Félagsbréf - 01.12.1960, Síða 16

14
FÉLAGSB RÉF
„Nú, jæja,“ sagði ég, „hvenær leggjum við á hann?“
En hann var alls ekki að lilusta, heldur lá í myrkrinu harður og kyrr,
eins og hann væri úr járni. „Ég verð að fara sagði hann. „Mér er ómug-
legt að sætta mig við, að fólk fari svona með Bandaríkin.“
„Já,“ sagði ég, „það verður að sitja við það með eldiviðinn. Ég sé ckki
betur en við megum til að fara.“
Nú heyrði hann, hvað ég sagði. Hann lá aftur kyrr, en það var ekki
sams konar kyrrð.
„Þú?“ sagði hann. „í stríðið?“
„Þú lumbrar á þeim stóru og ég á þeim litlu,“ sagði ég.
Þá sagði hann mér, að ég fengi ekki að fara. 1 fyrstu' héll ég, að hanu
vildi bara ekki, að ég væri að hanga í honum, frekar en hann vildi liafa
mig, þegar hann var á höttunum eftir Tullstelpunum. En svo sagði hann
mér, að herinn vildi mig ekki, af því að ég væri of litill, og þá vissi ég, að
honum var alvara, og ég myndi ekki fá að fara neitt. Einhvern veginn
hafði ég ekki lagt fullan trúnað á það, fyrr en nú, að hann ætlaði að fara
sjálfur, en nú vissi ég það og ennfremur, að ég átti hvergi að fá að fara.
„Ég skal þá höggva við og sækja vatn 'handa ykkur,“ sagði ég. „Þið
þurfið eldivið og vatn.“
Nú var hann þó farinn að hlusta á mig. Járnið var horfið úr honum.
Hann sneri sér að mér og lagði höndina á brjóstið á mér, því að nú var
það ég, sem lá á bakinu harður og teinréttur.
„Nei,“ sagði hann. „Þú verður að vera heima og hjálpa pabba.“
„Hjálpa honum til hvers?“ sagði ég. „Hann hefir aldrei dregið neilt
uppi. Og hann getur ekki dregizt lengra aftur úr. Honum er ekki ofætluu
að sjá um þennan jarðarskika, meðan við erum að sigra Japana. Ég verð
að fara. Ef þú verður að fara, verð ég það líka.“
„Nei,“ sagði Pétur. „Þegiðu nú. Þei.“ Og honum var alvara og ég vissi
það. Ég vildi bara heyra hann segja það sjálfan. Ég lét undan.
„Ég fæ þá ekki að fara,“ sagði ég.
„Nei,“ sagði Pétur. „Þú færð ekki að fara. Þú ert of lítill í fyrsta lagi.
Og í öðru lagi. . . .“
„Þá það,“ sagði ég. „Þegiðu þá og lofaðu mér að fara að sofa.“
Hann þagnaði þá og lagðist aftur á bak. Og ég lá kyrr og lézt sofa, og
ekki leið á löngu, þangað til hann var sofnaður, og ég skildi, að það var
löngunin til að fara í stríðið, sem hafði valdið honum áhyggjum og haldið