Iðjuþjálfinn - 01.11.1994, Blaðsíða 39

37
iðjuþjálfa þar sem áhersla var lögð á
að örva samskiptafærni og styrkja
sjálfsvitund, var hann dulur og yfir-
borðskenndur. Hann var dapur í
bragði og geðslag einsleitt; hann var
ýmist dapur eða reiður. Þrátt fyrir
þetta sagði hann að sér liði skást í
iðjuþjálfun.
Jón átti að baki langa sögu um milda
geðslægð, sem rekja mátti aftur til
upphafs skólagöngu. Hann var fljótt
settur í sérkennslu vegna námserfið-
leika og var mjög illa staddur náms-
lega. Þunglyndi hans ágerðist verulega
þegar foreldrar hans skildu og hann
þurfti að flytja og skipta um skóla.
Fljótlega upp úr því sóttu sjálfsvígs-
hugsanir stöðugt að honum og hann
stökk m.a. í veg fyrir bíla, með það
fyrir augum að reyna að drepa sig.
*
I iðjuþjálfun var Jón hjálparvana og
lítill í sér. Hann fór að gráta í hverj-
um meðferðartíma; oftast vegna
stríðni jafnaldra eða vegna þess að
honum mistókst það sem hann var að
gera. Slakar fínhreyfingar og skipu-
lagserfíðleikar ollu því að hann átti
erfítt með að ná árangri, sem hann
gat sætt sig við. Mat á skyn- og
hreyfiþroska (Bruininks-Oseretsky ...)
sýndi mjög slaka getu í gróf- og fín-
hreyfiþáttum, samhæfíngu líkamshliða,
skipulagningu hreyfinga, jafnvægi og
viðbragðsflýti. Hann þoldi mjög litla
jafnvægisskynörvun.
Þótt Björn og Jón væru jafnaldrar og
ættu við áþekk geðræn vandamál að
stríða, voru þeir ekki vinir. Jón leitaði
gjarnan eftir viðurkenningu eða stuðn-
ingi frá Birni, sem svaraði með því að
sniðganga hann, stríða honum eða
hrekkja hann. Jón fór að gráta, sem
aftur vakti óbeit hjá Birni og espaði
einnig upp hina sem í hópnum voru.
Nauðsynlegt var að reyna að breyta
samspilinu í hópnum.
Auk ofanskráðra erfíðleika í hóptím-
um, voru bæði Björn og Jón farnir að
grípa hvert tækifæri sem gafst til að
skrópa, þar sem þeir upplifðu meiri
streitu þar heldur en í verkstæðis-
tímum. Þeir kvörtuðu undan líkamleg-
um kvillum s.s. höfuðverk, magaverk
eða þreytu. Tilraunir til að lokka þá
til þátttöku virtust ekki ætla að bera
árangur.
Klínísk reynsla af meðferð barna með
alvarlegt þunglyndi og slakt samspil
skynsviða benti til þess, að örvun
jafnvægisskyns gæti létt lund, gert
börnin atorkusamari og athafnir þeirra
markvissari. Slakt jafnvægi og slök
samhæfíng líkamshliða hjá Jóni gæti
tengst slakri úrvinnslu jafnvægisskyns-
áreita, en enga slíka erfiðleika var að
fínna hjá Birni. Hann var hins vegar
talinn hafa gagn af þeim félagslega
þætti, sem fólst í að vera með Jóni í
skyn- og hreyfileikjum.
Þjálfunaráætlun miðaðist við 15-20
mínútna samleik þeirra í rólum. í
fyrstu nutu þeir einfaldra athafna, svo