Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.2009, Blaðsíða 32

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 3. tbl. 85. árg. 200928
Hjúkrunarfræðingar aðstoða sjúklinga
daglega við að fara fram úr, setjast í
stól, fara á snyrtingu og svo framvegis.
Slíkir hversdagslegir atburðir eru ekki
hættulausir eins og eftirfarandi dæmi
sannar. Hjúkrunarfræðingar og annað
heilbrigðisstarfsfólk þarf ávallt að hafa
varann á, nota réttu vinnustellingarnar
og forðast að vinna einir síns liðs eins og
hægt er.
Eftirfarandi atvik gerðist á legudeild.
Annar hjúkrunarfræðingur á vaktinni
bað hjúkrunarfræðinginn, sem um er
rætt, að fara og sinna bjöllukalli sjúklings
á deildinni. Hann fór einn að sinna
sjúklingnum sem var aldraður maður.
Hjúkrunarfræðingurinn sagðist fyrir
dómi engar upplýsingar hafa fengið um
ástand sjúklingsins. Sjúklingurinn bað
hjúkrunarfræðinginn að aðstoða sig við að
fara fram úr rúmi í hjólastól. Sjúklingurinn
stóð í báða fætur og hélt báðum höndum
um hjúkrunarfræðinginn sér til stuðnings
þegar hann skyndilega missti mátt í vinstra
fæti og féll við. Hjúkrunarfræðingurinn
tók fallið af sjúklingnum og varð undir
honum. Við fallið lenti hann á náttborði
sem stóð við rúmið og fékk við það högg
á bakið auk þess að fá á sig mikinn slink
vegna þunga sjúklingsins.
Hjúkrunarfræðingurinn leitaði á slysa- og
bráðadeild einum sólarhring síðar vegna
bakverkja og hefur síðan haft viðvarandi
verki í mjóbaki. Fimm árum seinna var gert
örorkumat og var varanleg læknisfræðileg
örorka hjúkrunarfræðingsins metin vera
12%.
Hjúkrunarfræðingurinn höfðaði í
framhaldi mál gegn Landspítala þar
sem hann krafðist skaðabóta og að
málskostnaður yrði greiddur. Rök hans,
eins og þau koma fram í dómnum,
voru að „vinnuaðstæður og aðbúnaður
stefnanda á vinnustað stefnda hafi
verið óforsvaranlegur, og að stefndi hafi
vanrækt að tryggja stefnanda öruggt og
heilsusamlegt umhverfi eins og honum
hafi borið skylda til samkvæmt lögum
nr. 46/1980 um aðbúnað, hollustuhætti
og öryggi á vinnustöðum“. Landspítali
hafnaði þessu algjörlega.
Héraðsdómur sýknaði Landspítala af
öllum kröfum og segir í dómnum að það
„verði að telja að slysið verði alfarið rakið
til óhappatilviks sem enginn beri sök á“.
Cecilie Björgvinsdóttir, verkefnastjóri
kjaramála hjá FÍH, segir að hún hafi heyrt
um dóminn fyrst eftir að hann féll og að
hjúkrunarfræðingurinn hafi ekki leitað til
félagsins. „Ég hefði viljað sjá hann tala
við sinn trúnaðarmann sem í framhaldinu
hefði getað vísað þessu til félagsins,“ segir
Cecilie. „Það er mikilvægt fyrir okkur að fá
að vita um aðstæður á vinnustöðum. Við
hefðum svo getað ráðlagt viðkomandi og
rekið málið fyrir hans hönd ef við hefðum
metið það líklegt til árangurs.“
Erna Guðmundsdóttir, lögfræðingur
Bandalags háskólamanna (BHM), segir
að bandalagið taki að sér að reka mál
sem teljist gefa fordæmi. Slík mál fari
fyrir laganefnd BHM. Ef laganefndin telur
málið ekki gefa fordæmi séu mál stundum
rekin af einstökum stéttarfélögum innan
BHM. Málarekstur getur verið mjög
kostnaðarsamur en í þessu tilviki fékk
Christer Magnusson, christer@hjukrun.is
ÞAÐ GERÐIST Á AUGABRAGÐI
Í lok október sl. féll dómur í Héraðsdómi Reykjavíkur þar sem hjúkrunarfræðingur
hafði krafist skaðabóta vegna vinnuslyss sem hann varð fyrir á Landspítala
í Fossvogi í júlí 2002. Dómurinn er athyglisverður þar sem hann fjallar um
óæskileg atvik en þau eiga sér stað daglega á heilbrigðisstofnunum og hafa
stundum langtímaafleiðingar.