu.
Dag nokkum fann hún til óþæginda eftir
útreiðanúr og skömmu seinna féll bún í
yfiriið. Það var samstundis kallað á sjúkrabfl
og hún flutt á bráðadeiid. Hanna lá síðan
meðvimndarlaus á gjörgæsludeild í tíu daga.
Hún hafði fengið heilablæðingu - meðfæddur
gafli á slagæð í heila varð til þess að æðin
brast og það blæddi inn á heilann.
Hanna byijaði hjá mér í iðjuþjálfun um leið og
hún komst til meðvitundar. Hún var lömuð í
vinstra líkamshelmingi og heilablæðingin
hafði einnig valdið málstoli. Hanna gat ekki
framkvæmt hlutina sjálf, heldur einungis sýnt
viðbrögð við þeim áreitum sem hún varð fyrir
frá umhverfmu. Hún hafði iíka misst minni
og einbeitingu. Við daglega þjálfun byijaði
hún smám saman ferðalagið til eðlilegs lífs.
í sameiningu fórum við að raða saman
bútunum úr því púsluspili sem líf hennar hafði
verið. Myndir af fjölskyldunni, vinunum og
hestinum hennar, uppáhaldsilmvamið - hlutir
sem gátu minnt hana á fyrri tíma og örvað
einbeitinguna. í upphafi gat Hanna aðeins
einbeitt sér ef hún var í herbergi þar sem
engin truflun var ffá umhverfinu.
Hanna lærði að gefa til kynna að hún væri
þyrst. Eftir nokkum tíma í þjálfun gat hún
munað nógu lengi að hún væri þyrst, til að
taka glasið og fá sér sopa. Hún náði að halda
einbeitingunni í heilar fimm mínútur. Smám
saman lærði Hanna að borða og segja til þegar
hún þurfti að fara á salemið. Ennþá var hún
þó reikul í hugsun og átti erfiu með að muna
spumingu sína þar til hún fékk svar við henni.
í daglegri iðjuþjáifun var lögð áhersla á að
Hanna lærði að einbeita sér og finna lausnir
sjálf. Eftir fjóra mánuði þurfti hún enn að
hafa mig við hliðina á sér til að geta haldið
einbeitingunni. Þannig gat hún unnið við
sama verkefnið í tíu mínútur. Hanna lærði að
klæða sig, þvo sér og snyrta. Hún lærði að
spila á spil og leysa einföld reikningsdæmi.
Að hálfu ári liðnu fór Hanna í fyrsta sinn í
stutta beimsókn heim og fór á bak hestinum
sínum í örskamma stund.
Síðast þegar ég hitti Hönnu vom liðin þijú ár
frá því að hún fékk heilablæðinguna. Hún var
þá orðin stúdent. Hún lauk stúdentsprófi eftir
ómælt erfiði. Hanna sat í hjólastólnum stnum
sem hún notar enn utandyra. Þama var
greinilega á ferðinni glöð og stolt stúika.”
Sigrúrt, iðjuþjálfi á stóru sjúkrahúsi.