Félagsbréf - 01.12.1960, Blaðsíða 39

FÉLAGSBRÉF
37
Guð vatnsins hét Ahti og var virðulegur með langt skegg úr þangi. Hann
bjó í helliskúta, sem hét Ahtola, og átti ótæmandi fjársjóðu; hann hafði
rænt þeim frá sjómönnum og skilaði þeim sjaldan aftur. Kona hans var
hin gjafmilda Wellamo, klædd blárri skikkju, skyrtu úr sefi og bar höfuð-
búnað af sjávarfroðu. Þau áttu fögur en óstöðuglynd börn, og dóttir vogsins,
Aallotar, fór stundum upp á hamrana og kembdi sítt hár sitt með silfurbursta.
Hin máttuga móðir jarðarinnar hét Maan emo, til hennar var beðið um
góða uppskeru. Konungur skógarins var hinn gamli, brúnskeggjaði Tajtio
með háan hatt úr barrnálum og skikkju úr trjáberki. Bústaður hans var hið
fagra Metsola, þar sem hann átti þrjár konungshallir og fjárhirzlu. Lykil-
inn að henni bar kona hans, Mielikki, við lend sér. Hana bað veiðimaður-
inn um góða veiði. Ef hann sá hana fýlda og töturlega búna, heppnaðisti
veiðin illa, en ef hann sá hana prýdda gullarmböndum og perlum, þá var
hann viss um ríkulega veiði. Því að öll dýr skógarins voru hjarðir Tapiosar,
hann hafði marga þjóna og fögur, veluppalin börn. Nyyrikki hjó merki í
skóginn svo að veiðimaðurinn villtist ekki; Tellerwo rak hjarðirnar heim;
Tuulikki lagði sitt dýrðlega, rauða silkiklæði yfir lækina eins og brú.
Metsan piika, litla þjónustustúlka skógarins lifði á hunangi og lék á litla
flautu svo að Mielikki vaknaði af morgunsvefninum og heyrði bænir veiði-
mannsins.
1 Hiittola, langt inni meðal nakinna fjalla, bjó hinn grimmi Hiisi. Öll
hans ætt var vond tröll, hann var konungur pláganna og skelfinganna.
Niðri í jörðinni, í Tuonela, var ríki hinna dauðu, þangað fóru mennimir
yfir níu höf. Þar ríkti hinn blóðþyrsti konungur Tuoni, og hin bölvaða kona
hans hjálpaði honum að vaka yfir hinum dauðu. Synirnir höfðu kopar-
fingur, dæturnar voru álíka fúlar og illar, en verst var hin blinda Lowialar,
móðir hryllinganna.
Fyrir utan þessa guði voru margar aðrar verur bæði góðar og illar, sem
stundum hjálpuðu manninum og stundum sköðuðu hann. í hverjum runni
á sérhverju fjalli og í sérhverjum dal bjó lialtia eða verndarandi, allt hafði
iíf, öll náttúran var full af lifandi öndum.
í öllu þessu vottaði fyrir guðlegum sannleika. Því að finnska þjóðin
hefur ævinlega íhugað æðri hluti og elskað vizkuna, sem er metin meira
en styrkurinn. En þjóðin þarfnaðist opinberandi orðs guðs til að finna þana
guð, sem hún svo lengi hafði leitað.
Hin heiðna guðsþjónusta Finnanna var mjög einföld. Þeir höfðu engin