Félagsbréf - 01.12.1960, Blaðsíða 44

42
FÉLAGSBRÉF
Hvítasunna 5. júni 1949.
Norðurstrandar neyð og vá
nú vill blanda geðið.
Heilagsanda hátíð má
horía á landið freðið.
Veðurútlit.
Versnar svikult veðurfar
veltikviku hótar
norðan-strykur Nástrandar.
Nú eru blikur ljótar.
Hann er kaldur í dag.
Ekki er fagurt út að sjá
urgar frostið jöxlum,
og hríðarkápan hangir á
hvítra fjalla öxlum.
Við skulum loka bœnum.
Þungt í falli þrymur Rán,
þýtur í fjallanöfum.
Það er allra veðra ván.
Við skulum halla að stöfum.
Snjóahaust.
Liggur undir krapans kös
köld og stirðnuð hlíðin.
Eins eru komin andans grös
öll, nema vetrarkvíðinn.
Hinir glöggskyggnu óttast ekld.
Aldrei vakið ótta fá
illra veðra stundir
þeim, sem frœin sofa sjá
svelli og fönnum undir.
Það er ávinningur að geta
fundið tiL
Ekki þjáist auðnin grá
yndisfáa, nauma,
heldur sá, er ann og á
ástarþrá og drauma.
Varaðu þig á þeim, sem þú
þekkir ekld nema í sjón.
Gakk þú ei til ókunns manns
ugglaus „tveggja vetra".
Ef til vill er andlit hans
innra manni betra.
Ekki er þrautalaust að fylgjast
með sjálfum sér, þegar hrömunin
kemur til sögunnar.
Þetta finn ég, því er ver,
það er sinni og skinni,
þraut að kynnast sjálfum sér
sífellt minni og minni.
Með hrömuninni minnkar samt
metnaðurinn. Það er
líknsemd mikil.
Lífið sína líknsemd ber:
Ljúfi happafengur.
Þú ert ekki orðinn mér
ómissandi lengur.
Sjálfsaumkunin.
Það eru álög, því er ver,
þeir, sem oftast gráta
af meðaumkun með sjálfum sér,
seint munu huggast láta.